Μας πήραν την Αθήνα…

Το άβατο των Εξαρχείων είναι μια σκηνή από το έργο που φέρει τον τίτλο: «Το μέλλον των Αθηνών». Κάπως έτσι θα μοιάζει σε λίγα χρόνια το κέντρο της πρωτεύουσας αν και οι τελευταίοι μηχανισμοί της πολιτείας πάψουν να λειτουργούν. Μια μεγάλη φυλακή που θα την ελέγχουν συμμορίες, θα επιβάλλουν τους δικούς τους νόμους, θα απαγορεύουν την κυκλοφορία, ούτε η αστυνομία ούτε η πυροσβεστική, αν υπάρχουν, δεν θα τολμούν να επέμβουν, θα δημοσιεύονται κατάλογοι με προγραφές.

Για περισσότερες πληροφορίες και εικόνες σάς παραπέμπω στην ταινία του Τζον Κάρπεντερ «Απόδραση από την Νέα Υόρκη». Παρουσιάζει το Μανχάταν το οποίο έχει αφεθεί στο έλεος του υποκόσμου και η πολιτεία το έχει αποκλείσει. Κανείς δεν μπορεί να βγει από εκεί μέσα. Είναι φυλακή υψίστης ασφαλείας…

Εχουμε συνηθίσει στον ξυλοδαρμό και την κακοποίηση παντός ανεπιθύμητου. Κάποιος βουλευτής, του οποίου ευτυχώς το όνομα η μνήμη μου έχει διαγράψει, απεφάνθη ότι κακώς ασκήθηκε βία κατά του κ. Οικονόμου, κι αυτός όμως τι ήθελε να πάει εκεί πέρα;

Εχουμε συνηθίσει στις πιο απίθανες καταστάσεις, οι οποίες μέχρι πριν από λίγα χρόνια μάς φαίνονταν αδιανόητες. Εκείνο που με εντυπωσίασε περισσότερο από την αναμετάδοση της τελευταίας βιαιοπραγίας είναι ότι η αστυνομία πιστεύει πως οι κουκουλοφόροι προέρχονται από κάποια «κατάληψη» της περιοχής. Eχουν πράκτορες που ειδοποιούν, κοινώς χαφιέδες, και αμέσως επεμβαίνουν οι ομάδες κρούσης. Αλήθεια η λέξη «κατάληψη» υπάρχει ως καθεστώς ιδιοκτησίας στον αστικό κώδικα, με αποτέλεσμα η αστυνομία όχι μόνον να την αποδέχεται, αλλά και να την προστατεύει;

Ας μην κοροϊδευόμαστε. Το καθεστώς της ανομίας δεν έγινε ούτε σε μερικές εβδομάδες ούτε σε μήνες. Είναι έργο δεκαετιών. Χρειάστηκε πολλή πολιτική δειλία και μεγάλη κοινωνική ύπνωση για να δημιουργηθεί. Και για να αποκτήσει τη δική του ιστορία, ακόμη και τους δικούς του ήρωες. Αυτό που συμβαίνει σήμερα στα Εξάρχεια είναι απότοκο της παράδοσης της πρωτεύουσας στους τρωγλοδύτες που κατέλυσαν την έννομη τάξη το 2008. Και επειδή η κατάλυση της εννόμου τάξεως έγινε με την ανοχή, αν όχι με τη σύμφωνη γνώμη, της τότε νόμιμης εξουσίας, τους παρεδόθη μια επικράτεια, τα Εξάρχεια, για να έχουν να παίζουν τα παιδιά. Μήπως όντως η τότε κυβέρνηση Καραμανλή ήξερε πως πρόκειται για τους γόνους της εκλογικής της πελατείας και τους άφησε να παίξουν για να ξεσπάσουν;

Το πρόβλημα είναι ότι στα Εξάρχεια κατοικούν και κανονικοί άνθρωποι, τα πρώτα θύματα μιας καθημερινότητας που την ορίζει ο υπόκοσμος των χουλιγκάνων.

Το πρόβλημα είναι ότι τα μέλη του μικρού στρατού του χουλιγκάνων, ενώ έχουν το δικό τους άβατο, μπορούν να κυκλοφορούν ελεύθερα μέσα στην πόλη. Τους αποκαλούμε δε αναρχικούς και τους εκχωρούμε πολιτικά δικαιώματα επειδή δεν τολμούμε να παραδεχθούμε ότι εμείς οι ίδιοι αφήσαμε την παραβατικότητα και την ανομία να γίνουν κοινωνικό πρόβλημα.

Το κατ’ εξοχήν κοινωνικό πρόβλημα στο άσυλο που ονομάζεται Αθήνα. Και περιμένουμε απ’ αυτό το κράτος που δεν μπορεί να μαζέψει καμιά διακοσαριά χουλιγκάνους να αντιμετωπίσει τις μεταναστευτικές και τις προσφυγικές ροές. Φτάνει αυτό για να αντιληφθείς πόσο δίκιο έχει η Ευρώπη που ζητάει τη δυνατότητα να παρεμβαίνει για την προστασία των εξωτερικών της συνόρων ακόμη κι αν δεν το ζητήσει το εμπλεκόμενο κράτος-μέλος.

Τάκης Θεοδωρόπουλος

Καθημερινή