Ημί-Δικτατορία!

Η κατάσταση στην Ελλάδα θυμίζει παραμύθι. Εκεί που η βασιλοπούλα δαγκώνει το δηλητηριασμένο μήλο και πέφτει σε βαθύ λήθαργο. Μαζί της αποκοιμιέται όλη η χώρα. Μένει ακίνητη, μαρμαρωμένη.

Ό,τι συμβαίνει – και συμβαίνουν ελάχιστα – μοιάζουν σαν να τα ονειρεύεται κάποιος. Κακά όνειρα συνήθως, αλλά στα οποία δεν μπορείς να αντιδράσεις γιατί είσαι κι εσύ μαρμαρωμένος...

Έτσι λοιπόν, σε κακό όνειρο βλέπουμε να επανέρχονται φαντάσματα του παρελθόντος (όπως οι φοιτητικές παρατάξεις), να ξεθεμελιώνονται θεσμοί (Παιδεία, Υγεία, Δικαιοσύνη) να μεταβάλλονται όνειρα σε εφιάλτες (όπως το Ελληνικό που αντί για  Μαϊάμι γίνεται τσαντηρούπολη) να ενώνεται όλο το κράτος με ένα σόι (όπως σε ανατολικά –ιστάν) και άλλα παρόμοια – χωρίς αποτελεσματική αντίδραση.
Και πώς να αντιδράσει κανείς, αφού είναι όλοι μαρμαρωμένοι. Αντιπολίτευση δεν υπάρχει, κίνημα πολιτών κανένα, οι «αγανακτισμένοι» σε λήθαργο, οι αντιεξουσιαστές βολεύονται με μικρές δόσεις εξουσίας – δέρνουν και κανένα εισπράκτορα για να εκτονώνονται.
Βρισκόμαστε σε μια κατάσταση ημι-δικτατορίας. Τυπικά δεν έχει αλλάξει τίποτα αλλά ο κόσμος έχει τόσο κουραστεί και απαυδήσει που μια γενική παράλυση μουδιάζει τη χώρα. Αυτό ισχύει και για την παράταξη που κυβερνά η οποία προτείνει και περνάει μέτρα που ούτε στον χειρότερο εφιάλτη της δεν θα φανταζόταν. Υπογράφει αποκρατικοποιήσεις που εξόρκιζε – και συνεχίζει να τις εξορκίζει κι αφού τις υπογράψει. Όλη η κυβέρνηση μοιάζει να συμμετέχει σε αυτό το παράξενο όνειρο, όπου της συμβαίνουν πράγματα, που δεν καταλαβαίνει.
Η χειρότερη δικτατορία δεν είναι όταν κατεβαίνουν τα τανκς στους δρόμους – αλλά όταν ο λαός παραδίδεται άνευ όρων. Πράγμα που συμβαίνει σχεδόν πάντα πριν από την εγκατάσταση ενός αυταρχικού καθεστώτος. Ο Λένιν, ο Χίτλερ, ο Μουσολίνι, βρήκαν έτοιμο το έδαφος και προχώρησαν.
Δεν λέω πως ο Τσίπρας και η ηγετική ομάδα του (ας μην γελιόμαστε – αυτοί διοικούν, κυβέρνηση και κόμμα δεν υπάρχουν) είναι δικτάτορες. Δεν έχουν καταλύσει το Σύνταγμα και τους νόμους. Αλλά στην πράξη μοιάζουν παντοδύναμοι.

Κανείς δεν τους στέκεται εμπόδιο. Και η παντοδυναμία είναι το αποφασιστικό γνώρισμα μιας δικτατορίας.
Μα – ημι-δικτατορία με πλειοψηφία κουρελού; 153 βουλευτές, ένα ετερόκλητο σύνολο που περιλαμβάνει οπαδούς της Λεπέν, σταλινιστές, σοσιαλιστές, λενινιστές, κεντρώους και ψιλο-φασίστες; Ε – εκεί είναι το θαύμα...

Σαν κάτι σαραβαλιασμένα αυτοκίνητα με μπαλωμένη εξάτμιση και τρύπια λάστιχα, το κυβερνητικό όχημα κινείται. Με την όπισθεν. Πίσω, δείχνοντας μπροστά.

Νίκος Δήμου

Protagon