Περί Άδωνι…

Τα παλιά καλά χρόνια αρκούσε ένα σκούρο κουστούμι κι ένα βλοσυρό βλέμμα, για να κάνει κανείς καριέρα πολιτικού στην Ελλάδα. Μετά ήρθαν τα ιδιωτικά κανάλια, και αυτό που χρειάζονταν πάνω απ όλα ήταν μπόλικες εμφανίσεις στα πάνελ, ατέλειωτο μπλα μπλα και… ατάκες. Δεν είναι τυχαίο ότι όλοι όσοι μαϊντανοί περάσανε από τα κανάλια σε καθημερινή σχεδόν βάση, στο τέλος γίνανε μέχρι και υπουργοί… ανεξαρτήτως  επαγγέλματος, και ανεξαρτήτως κόμματος.

Σήμερα, στην εποχή του διαδικτύου και των κοινωνικών μέσων, τα παραπάνω δεν αρκούν. Χρειάζεται το κάτι άλλο… αυτό που μια ολόκληρη νέα γενιά θεωρεί δεδομένο και καθημερινότητα, και το οποίο για τους παλιότερους εξ ημών είναι terra imcognita. Και αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά τα τσακάλια του Σύριζα, εξ ου και έχουν ολόκληρες λεγεώνες 20αρηδων τρολ, που ξημεροβραδιάζονται στο ίντερνετ, μην αφήνοντας να πέσει κάτω το παραμικρό…

Συνεπώς, με αυτά τα νέα δεδομένα, χρειάζεται και ένα νέο είδος πολιτικού, αν θέλει κάποιο κόμμα να πάει μπροστά. Κι αυτό το νέο είδος πολιτικού, του cyber δηλαδή, που ίσως να μην αρέσει στους πιο αρτηριοσκληρωτικούς και μεγαλύτερους σε ηλικία, είναι ο Άδωνις.

Ο οποίος το έχει. Διότι πέρα από την στριγκιά φωνή, και τις τσιρίδες, πέρα από την ξερή λογική και τα στρωτά επιχειρήματα, πέρα απ όλα αυτά, ο Άδωνις έχει έναν μοναδικό τρόπο να είναι παντού ταυτόχρονα. Και μάλιστα να βγάζει και δουλειά. Σαν ηλεκτρόνιο ένα πράγμα… Είναι ικανός να βρίσκεται στο φέισμπουκ, στο τουίτερ, σε κανάλι (μπορεί και σε δυο συγχρόνως) και παράλληλα να υπουργεύει ή να βουλεύεται.

Μιλάμε για ντούρασελ καταστάσεις, που είχα πολύ καιρό (ίσως ποτέ) να δω στον πολιτικό μας στίβο.

Μπορεί λοιπόν οι αντίπαλοί του (που τον τρέμουν) αλλά και πολλοί ουδέτεροι (που τον απεχθάνονται) να τον κατηγορούν ως γραφικό, αλλά κανείς σώφρων δεν μπορεί παρά να παραδεχτεί ότι αν μη τι άλλο είναι πανέξυπνος, είναι γρήγορος, έχει στέρεη λογική, και πάνω απ όλα είναι και αποτελεσματικός. Όλα τα σφάζει και όλα τα μαχαιρώνει, και μάλιστα με μαεστρία. Είναι σαν να γεννήθηκε για αυτή τη νέα εποχή της εικόνας, της επικοινωνίας. Αν δηλαδή δεν υπήρχε, θα έπρεπε να τον εφεύρουμε.

Παράλληλα, δεν είναι επαγγελματίας πολιτικός, δεν κατάγεται από τζάκι, και αν μη τι άλλο ξέρει τι εστί μεροκάματο, και ας τον κατηγορούν για το επάγγελμά του κάποιοι που από βιβλία ξέρουν μόνο αυτά που είναι εικονογραφημένα.

Χώρια του ότι δεν είναι αγνώμων, κι αυτό αποδεικνύεται κάθε φορά που μιλάει μιας και είναι ο μόνος εκ των τεσσάρων υποψηφίων για την προεδρία της ΝΔ που δεν παραλείπει να τονίζει τα οφέλη που έφερε στην χώρα η διακυβέρνηση Σαμαρά.

Και να μη ξεχνάμε πως στα δύσκολα εκείνα χρόνια, επί σαμαροβενιζέλων, που ο Σύριζας (και όχι μόνο) ήταν μονίμως ανεβασμένος στα κάγκελα, και που οι περισσότεροι νεοδημοκράτες ήταν εξαφανισμένοι στα λαγούμια τους, τρεις τέσσερις ήταν αυτοί που καθημερινά σήκωναν το βάρος της υπεράσπισης του κυβερνητικού έργου, με μπροστάρη τους τον Άδωνι.

Για όλα αυτά, και πολλά ακόμη, αν τυχόν ψήφιζα για αρχηγό της ΝΔ, θα ψήφιζα τον Άδωνι, που όπως έχουν εξελιχτεί τα πράγματα, με όλον αυτόν τον υπαρκτό σουρεαλισμό που μας κυβερνάει, ο μόνος που μπορεί να αντιπαρατεθεί επί ίσοις όροις στους τσιρκολάνους τσιπροκαμένους είναι ένας ακόμη πιο «τρελός» από αυτούς… ένας που με όπλο του την ξερή λογική, χωρίς φοβικά σύνδρομα και πολιτικάντικες παρλαπίπες, τους έχει για πρωινό… δηλαδή ο Άδωνις. Κι ας τσιρίζει που και  που…

Αυτά!

Strange Attractor