Kαθένας με την τρέλα του…

Εφτά δισεκατομμύρια νοματαίοι πάνω από τους πεθαμένους στο Παρίσι - κι άλλες τόσες διαφορετικές ανθρώπινες ατζέντες να βουτάνε στο φρέσκο αίμα τους.  

Ο ευσεβής μουσουλμάνος οδύρεται να αποδείξει πως δεν είναι αυτό το Ισλάμ.

Ο ευσεβής χριστιανός βιάζεται να δείξει πως δεν είναι μουσουλμάνος.

Ο συντηρητικός δεξιός ωρύεται ότι πολύ αργήσαμε να περάσουμε κάθε μελαψό άνθρωπο από ένα μπάνιο χλωρίνης (κατά προτίμηση πολύωρο και με το κεφάλι μέσα)…

Ο αμετακίνητος αριστερός χαλάει τον κόσμο πως είναι η άνιση κατανομή του πλούτου, που οδηγεί στη σφαγή ενόχων και αθώων αδιακρίτως.

Ο ανθρωπιστής σφιχταγκαλιάζει ένα μισοπνιγμένο μωράκι και ικετεύει να δείξουμε συμπόνοια για τους κατατρεγμένους τώρα, περισσότερο από κάθε φορά.

Ο ψυχρός ορθολογιστής βλέπει στο μωράκι έναν πιθανό αυριανό βομβιστή αυτοκτονίας - και του ξεφουσκώνει το σωσίβιο, για να χτυπηθεί το πρόβλημα στη ρίζα.

Ο Ισραηλινός μιλιταριστής απλώς κουνάει τους ώμους αδιάφορα: Tα έχει λύσει αυτά τα ηθικά διλήμματα από καιρό, σκάει δυο μπόμπες στη Γάζα μέρα μεσημέρι και μετά, μπίζνες αζ γιούζουαλ. 

Ο Ντόναλντ Τραμπ τουιτάρει χαιρέκακα για το μακελειό στο Παρίσι, την πρωτεύουσα «μιας χώρας που απαγορεύει αυστηρά την ελεύθερη διάθεση όπλων». 

Oι Δημοκρατικοί στην Ουάσιγκτον βρίσκουν την ευκαιρία να τον εγκαλέσουν ως «ανάλγητο τέρας» (έρχονται και εκλογές). 

Ο συριζαίος τηλεκριτικός στην Αθήνα εγκωμιάζει το κρατικό κανάλι και ξεχέζει τα ιδιωτικά που επέδειξαν αργά ανακλαστικά στη διακοπή ροής του προγράμματός τους.

Ο άθεος βρίσκει την ώρα να ποστάρει ένα «στα γαμίδια, να ξεμπερδεύουμε με τις θρησκείες».

Ο «πιστός προσεύχεται για το Παρίσι».
Η Μαρί Λεπέν τηλεφωνεί στη μοδίστρα της για να ραφτεί, πάνω στη σύγχυση ο Ζούκενμπεργκ διαφημίζει την «εφαρμογή ασφαλείας του Facebook» (αρ γιου ιν Πάρις; Αρ γιου σέιφ;), ένας παραζαλισμένος φουκαράς υψώνει στις κάμερες το smart phone που έφαγε τη σφαίρα που προοριζόταν για την καρδιά του. Την ίδια ώρα, κάπου στον κόσμο, ένα παρεάκι εμπόρων όπλων τινάζει κυκλικά μια σειρά μάγκνουμ με σαμπάνιες: Έρχονται χρυσές εποχές στις παραγγελίες.  

Κι εγώ;

Εγώ βρίσκω ευκαιρία να ξεπετάξω στα γρήγορα τούτο το ποστάκι. Ευκαιρίας μακελειού δοθείσης, πού ξέρεις; Μπορεί να πάρω κάνα πόντο από το μαγαζί, ως βαθέως σκεπτομένη και αρκούντως προβληματιζομένη επί των επικαίρων θεμάτων.

Θα τελείωνα με μια συγκινητική, κλαφτερή κορώνα για το πόσο σιχαίνομαι τις κρυφές και φανερές ατζέντες των ανθρώπων μπροστά στη συμφορά.

Θα το έκανα, αν δεν ένιωθα απολύτως γελοία, βλέποντας στο μόνιτορ του υπολoγιστή το είδωλο του εαυτού μου να γράφει, έχοντας μια ωραιότατη προσωπική ατζέντα κολλημένη στα μούτρα.

Ρίκα Βαγιάνη

Protagon