Η κατάρα της "δεύτερης ευκαιρίας"…

Στην Γ' Ελληνική Δημοκρατία οι κυβερνήσεις συνήθως έχουν δεύτερη ευκαιρία: κερδίζουν δυο φορές τις εκλογές. Συνέβη με τους δυο Καραμανλήδες, με τον Ανδρέα Παπανδρέου και τον Κ. Σημίτη, θα συνέβαινε ίσως και με τον Κ. Μητσοτάκη αν δεν τον ανέτρεπε ο Σαμαράς -για τον όποιο μάλλον δεν μπορούσε να συμβεί: έκανε όλα τα λάθη που θα μπορούσαν να γίνουν. 

Όλες οι κυβερνήσεις που είχαν δεύτερη ευκαιρία τα θαλάσσωσαν. Ανεξάρτητα με ό,τι έκαναν την πρώτη φορά που ανέλαβαν την εξουσία, τη δεύτερη απέτυχαν οικτρά και δεν την ολοκλήρωσαν.

Η "κατάρα της δεύτερης τετραετίας" είναι σαν ενδημικό φαινόμενο της Μεταπολίτευσης…

Για την κυβέρνηση Τσίπρα δεύτερη ευκαιρία ήταν η εκλογική νίκη του περασμένου Σεπτεμβρίου, έστω και αν με την πρώτη δεν κάλυψε ολόκληρη τη τετραετία -ή ένα μεγάλο μέρος της. Πάντως πήγε για δεύτερη φορά στις κάλπες και ξανακέρδισε, ίσως γιατί στο συλλογικό υποσυνείδητο υπήρχε η αίσθηση ότι στην περίπτωσή της τα πράγματα κινήθηκαν αντίστροφα: η κατάρα της αποτυχίας εμφανίσθηκε μετά την πρώτη νίκη - άλλωστε το ομολόγησε ο Πρωθυπουργός. 

Πριν καν συμπληρωθούν δυο μήνες από τότε, προκύπτει ότι το αρνητικό σύνδρομο της δεύτερης ευκαιρίας αναβιώνει αυτοκαταστροφικά στους κόλπους και της σημερινής κυβέρνησης - παρ' ό,τι είχε ήδη υπάρξει θύμα και της πρώτης. Το δείχνει αφενός η απεικόνιση της καθημερινότητας, που γίνεται χειρότερη για τους πολίτες και αφετέρου το έλλειμμα διακυβέρνησης που αναδεικνύεται οριζοντίως και καθέτως στο Υπουργικό Συμβούλιο: από την ατυχή παρουσία του Πρωθυπουργού στις ΗΠΑ, μέχρι την αδυναμία των υπουργών του να κατανοήσουν τι ακριβώς τους θέτουν οι εταίροι στις μεταξύ τους συναντήσεις: στο ασφαλιστικό, στον ΦΠΑ, στο προσφυγικό, στις αποκρατικοποιήσεις...

Η κυβερνητική προπαγάνδα άρχισε να προβάλει ως αιτία των καθυστερήσεων στην υλοποίηση του Μνημονίου, το περιεχόμενό του.

Αλλά η πραγματική αιτία βρίσκεται στα πρόσωπα που κάθονται στο τραπέζι του Υπουργικού Συμβουλίου. Αξιολογώντας τη διαδρομή, την πολιτική κουλτούρα, την εμπειρία και τις επιμέρους γνώσεις τους, προκύπτει ότι δεν είναι κατάλληλοι γι' αυτό που ανέλαβαν να κάνουν. 

Η θεωρία ότι ο υπουργός δεν χρειάζεται συνάφεια με το χαρτοφυλάκιό του είναι μια χρόνια ανοησία των πολιτικών για να δικαιολογείται η τοποθέτηση ακατάλληλων ανθρώπων σε κρίσιμους τομείς, προκειμένου να τηρηθούν οι εσωκομματικές ισορροπίες. Άλλοθι για τη μετακόμιση πανάσχετων κομματικών παραγόντων στην κεντρική διεύθυνση του κράτους, για να εξυπηρετήσουν κομματικές επιδιώξεις. 

Στις σημερινές συνθήκες τα περί "πολιτικής διαχείρισης" είναι κουραφέξαλα. Κανείς δεν μπορεί να τα καταφέρει αν δεν έχει επαρκείς γνώσεις στον τομέα που ανέλαβε.

Αποδείχθηκε με τους Πρωθυπουργούς που δεν ξεχώριζαν το χρέος από το έλλειμμα, αλλά έκαναν διεθνείς συζητήσεις απ αυτού, ή με τους υπουργούς που δεν μπορούν να σηκώσουν το τηλέφωνο και να μιλήσουν με τους ξένους συναδέλφους τους. 

Με τα περισσότερα από τα σημερινά μέλη της στις θέσεις τους, η κυβέρνηση Τσίπρας θα συνεχίσει να πατάει τα κορδόνια της. Γιατί όπως έλεγε ο Ισαάκ Ασίμωφ: "Αν η γνώση δημιουργεί προβλήματα, η άγνοια σίγουρα δεν µπορεί να τα λύσει".

Γιώργος Λακόπουλος

Capital.gr