«Νομίζουμε ότι ήταν μια δύσκολη
διαπραγμάτευση, κάτω από μεγάλη πίεση χρόνου επειδή υπήρχε και η
ανακεφαλαιοποίηση. Οπως το καλοκαίρι ο μοχλός πίεσης ήταν το Grexit, αυτή τη
φορά ήταν η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών και αυτό δημιούργησε ένα ασφυκτικό
πλαίσιο διαπραγμάτευσης από τη μεριά μας».
Μιλά ο υπουργός Οικονομικών Ευκλείδης Τσακαλώτος. Ο ίδιος πολιτικός που πριν
από μια βδομάδα, αναφερόμενος στην ίδια διαπραγμάτευση, έλεγε: «Πιεζόμαστε
λίγο διότι, όπως γνωρίζετε, η ανακεφαλαιοποίηση πηγαίνει πιο γρήγορα από όσο
πιστεύαμε και υπό αυτή την έννοια είμαστε “θύματα της ίδιας μας της
επιτυχίας'', διότι οι τράπεζες δείχνουν να ανακεφαλαιοποιούνται λίγο νωρίτερα,
οπότε ορισμένα από τα θέματα που θα μπορούσαμε να διευθετήσουμε αργότερα
καλούμαστε να τα διευθετήσουμε νωρίτερα».
Στις 9 Νοέμβρη, ο Τσακαλώτος καμαρώνει ως «θύμα
της επιτυχίας» του και δηλώνει ότι θα τρέξει να ολοκληρώσει τη διαπραγμάτευση
στο χρονοδιάγραμμα των λίγων ημερών που έθεσε το Eurogroup (χωρίς ο ίδιος να
διαφωνήσει). Στις 17 Νοέμβρη, με τη διαπραγμάτευση των λίγων ημερών να έχει
ολοκληρωθεί, αυτός ο ίδιος Τσακαλώτος δηλώνει ότι εκβιάστηκε. Οπως το καλοκαίρι
εκβιαζόταν με το Grexit, έτσι και τώρα εκβιάστηκε με την ανακεφαλαιοποίηση των
τραπεζών.
Τελικά τι ήταν η διαδικασία που αποφάσισε το Eurogroup στις 9 Νοέμβρη; Τίμημα της επιτυχίας ή μοχλός εκβιασμού της κυβέρνησης;
Δεν υπάρχει τίποτα το πρωτότυπο στις φραστικές (και μόνο φραστικές) παλινωδίες του Τσακαλώτου και των άλλων κυβερνητικών στελεχών. Τα ίδια ζήσαμε και επί των ημερών των προηγούμενων κυβερνήσεων. Πανηγύριζαν για το success story και μετά από μερικές μέρες έκλειναν μια «δραματική διαπραγμάτευση» με την τρόικα, επειδή «έπρεπε να πάρουμε τη δόση».
Αφού υπέγραψε το Μνημόνιο-3 και κέρδισε τις εκλογές, η συγκυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου πέταξε τις μάσκες και ακολουθεί την πεπατημένη των προκατόχων της. Διαπραγματεύεται με την τρόικα τις λεπτομέρειες (το πλαίσιο είναι δεδομένο από το Μνημόνιο) και μόλις έρθει η ώρα να ψηφίσουν ένα αντιλαϊκό πακέτο, αρχίζουν τα κλαψουρίσματα ότι εκβιάστηκαν, ότι το κάνουν με το πιστόλι στον κρόταφο, ότι δεν έχουν άλλη επιλογή προκειμένου να μην καταστραφεί η χώρα κτλ. Μόλις περάσουν λίγες μέρες από την ψήφιση, αρχίζουν τις υποσχέσεις για έξοδο από την κρίση, καλύτερες μέρες, ανακούφιση, προστασία των φτωχών και ό,τι άλλο γεννήσει η φαντασία των γκεμπελίστικων επιτελείων τους.
Την Τετάρτη, στο Σύνταγμα, είχαμε την πρώτη σύγκρουση της αστυνομίας με ένα διαμαρτυρόμενο κοινωνικό στρώμα. Τα ΜΑΤ ανέλαβαν να «περιποιηθούν» τους αγρότες. Σα να μην πέρασε μια μέρα και σ' αυτό το επίπεδο. Δυο μήνες μετά τις εκλογές, η νέα συγκυβέρνηση δεν μπορεί να πείσει κανέναν. Τα παραμύθια περί παράλληλου προγράμματος τέλειωσαν και οι λαϊκές αντιστάσεις (ξανα)γίνονται υπόθεση της αστυνομικοδικαστικής καταστολής.
Το τοπίο είναι καθαρό πλέον. Από τη μια μεριά στέκονται οι δυνάμεις της κεφαλαιοκρατίας και του κράτους τους, με συντονιστή την κυβέρνηση των Τσιπροκαμμένων. Από την άλλη μεριά πρέπει να σταθούν οι εργατικές και λαϊκές δυνάμεις, έστω και χωρίς συντονιστή (η δημιουργία του καθήκον).
Τελικά τι ήταν η διαδικασία που αποφάσισε το Eurogroup στις 9 Νοέμβρη; Τίμημα της επιτυχίας ή μοχλός εκβιασμού της κυβέρνησης;
Δεν υπάρχει τίποτα το πρωτότυπο στις φραστικές (και μόνο φραστικές) παλινωδίες του Τσακαλώτου και των άλλων κυβερνητικών στελεχών. Τα ίδια ζήσαμε και επί των ημερών των προηγούμενων κυβερνήσεων. Πανηγύριζαν για το success story και μετά από μερικές μέρες έκλειναν μια «δραματική διαπραγμάτευση» με την τρόικα, επειδή «έπρεπε να πάρουμε τη δόση».
Αφού υπέγραψε το Μνημόνιο-3 και κέρδισε τις εκλογές, η συγκυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου πέταξε τις μάσκες και ακολουθεί την πεπατημένη των προκατόχων της. Διαπραγματεύεται με την τρόικα τις λεπτομέρειες (το πλαίσιο είναι δεδομένο από το Μνημόνιο) και μόλις έρθει η ώρα να ψηφίσουν ένα αντιλαϊκό πακέτο, αρχίζουν τα κλαψουρίσματα ότι εκβιάστηκαν, ότι το κάνουν με το πιστόλι στον κρόταφο, ότι δεν έχουν άλλη επιλογή προκειμένου να μην καταστραφεί η χώρα κτλ. Μόλις περάσουν λίγες μέρες από την ψήφιση, αρχίζουν τις υποσχέσεις για έξοδο από την κρίση, καλύτερες μέρες, ανακούφιση, προστασία των φτωχών και ό,τι άλλο γεννήσει η φαντασία των γκεμπελίστικων επιτελείων τους.
Την Τετάρτη, στο Σύνταγμα, είχαμε την πρώτη σύγκρουση της αστυνομίας με ένα διαμαρτυρόμενο κοινωνικό στρώμα. Τα ΜΑΤ ανέλαβαν να «περιποιηθούν» τους αγρότες. Σα να μην πέρασε μια μέρα και σ' αυτό το επίπεδο. Δυο μήνες μετά τις εκλογές, η νέα συγκυβέρνηση δεν μπορεί να πείσει κανέναν. Τα παραμύθια περί παράλληλου προγράμματος τέλειωσαν και οι λαϊκές αντιστάσεις (ξανα)γίνονται υπόθεση της αστυνομικοδικαστικής καταστολής.
Το τοπίο είναι καθαρό πλέον. Από τη μια μεριά στέκονται οι δυνάμεις της κεφαλαιοκρατίας και του κράτους τους, με συντονιστή την κυβέρνηση των Τσιπροκαμμένων. Από την άλλη μεριά πρέπει να σταθούν οι εργατικές και λαϊκές δυνάμεις, έστω και χωρίς συντονιστή (η δημιουργία του καθήκον).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου