Oι αμαρτάνοντες, καθ’ ημάς, Αριστεροί…

Ένα βασικό χαρακτηριστικό των ζηλωτών κάθε  μεταφυσικού    δόγματος είναι η αναπόφευκτη αντίθεση λεγομένων τους και ζωής. Τα  θανάσιμα αμαρτήματα είναι διαρκής απειλή και ηδονική πρόκληση, ταυτόχρονα, για τους ιεροκήρυκες όλων των θρησκειών.

Έτσι και η κυβερνώσα, καθ” ημάς Αριστερά, αισθάνεται την ανάγκη να εξιλασθεί για τις παραχωρήσεις της στον καπιταλισμό με περισσή  απλοϊκότητα.

Ο Π/Θ για πολλοστή φορά αναφέρει στον Βάλτερ  Σταϊνμάγιερ πως διαφωνεί με τις πιό πολλές πτυχές του μνημονίου, που θα επιχειρήσει αναγκαστικά να εφαρμόσει, ο Ευκλ. Τσακαλώτος τις  στιγμές , που καταθέτει τα Ν/Σ για τα προαπαιτούμενα ομνύει στον αποπεμφθέντα Γιάνη Βαρουφάκη, ο δε Α/Πρόεδρος Δραγασάκης  παράλληλα με τις ανακεφαλαιοποιήσεις προϊδεάζει για δημιουργία μικρότερων τραπεζών χωρίς υπαγωγή στην ΕκΤ, με προφανή στόχο τον φανερό ή αφανή κρατισμό τους και δίχως άλλες τεχνοκρατικές  λεπτομέρειες, που μάλλον δεν γνωρίζει. Ακόμα ο κ. Ξανθός της Υγείας, δηλώνει πως η αλλαγή στο ιδιοκτησιακό καθεστώς των φαρμακείων δεν θα εισφέρει κάτι και συνεπώς ο ίδιος διαφωνεί , αλλά θα κάνει τα πάντα  για να συμβεί και να πετύχει η μεταρρύθμιση (sic ).

Στην θρησκευτική βάπτιση ο νονός – εξ ορισμού αμαρτωλός – λέει τρις το  «Απεταξάμην Σατανάν» ώστε με επαναληπτικό άλογο νευρωσικό τρόπο   να αποκαθαρθεί για μισή ώρα και να μεταδώσει αυτό τον ημίωρο καθαρμό στο βρέφος. Μετά το ημίωρο, προφανώς βλέπουμε.

Έχουμε λοιπόν και στην μετέωρη αυτοαποκαλούμενη Αριστερά τις   μαγικές αντιστοιχίσεις στις προσπάθειές της να εξιλασθεί, απο τις  αναγκαστικές της μετατοπίσεις στον ρεαλισμό, ακόμα κι αν μετατοπίζεται  παίζοντας την τυφλόμυγα και κινδυνεύοντας να τραυματιστεί κι αυτή κι  εμείς. Αυτός ο ιδιότυπος εξιλαστικός αυτο-ραβδισμός, εξαιρεί τις  αναγκαίες μικροαπολαύσεις εντός του τρισκατάρατου καπιταλισμού, που  μπορεί να είναι ένα ποτήρι Coca Cola έως 1.000.000 Ε αδήλωτα κι αδούλωτα ή 2.000.0000 Ε και βάλε στα σεντούκια – ταμεία αστικών εταιρειών, με αστείους τζίρους.

Κάμποσα επώδυνα δυστυχήματα συνέβησαν από τον μεταφυσικό δογματισμό των εγχώριων Μαδούρο και φαίνεται πως οι συλλογικού  τύπου επιβεβλημένες από το καθεστώς νευρώσεις, δύσκολα θα αποτρέψουν τα επόμενα. Η βίαιη ωρίμανση του ΣΥΡΙΖΑ, όπως το λένε  διάφοροι, δεν συνέβη παρά μόνον εικονικώς, εξουσιομανώς, κομματικώς  και γι΄αυτό απολύτως ψευδώς. Μια διαρκώς επανεμφανιζόμενη  πολιτική νόσος, παρά την φανερή υποστήριξη στην άρση της, των Δυτικών  αποτελεί ταυτόχρονα μια διαρκή απειλή για μας μέσω της  καταρρεύσεως της χώρας και της προτροπής για προληπτική χρήση  μαντζουνιών για την αποφυγή της.

Το ζήτημα, δίπολο μεταρρύθμιση – αντιμεταρρύθμιση , δεν φαίνεται να  αφορά στους πολίτες που συγκροτούν τον δημιουργηθέντα όχλο, από το  ‘12 και δώθε και οι οποίοι στα πλαίσια της κουτοπονηριάς και της  απαιδευσιάς εκλέγουν τους εξιλαζόμενους στην ιδεολογία τους, σημερινούς Κυβερνήτες. Μια αδέσποτη παιδευτικά χώρα, καθηλωμένη στα χνάρια της καθ” ημάς σουλτανικής ανατολίτικης κατοχής – κι όχι  μόνον – περιδιαβαίνει το σήμερα μέσω προπολιτικών μονοπατιών.

Έτσι, αφού όλα – και ορθώς – γίνονται ελέω λαού κι όχι Θεού, ας  περπατήσουμε όσο μπορούμε αυτόν τον διαμορφούμενο νοτιοευρωπαϊκό  Μαδουρισμό, που δεν έχει συνεκτική αφηγηματική ιεράρχηση  προτεραιοτήτων και στόχων κι ο οποίος δεν χωρά – εκ προοιμίου – τους  ενοχλητικούς κοσμοπολίτες σκεπτομένους.

Η ακρόαση και η θέαση της επαναλαμβανόμενης αναγκαστικής  ενδοτικότητας και ο συνακόλουθος εξιλασμός στα νάματα της  Αριστεροφροσύνης, παίρνει πλέον χαρακτηριστικά αυτοκαταστροφικής     γελοιότητας.

Όταν όμως οι πολίτες επιλέξουν να είναι πολίτες κι όχι όχλος ή  αδίστακτες συντεχνίες – όπως το λέει ο πολίτης Ρουσσώ από το 18ο  αιώνα -, μπορεί βάσιμα να αλλάξουμε κατηγορία κι από την πολιτική της  τρελής μεταφυσικής παθογένειας να ξαναπεράσουμε στις πρώτες ράγες  του λογισμού και της πραγματικότητας, αν στο μεταξύ υπάρχουμε ως  χώρα, τότε.

Νίκος Γκιώνης

Μεταρρύθμιση