Δύο «νεόγεροι»…

Σε συνέντευξη που παραχώρησε ο Απόστολος G. G. Kώστας (μόνος, χωρίς τη γενιά του) καταλόγισε ευθύνη στον Βαγγέλη Μεϊμαράκη για την ήττα της Νέας Δημοκρατίας και, επί της αρχής, είχε δίκιο. Διότι ο αρχηγός έχει πάντα την τελική ευθύνη: «the buck stops here», που έλεγε η επιγραφή την οποία ο Τρούμαν είχε επάνω στο γραφείο του. (Σε ελεύθερη μετάφραση: «η μετατόπιση των ευθυνών σταματά εδώ».)

 

Νιάτο!

Εντούτοις, έχει άδικο όταν εντοπίζει την ευθύνη του Μεϊμαράκη ειδικά στην προοπτική συγκυβέρνησης με τον ΣΥΡΙΖΑ, την οποία ο Μεϊμαράκης καλλιέργησε μέχρις ενός σημείου, για την περίπτωση σχηματισμού κυβέρνησης εθνικής ενότητος. (Παρεμπιπτόντως, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί τόσοι άλλοι γύρω μας προτιμούν να ονομάζουν αυτού του τύπου την κυβέρνηση «οικουμενική». Μα δεν είμαστε η Οικουμένη· συνέλθετε! Μια κουτσουλιά στον χάρτη είμαστε. Μια ένδοξη, μια τρισένδοξη κουτσουλιά, βεβαίως…)…

Εκτός από άδικη, το χειρότερο είναι ότι η κριτική αυτή στον Μεϊμαράκη είναι και υποκριτική. Διότι, αν κάποιος υποστήριζε μέχρι πρότινος με σταθερότητα τη λύση της κυβέρνησης εθνικής ενότητος, αυτός είναι ο Α. G. G. Kώστας. Περί τα τέλη Σεπτεμβρίου του 2014, λ.χ., ο νεαρός φέρελπις περιφερειάρχης ζητούσε κυβέρνηση εθνικής ενότητος, προκειμένου να αποφευχθούν οι εκλογές εξαιτίας της εκλογής προέδρου. «Ενδεχομένως να χρειαστεί να παραιτηθεί ο Αντώνης Σαμαράς, καθώς για να γίνει μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας θα πρέπει πιθανότατα να αλλάξει ο πρωθυπουργός». Αυτά ήταν τα λόγια του. Αλλά και εφέτος τον Ιούνιο, προ των τελευταίων εκλογών, τα ίδια έλεγε και μάλιστα με περισσότερη έμφαση. Θεωρούσε μονόδρομο τη «συνεννόηση των πολιτικών δυνάμεων» και ζητούσε «εθνική κυβέρνηση», επειδή «δεν έχουμε την πολυτέλεια ως χώρα για νέες εκλογές».

Πώς άλλαξε τώρα; Λάθος ερώτημα θέτω (ή, μάλλον, «τίθω»…). Καλώς έκανε και άλλαξε – αλίμονο αν οι απόψεις και οι θέσεις των ανθρώπων μένουν ανεπηρέαστες από την πραγματικότητα. Ομως το ότι τολμά να κατηγορεί τον Μεϊμαράκη για ένα λάθος που ήταν και δικό του, αλλά μας το κρύβει, αυτό λυπάμαι πολύ που το χαρακτηρίζω έτσι, αλλά είναι ανέντιμο.

Ας διόρθωνε πρώτα το δικό του λάθος και ύστερα ας κατηγορούσε όσο ήθελε τον Μεϊμαράκη, επειδή εκείνος δεν αναγνωρίζει το λάθος – αν είναι λάθος. Αλλά να κρύβεις τα δικά σου λάθη πίσω από τη μνήμη χρυσόψαρου που διαθέτει η κοινή γνώμη και να κατηγορείς για τα ίδια λάθη κάποιον άλλον, το ξαναλέω, είναι ανέντιμο.

Προδίδει τη δολιότητα του ανθρώπου, τον οποίο εγώ τουλάχιστον δεν θα περιέγραφα ως «καλό παιδί» – με την καλή έννοια, γιατί ως γνωστόν υπάρχει και η κακή.

Αυτό είναι το πρόβλημά μου με τον G. G. Kώστα – επειδή αναρωτιούνται καλοπροαιρέτως ορισμένοι αναγνώστες. Είναι ψεύτικος και ρηχός. Παρουσιάζεται ως το παιδί που αγωνίζεται μόνο του εναντίον ενός ολόκληρου συστήματος, ενώ στην πραγματικότητα είναι το τέλειο προϊόν του συστήματος. Εχω γράψει λεπτομερώς στο παρελθόν πως, ουσιαστικά, διορίστηκε περιφερειακός σύμβουλος και ύστερα περιφερειάρχης.

Μια λεπτομέρεια που όμως δεν γνωρίζετε είναι ότι, προκειμένου να επιτραπεί σε περιφερειακό σύμβουλο «επικρατείας» (εκλεγέντα, δηλαδή, εκτός σταυροδοσίας) να ψηφισθεί ως περιφερειάρχης, η κυβέρνηση Σαμαρά πέρασε ειδική φωτογραφική τροπολογία, ώστε να άρει το νομικό κώλυμα για την περίπτωσή του.

Το ότι αργότερα ο Α. Σαμαράς τον πούλησε για χάρη του Ι. Ιωαννίδη είναι άλλη υπόθεση. Ομως, ότι ο Σαμαράς δημιούργησε τον Τζιτζικώστα δεν αμφισβητείται. (Τέλος, το γεγονός ότι οι σχέσεις τους τώρα πια είναι τόσο μπερδεμένες με τις εκατέρωθεν κατηγορίες που εκτοξεύονται, δημοσίως ή μη, είναι απλώς λυπηρό. Αυτοί οι δύο έχουν τόσα κοινά, ώστε είναι κρίμα να τσακώνονται...)

Προ εβδομάδος, έλεγα ότι ο G. G. Kώστας ποζάρει ως αντι-Τσίπρας, ενώ στην πραγματικότητα είναι αντι-Φώφη. Το παίρνω πίσω, διότι οι ομοιότητες με τον Τσίπρα μπορεί να μην είναι πολλές αλλά είναι τόσο σημαντικές ώστε να επικρατούν των διαφορών.

Ο Τσίπρας, λόγω της ευμάρειας της οικογένειάς του, είχε την ευκαιρία να ανοίξει τους ορίζοντες του κόσμου του, να μάθει κάποια ξένη γλώσσα, να πάει λίγο έξω για σπουδές, να δει πώς είναι. Προτίμησε όμως να κλειστεί στον μικρόκοσμο της Αριστεράς των αμφιθεάτρων και των καταλήψεων. Το κόστος των επιλογών του το βλέπουμε τώρα, καθώς προσπαθεί να κατανοήσει μια πραγματικότητα που τον υπερβαίνει.

Παρομοίως, ο G. G. Kώστας είχε και αυτός την ανάλογη ευκαιρία στη ζωή και, φαινομενικά τουλάχιστον, την εκμεταλλεύθηκε, σπουδάζοντας στο καλύτερο σχολείο της χώρας και σε ένα από τα καλύτερα πανεπιστήμια των ΗΠΑ. Ωστόσο, βλέποντας το τελικό αποτέλεσμα, απορείς γιατί πέταξαν τόσα λεφτά, ενώ θα μπορούσαν να έχουν πετύχει το ίδιο αποτέλεσμα αν τον έστελναν, π.χ., στο ΤΕΙ του Αιγάλεω.

Είναι ένας τυπικός πολιτευτής Θεσσαλονίκης και τίποτε παραπάνω.

Το σημείο στο οποίο ταυτίζονται απολύτως Τσίπρας και G. G. Kώστας είναι ότι αμφότεροι είναι νέοι έξω και γέροι μέσα: «νεόγεροι», κατά την εύστοχη ορολογία των Βουλαρίνου-Νικολάου.

Ο μεν Τσίπρας είναι διαμορφωμένος από τα υλικά μιας διεθνώς ξεπερασμένης Αριστεράς από τη δεκαετία του 1980, ο δε G. G. Kώστας από αερολογίες, PR και μεγαλοστομίες, σύμφωνα με την καλύτερη παράδοση μιας επίσης ξεπερασμένης Δεξιάς, που αυταπατάται ότι είναι «λαϊκή».

Στέφανος Κασιμάτης

Καθημερινή