Γιάννη, θυμάσαι;

Κύμα συμπαθείας ενέσκηψε τα τελευταία εικοσιτετράωρα για τον ολοφάνερα φοβισμένο Γιάννη Πανούση κι ας λέει στην ανακοίνωσή του πως ούτε θα κλάψει, ούτε θα φοβηθεί. Αν μέσα στο εξάμηνο πολιτικής τρέλας της πρώτης φοράς Αριστερά είχε καταφέρει να διατηρήσει το τεκμήριο του κοινού μη-ιδεοληπτικού νου, τώρα μοιάζει να την έχει άσχημα.

Από προχθές βρίσκεται ολομόναχος (κι ας λέει στην ανακοίνωση πως έχει φίλους) μέσα στο βεληνεκές του κυβερνητικού πυροβολικού και κινδυνεύει να εξέλθει του πεδίου βολής πολιτικά και δικαστικά διαμελισμένος...

Ίσως τώρα, ο φίλος Γιάννης βρει τον χρόνο και την ευκαιρία, να αναμετρηθεί πέραν των φόβων του και με τις αναμνήσεις του. Όχι τις απώτατες αλλά τις εντελώς πρόσφατες. Ας πούμε τις αναμνήσεις των άγνωστων (σε μας) πεπραγμένων του, μόλις πριν από δώδεκα μήνες.

Καθότι πέρυσι τέτοιον καιρό, η ΔΗΜΑΡ της οποίας ήταν βουλευτής, έτρωγε τα κομμάτια της αν ο Φώτης Κουβέλης θα αποδεχόταν την πρόταση να πάει για Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Αν η ΔΗΜΑΡ αποφάσιζε τότε εν’ σώματι να τον στηρίξει, υπολείπονταν ελάχιστοι ψήφοι που ήταν σφόδρα πιθανό να βρεθούν, άρα η χώρα δεν θα πήγαινε σε εκλογές.

Τότε ήταν που ξαφνικά (στα εντελώς ξεκούδουνα για να ακριβολογώ)  ο κ. Πανούσης βγήκε στα ραδιόφωνα και δήλωσε ότι ανεξαρτήτως τι θα αποφάσιζε το κόμμα του και ο κ. Κουβέλης, αυτός δεν θα τον ψήφιζε για Πρόεδρο. Έλαβε αυτή την απόφαση και τη δημοσιοποίησε μόνος του; Το έκανε σε συνεννόηση με κάποιους, εντός ή εκτός του κόμματος του; Ουδείς γνωρίζει.

Πάντως, μετά την δήλωση αυτή, κάθε πιθανότητα αποφυγής των εκλογών εξανεμίστηκε και η ΔΗΜΑΡ σκορπίστηκε στους τέσσερις ανέμους.

Αν ο κ. Κουβέλης αποδείχτηκε ο μοιραίος άνθρωπος για τις πολιτικές εξελίξεις του τόπου, ο κ. Πανούσης αποδείχτηκε ο μοιραίος άνθρωπος για τις εξελίξεις στον μικρόκοσμο του κ. Κουβέλη, στη ΔΗΜΑΡ.

Μετά απ’ αυτή την παρέμβαση που άνοιξε τον δρόμο της εξουσίας στον Αλέξη, ο Γιάννης εξαφανίστηκε επί τρίμηνο. Ούτε φωνή, ούτε ακρόαση.

Και ξαναεμφανίστηκε αιφνιδίως δυο μέρες μετά τις εκλογές ως υπουργός  δημόσιας τάξης του Αλέξη.

Ενδιαφέρουσα ανάμνηση δεν είναι αυτή να την επαναξιολογήσει, υπό το φως και των τελευταίων εξελίξεων;

Δημήτρης Καμπουράκης

Protagon