Είναι “γυμνός ο βασιλιάς” ή ανοχύρωτη η πατρίδα;

Ήρθε, για άλλη μια φορά, στο προσκήνιο, υπό τη χειρότερη εκδοχή της, η διατυμπανιζόμενη ανάγκη συναίνεσης και συνεννόησης μεταξύ των πολιτικών αρχηγών, σε μια εποχή, που η χώρα ταλανίζεται μέσα στη δίνη της οικονομικής ασφυξίας, με τους πολίτες να καλούνται να σηκώσουν νέα φορολογικά βάρη, τους συνταξιούχους να μετρούν τα υπόλοιπα των χρημάτων τους από τις περικοπές και τους επαγγελματίες της αγοράς να προσδοκούν ότι θα πάρουν μια ανάσα με τη βοήθεια της χριστουγεννιάτικης φάτνης...

Δεν φαίνεται στον ορίζοντα δυνατότητα εθνικής συνεννόησης, καθώς αποδείχτηκε πάλι ότι πραγματικός στόχος των πολιτικών αρχηγών είναι το κομματικό συμφέρον και η ικανοποίηση της εκλογικής πελατείας, που θα τους εξασφαλίσει τη διατήρηση της εξουσίας ή την κατάκτησή της...

Η απόπειρα του κ. Τσίπρα κατέληξε σε φιάσκο, διότι όπως είπε ο ίδιος εκ των υστέρων, δεν έχει ανάγκη από τη στήριξη των άλλων κομμάτων για την κυβερνητική σταθερότητα, ούτε πέρασε από το μυαλό του ο σχηματισμός κυβέρνησης εθνικής ενότητας. Αναζητούσε μάλλον “συνενόχους” στις επόμενες αποφάσεις για τις επώδυνες περικοπές συντάξεων και μισθών.

Έτσι, δεν επιβεβαιώθηκαν τα λόγια του κ. Πλακιωτάκη για τον κ. Τσίπρα ότι “ο βασιλιάς είναι γυμνός”. Γέλασα μόλις τον άκουσα, διότι το εν λόγω απόφθεγμα έχει ειπωθεί, ως γνωστόν, από τον Χανς Κρίστιαν Άντερσεν, τον μεγάλο δανό παραμυθά, που έζησε από το 1805 ως το 1875. Η φράση μάλιστα εμπεριέχεται στο παραμύθι “Τα ρούχα του βασιλιά”. Γέλασα, διότι έκανα αμέσως σχετικούς συνειρμούς και μου ήρθε στο μυαλό το ερώτημα: μήπως κι εδώ έχουμε να κάνουμε με παραμυθάδες; Και δια των παραμυθιών πάει ο ένας να ξεγελάσει τον άλλον, ώστε να αποκομίσει κομματικά κέρδη. Διότι, επί της ουσίας, ο κ. Τσίπρας έδειξε ότι έχει υπό απόλυτο έλεγχο την κοινοβουλευτική του ομάδα και δεν είναι “γυμνός”.

Γέλασα, ενώ θα έπρεπε να κλαίω. Όχι μόνο εγώ, αλλά όλοι οι αγωνιούντες πολίτες, αν αναλογιστούμε τις έγκυρες εκτιμήσεις, σύμφωνα με τις οποίες η οικονομία αγγίζει τα όρια του “κραχ”. Υπολογίζεται ότι το δημόσιο χρέος, τα “κόκκινα” τραπεζικά δάνεια, οι ληξιπρόθεσμες οφειλές ιδιωτών προς εφορία και ΔΕΚΟ, καθώς και τα χρέη των αυτοαπασχολούμενων και των επιχειρήσεων στα ασφαλιστικά ταμεία ξεπερνούν το ιλιγγιώδες ποσό του μισού τρισ. ευρώ.

Πρόκειται για “κόκκινο χρέος” δεκαπλάσιο των ετήσιων εσόδων του κρατικού προϋπολογισμού, που βυθίζει την οικονομία σε κύκλο πρωτοφανούς αβεβαιότητας και δείχνει ότι η χώρα παραμένει ανοχύρωτη.

Ωστόσο, η κυβέρνηση δεν ανησυχεί. Ο κ. Τσίπρας απαριθμεί επιτυχίες και μιλάει για “σκυλιά, που γαβγίζουν, ενώ το καραβάνι προχωράει...”. Τι κι αν βρεθεί στη δύσκολη θέση να περάσει από τη Βουλή το ασφαλιστικό με περικοπές συντάξεων; Αφού δεν συμφώνησαν μαζί του οι άλλοι πολιτικοί αρχηγοί μπορεί να βγει και να πει ότι φταίνε αυτοί για τις περικοπές, διότι δεν έβαλαν πλάτη, ώστε να διαπραγματευτεί ο ίδιος καλύτερα με τους δανειστές. Πάντα θα φταίει κάποιος άλλος.

Κάποιος κακός, όπως στα παραμύθια του Άντερσεν.

Νίκος Δημαράς

Μακεδονία