Η αρχή του τέλους για τον «πουτινισμό»;

Όλοι γέλασαν τότε που ο πρόεδρος Ομπάμα προειδοποίησε τη Ρωσία ότι αν εμπλακεί στη Συρία, θα μπλέξει άσχημα.

Όλοι γέλασαν όταν ο Χριστόφορος Κολόμβος έλεγε πως η γη είναι στρόγγυλη.

Όλοι γέλασαν όταν ο Έντισον κατέγραψε τον ήχο.

Όλοι γέλασαν όταν οι αδελφοί Ράιτ είπαν πως ο άνθρωπος μπορεί να πετάξει.

Λοιπόν, δείτε τι κάνει τώρα ο πρόεδρος Βλαδίμηρος Πούτιν στην Συρία, και περιμένετε να δείτε ποιος θα γελάσει τελευταίος…

Βέβαια, αυτό που συμβαίνει με την πυρηνική Ρωσία δεν είναι καθόλου αστείο.

Μπλεγμένη σε εσωτερικά οικονομικά αδιέξοδα, η Ρωσία προσπαθεί να στηρίξει έναν αδύναμο πλην όμως σκληρό σύμμαχό της στη Μέση Ανατολή, δηλαδή το καθεστώς Άσαντ της Συρίας. Μάλιστα το Κρεμλίνο πληρώνει ιδιαίτερα ακριβά την προσπάθειά του να βοηθήσει τον Άσαντ. Οι Ρώσοι επιστρέφουν στην πατρίδα τους μέσα σε φέρετρα.

Ήτοι:

-Ένα ρωσικό επιβατικό αεροπλάνο με 224 ψυχές κατερρίφθη στην Αίγυπτο από βόμβα που είχε τοποθετήσει το Ισλαμικό Κράτος ως αντίποινα για την ρωσική στρατιωτική εμπλοκή στη Συρία.

-Ένα ρωσικό βομβαρδιστικό καταρρίφθηκε μέσα στον τουρκικό εναέριο χώρο, κάτι που είχε να συμβεί από μέλος του ΝΑΤΟ εδώ και 60 χρόνια.

-Ένα ρωσικό ελικόπτερο που συμμετείχε στην επιχείρηση διάσωσης του πιλότου καταρρίφθηκε από Σύρους αντάρτες.

Τα φέρετρα τονίζουν το κόστος της απερίσκεπτης και μονομερούς στρατιωτικής εμπλοκής του Πούτιν στη Μέση Ανατολή, εκεί όπου οι εντάσεις είναι σήμερα στο υψηλότερο δυνατό σημείο.

Εν τω μεταξύ, το ρωσικό πρακτορείο ειδήσεων ΤΑΣ αναφέρει πως σε αντίθεση με άλλες προηγούμενες οικονομικές κρίσεις, για πρώτη φορά από τις αρχές του αιώνα, η Ρωσία βλέπει μείωση των πραγματικών εισοδημάτων. Όπως ανέφερε σε ομιλία του στη Μόσχα ο πρώην υπουργός Οικονομικών και πρόεδρος της Επιτροπής Πολιτικών Πρωτοβουλιών Αλεξέι Κούντριν, «τα κυβερνητικά μέτρα για στήριξη της οικονομίας δεν επαρκούν».

Την ώρα που ο Πούτιν εστιάζει στη Συρία, ο πληθωρισμός της Ρωσίας γιγαντώνεται, η οικονομία συρρικνώνεται, η φτώχια αυξάνεται, η ανάπτυξη έχει μείνει στάσιμη, και το ρούβλι κάνει βουτιά.

Οι κυρώσεις της Δύσης γονατίζουν το Κρεμλίνο, και η κύρια πηγή εσόδων της Ρωσίας, το πετρέλαιο, πλήττεται εξαιτίας των χαμηλών τιμών.

Όπως έγραψε το Foreign Policy: «Ίσως η εμπλοκή του Πούτιν στη Συρία να καταλήξει σε κάτι όπως η πύρρεια νίκη της Αιγύπτου το 1957, ή στην ξαφνική επέκταση της επιρροής της ΕΣΣΔ στα τέλη των ‘50ς, που συνοδεύτηκε όμως από γεωμετρική αύξηση των πονοκεφάλων της στα θέματα εξωτερικής πολιτικής. Σε 50 χρόνια από σήμερα, οι ιστορικοί θα βλέπουν την προσπάθεια της Ρωσίας στην Συρία το 2015 ως την αρχή του τέλους του πουτινισμού, όπως δηλαδή το 1957 σηματοδότησε την απαρχή του τέλους του νασερισμού».

Αυτό όμως δεν δικαιολογεί πανηγυρισμούς εκ μέρους μας, τουλάχιστον όχι όσο ο Πούτιν διατηρεί βλέψεις υπερδύναμης για τη χώρα του. Η ρωσική αρκούδα είναι λαβωμένη. Όμως η δίψα του για καιροσκοπισμούς δεν έχει ακόμη καμφθεί από τα λάθη του Ισλαμικού Κράτους. Ευτυχώς που αυτά τα όνειρά του, να γίνει δηλαδή υπερδύναμη εφάμιλλη των ΗΠΑ, δεν είναι εφικτά για τη Ρωσία.

Αν η εθνική επιτυχία μετριέται από την οικονομική ισχύ, η Ρωσία βρίσκεται πολύ χαμηλά στη λίστα. Είναι πίσω από την Αμερική σε οικονομική και πληθυσμιακή ανάπτυξη, σε στρατό, αλλά και σε οπλισμό. Και η ανάμιξη της Ρωσίας σε διεθνή ζητήματα, αποτελεί σπατάλη πολύτιμων πόρων, με αποτέλεσμα να μην αντιμετωπίζονται οι κοινωνικές υποχρεώσεις προς τον λαό της.

Ο Ομπάμα πράττει σωστά μη ενδίδοντας στην επιθυμία του Πούτιν να θεωρείται ως κάτι πιο σημαντικό από αυτό που είναι στην πραγματικότητα. Ούτε δίνει σημασία στην υποτιθέμενη ρωσική παγκόσμια επιρροή.

Ο Ομπάμα κάνει πολύ καλά που διατηρεί την ψύχραιμη στάση του, συνεχίζοντας να χτίζει διεθνείς συνασπισμούς από σοβαρά κράτη προκειμένου να χτυπήσει την παγκόσμια τρομοκρατία.

Όσο για τους στρατολάγνους του καναπέ, όπως π.χ. ο υποψήφιος για την προεδρία Ρεπουμπλικάνος Λίντσεϊ Γκράχαμ, που ζητάει να σταλούν 20.000 στρατιώτες στη Συρία, η απάντηση είναι απλή: Βάλε τους Ρεπουμπλικάνους που ελέγχουν το Καπιτώλιο να περάσουν μια κοινή απόφαση του κογκρέσου, που να απαιτεί από τον πρόεδρο Ομπάμα να στείλει δεκάδες χιλιάδες στρατιώτες στην Συρία και στο Ιράκ. Καλή επιτυχία κε Γκράχαμ…

Οφείλουμε όμως να παραδεχτούμε ότι η δυνατότητα που έχει ο Πούτιν να προκαλεί αναταράξεις είναι τεράστια. Όμως δεν είναι εξίσου τεράστια η δυνατότητα της χώρας του να ανταγωνίζεται την Αμερική ως παγκόσμια υπερδύναμη, και να κυριαρχεί στα τεκταινόμενα της Μέσης Ανατολής, αν και κάποιοι πολέμιοι του Ομπάμα θα το ήθελαν, μόνο και μόνο για να τον αποδυναμώσουν.

Και αυτό δεν είναι καθόλου για γέλια…

Colbert I. “Colby” King

Washington Post

Απόδοση: S.A.