Εκτός πορείας…

Ι. Για να μη φθάσει, ποτέ, κανείς εκεί όπου θέλει, αρκεί να μην ξέρει που πάει.

Ο Σύριζα στην Θεσσαλονίκη την 13.9.14 εξήγησε ότι επιθυμεί την εξουσία διότι …«… δεν μπορεί να περιμένει άλλο ο λαός …»… Και εξήγγειλε, εκεί, πρόγραμμα μεγαλεπήβολο. Ήταν στηριγμένο σ΄εκτεταμένες (άμεσες και έμμεσες) κοινωνικές  παροχές. 

Οι παροχές  προϋπέθεταν διαγραφή μεγάλη του εξωτερικού χρέους. Επί πλέον, όμως, και διαρκή βοήθεια προς μόνιμη κάλυψη των ελληνικών ελλειμμάτων.Η προεξοφλούμενη γενναιοδωρία στηριζόταν σε κρίσιμη παραδοχή. Ότι, δηλαδή, άλλως η Ελλάς θα έπεφτε. Οι εταίροι δε, από την πτώση μας, θα υφίσταντο αλυσιδωτές συνέπειες (domino effect). 

Άρα, για ν’ αποφύγουν τα χειρότερα θα υπέκυπταν. Θα μας πλήρωναν, δηλαδή, διαρκώς (!).

Η παιδική επιχειρηματολογία διανθίζονταν και από άλλη υποτιθέμενη βεβαιότητα. Ήταν η καταβολή των γερμανικών αποζημιώσεων αλλά και η επιστροφή του κατοχικού δανείου.

Άκουγε ο λαός τον Σύριζα. Πίστευε πως πλουτίσαμε. Ενθουσιάζονταν.  Και ψήφιζε.

ΙΙ. Το κακό με τα όνειρα  είναι ότι ουδέποτε διαρκούν. Στις 13 Ιουλίου 15 ήλθε τελεσίγραφο. Ο Σύριζα  ώφειλε ν’ ανακαλέσει το πρόγραμμα. 

Άλλως όφειλε να εγκαταλείψει την Ευρωζώνη. Δύο κακών προκειμένων: ο Σύριζα εγκατέλειψε τα της Θεσσαλονίκης. Εξαερώθηκαν οι υποσχέσεις του (!).

Δεν έφερε, νέα γραμμή πλεύσης. Έκτοτε  παραμένουμε χωρίς πραγματική κατεύθυνση. 

Και είναι οι συνέπειες  οδυνηρές. Το διαπιστώσαμε με την νέα, τρίτη, κεφαλαιοδότηση των τραπεζών από του 2013 (!!!).

Ασφαλώς η κυβέρνηση αποκλείεται να ήθελε ό,τι συνέβη. Εξ ορισμού: Ουδείς κυβερνήτης επιθυμεί βλάβη της χώρας του. 

Ζήτημα, όμως, είναι πως η βλάβη επήλθε. Και είναι λυπηρό πως η κυβέρνηση  απέδειξε αδυναμία ν’ αντιληφθεί και να ελέγξει τις εξελίξεις.

Πλειοψηφικώς, το τραπεζικό μας σύστημα περιήλθε σε  μη (!) τραπεζίτες. Άδραξαν ευκαιρία πλουτισμού αμοιβαία – αμιγώς – κερδοσκοπικά κεφάλαια. 

Αυτών η ειδικότης είναι: η αγορά προς μεταπώληση.  Διέπονται από την δίψα του μεγαλυτέρου – δυνατού – κέρδους στον μικρότερο χρόνο. 

Κατ’ αποτέλεσμα δεν λύσαμε το τραπεζικό πρόβλημα. Το οξύναμε (!!!).Το νέο σώμα των τραπεζικών μετόχων δεν ενδιαφέρεται για το μέλλον του τραπεζικού μας συστήματος. 

Δεν επένδυσε ώστε να κερδίσει με την ωρίμανση της επένδυσης σε πλαίσιο ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας. Έτσι εξηγείται και ότι οι νέοι μέτοχοι δεν φαίνεται να επιδιώκουν και νέες διοικήσεις. Ό,τι δηλαδή θα ήταν (και) ένδειξη δημιουργίας μονίμων, εδώ, δεσμών.

ΙΙΙ. Η δυσχέρεια του Σύριζα είναι βαθύτατα πολιτική. Διατύπωση νέων αρχών σημαίνει πανηγυρική ομολογία ολοκληρωτικής υποταγής στις επιλογές των Βρυξελλών. Φοβάται την έκδηλη ανακολουθία. Κρύβεται. Έτσι απέχει.

Η Ελλάς, μένει, λοιπόν, κράτος  χωρίς πρόγραμμα. Κράτος, άρα, αιωρούμενο. Υφίσταται εισβολή από πρόσφυγες. Χάνει πολυτιμότατες ηθικές και υλικές δυνάμεις. Ο ρυθμός απώλειας γιγαντώνεται.

IV. Είμεθα, ως μέλος της Ευρωζώνης, ότι (και) οι επαρχίες έναντι της Ελλάδας. Ελεύθερα εγκαθίσταται κανείς, φερ’ ειπείν, στην Αργολίδα αντί της Ηπείρου. Και ομοίως πράττει όποιος, αντιστοίχως, επιθυμεί να εγκατασταθεί στην Βουλγαρία ή την Ιταλία κ.ο.κ.

Η Ελλάς εάν δεν συνέλθει ώστε να καταστεί ελκυστική τείνει να καταστεί ανάμνηση ιστορική.

Υπήρξαν και οι Φοίνικες λαός σπουδαίος. 

Δεν προσαρμόσθηκαν. Χάθηκαν.

Γεώργιος Κ. Στεφανάκης

European Business Review