Η νταλίκα και το …φιατάκι!

Το 1984 ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, ο Αποστάτης – ο «Εφιάλτης της Δημοκρατίας» κατά τον Ανδρέα Παπανδρέου- κατέβηκε υποψήφιος για την προεδρία της «Νέας Δημοκρατίας», αν και νεοαφιχθείς, «σώγαμπρος», που ήρθε στο κόμμα από άλλη παράταξη. Δεν είχε ελπίδες, αλλά κέρδισε τους αντιπάλους του και λίγα χρόνια πραγματοποίησε το όνειρο ζωής: έγινε πρωθυπουργός, αλλά όχι με την παράταξή του, αλλά ως επικεφαλής των …αντιπάλων του.

Αξίζει να παγώσουμε εδώ το πλάνο. Ο Ανδρέας υπόδικος, η Μαρίκα Μητσοτάκη μαγειρεύει γιουβαρλάκια στον Καπετάν Γιώτη- τον Χαρίλαο Φλωράκη- κι ο Μίκης Θεοδωράκης είναι μαζί του. Η Ιστορία αλλάζει. Ο Αποστάτης αποκαθίσταται. Κάποια παρεξήγηση έγινε. Επιπλέον, ο Μητσοτάκης ήταν και είναι πάντα Φιλελεύθερος, απλώς άλλαξε κόμμα. Κατά μία εκδοχή δεν πέρασε αυτός στη Δεξιά. Έσυρε την Δεξιά στο –φιλελεύθερο- Κέντρο και πήρε τις εκλογές…

Κάπου εκεί ο γιος του Κυριάκος, αριστούχος του Κολεγίου Αθηνών, πήρε το δρόμο για να σπουδάσει στο Χάρβαρντ- με πολλές τιμητικές διακρίσεις. Ο νεαρός- γεννημένος το 1968-έχει ένα βαρύ κι αμφιλεγόμενο όνομα και πολλές προσδοκίες. Η πτυχιακή του αφορούσε την αμερικάνικη εξωτερική πολιτική. Το έπαθλο που πήρε είναι  το ανώτατο βραβείο που απονέμεται σε φοιτητή για πτυχιακή εργασία από το πανεπιστήμιο-που παρεμπιπτόντως φοίτησαν και ο Γιώργος Ανδρέα Παπανδρέου και ο Αντώνης Σαμαράς. Δυο συγκάτοικοι, που έγιναν πρωθυπουργοί της Ελλάδας.

Ο νεαρός Κυριάκος εργάζεται για λίγο ως οικονομικός αναλυτής στην Chase Investment Bank στο Λονδίνο κι επιστρέφει στην Ελλάδα να υπηρετήσει την θητεία του στην 346 Μοίρα της 111 Πτέρυγας Μάχης στη Νέα Αγχίαλο Μαγνησίας. Όχι, πολύ μακριά από την Αθήνα και φυσικά στην Αεροπορία. Μερικές εφημερίδες θα γράψουν πως ο μπαμπάς που είναι πια πρωθυπουργός πέρασε στην Βουλή νόμο φωτογραφικό για την περίπτωση στρατιωτών που προέρχονται από πολύτεκνες οικογένειες κι ο μπαμπάς είναι πάνω από εβδομήντα ετών. «Παραμένει άγνωστο αν τον είδαν ποτέ εκεί οι λοιποί σμηνίτες της σειράς του» γράψει ένα μπλογκ. «Λαϊκίστικες» ανοησίες!

Δεν θα μάθουμε ποτέ πόσο σκληρή ήταν η θητεία του. Πάντως δεν ήταν …ατέρμονη.

Ο Κυριάκος επιστρέφει στις ΗΠΑ για μάστερ στο Στάνφορντ με θέμα τις διεθνείς οικονομικές σχέσεις. Ξανά στο Χάρβαρντ, νέα βραβεία το 2003 και την επόμενη χρονιά γυρίζει να πάρει μέρος στις εκλογές, όπου- ω του θαύματος!- εκλέγεται πρώτος σε σταυρούς –μια επιτυχία που επαναλαμβάνεται το 2007 και μάλιστα στην Β Αθηνών. Η Ντόρα Μπακογιάννη, δήμαρχος Αθηνών, η μεγάλη του αδελφή, θα χάσει τελικά την μάχη για την ηγεσία της ‘Νέας Δημοκρατίας». Ο Αρχι-Μητσοτάκης- επίτιμος πρόεδρος του κόμματος και πρώην πρωθυπουργός- θα αποχωρήσει από την Βουλή, ώστε να μην έχει ..τρεις έδρες η οικογένεια.

-«Δυο είμασταν, δύο είμαστε και τώρα με τον Κυριάκο» θα δηλώσει με το πλατύ χαμόγελό του, που αν και κληρονόμησε η Ντόρα, δεν έχει πάρει ο Κυριάκος.

Ο «μικρός» είναι πλέον πρόεδρος του κοινωφελούς Ιδρύματος Μητσοτάκη με στόχο την μελέτη της ζωής και το έργου του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη.

Η έκπληξη θα έλθει όταν η αδελφή του εκδιώκεται από την «Νέα Δημοκρατία» όπου κυριαρχεί ο μεγάλος εχθρός της Οικογένειας, ο Αντώνης Σαμαράς –που έριξε την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Ο Κυριάκος, όχι μόνο μένει, αλλά και επισκέπτεται τον Σαμαρά, φεύγοντας με ένα υπουργείο, που θα πάρει το 2013. Είναι ένας μάλλον χαμηλών τόνων υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης, που χρεώνεται με τις απολύσεις στο δημόσιο ταμείο- στο όνομα του νεοφιλελευθερισμού, που σημαίνει «λιγότερο κράτος», μαζί με κάτι …καρέκλες που του έστειλε η Siemens. Τις επέστρεψε εγκαίρως- μαζί με τηλεφωνικές συσκευές.

Από τότε τα πράγματα κύλησαν πολύ γρήγορα. Η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ πλήρωσαν το μνημόνιο, το οποίο υπερασπίζεται θαρρετά ο υπουργός που αναζητά υπαλλήλους με πλαστά πτυχία και …βρίσκει. Με συγχωνεύσεις φορέων του Δημοσίου επιχειρεί να μειώσει σπατάλες και το όραμα του «λιγότερου –και «συνεκτικού» κράτους».

«Πως δικαιολογείται ότι όλοι στην οικογένεια έχουν τηλεφωνικές συσκευές της ίδιας εταιρείας» ρωτά ο Νίκος Χατζηνικολάου.

«Δεν  υπάρχουν πολλές εταιρείες με τηλεφωνικά κέντρα στην αγορά».

Η πτώση της κυβέρνησης Σαμαρά –Βενιζέλου, απελευθερώνει τον κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο της Νέας Δημοκρατίας από όλα αυτά τα προβλήματα. Τώρα είναι στην αντιπολίτευση.

«Ο Βαρουφάκης είναι γελοίος». «Ο Τσίπρας πρέπει  να ζητήσει συγγνώμη». «Η Κύπρος βγαίνει από το Μνημόνιο το Μάρτιο του 2016 χωρίς να αυξήσει ούτε ένα φόρο αλλά περικόπτοντας μόνο τις δημόσιες δαπάνες. Γιατί δεν μπορούμε να κάνουμε και εμείς το ίδιο; Γιατί μας κυβερνά μια Κυβέρνηση με αριστερές ιδεοληψίες που απεχθάνεται τον ιδιωτικό τομέα και αντιστρατεύεται σε οποιαδήποτε έννοια επιχειρηματικότητας;”

H υποψηφιότητά του για την αρχηγία της «Νέας Δημοκρατίας»- με βασικό επιχείρημα «είμαι ο καλύτερος», «εγώ θα χτυπήσω την οικογενειοκρατία» έγινε κόντρα στις επιλογές της μεγάλης του αδελφής, που υποστήριξε τον Βαγγέλη Μεϊμαράκη- ίσως και μια μελλοντική υποψηφιότητα του γιου της Κωνσταντίνου – γιο του δολοφονημένου από την 17 Νοέμβρη- Παύλου Μπακογιάννη.

«Στη Νέα Δημοκρατία πρέπει να μιλήσουμε τη γλώσσα της αλήθειας, να κάνουμε μια γενναία αυτοκριτική για τα δικά μας σφάλματα, να παραδεχτούμε ότι είναι ένα γερασμένο κόμμα με απαρχαιωμένες δομές, το οποίο δεν απευθύνεται ούτε στη νεολαία ούτε στις παραγωγικές τάξεις και να αναγνωρίσουμε ότι αν δεν αλλάξουμε, το μέλλον μας θα είναι ζοφερό. Η υποψηφιότητά μου πρεσβεύει την ανανέωση που έχει ανάγκη η Νέα Δημοκρατία. Αν δεν γίνει αυτή η ανανέωση τότε η Νέα Δημοκρατία θα έχει πάντα ρόλο κομπάρσου στα πολιτικά δρώμενα και θα συνεχίζει να μας κυβερνά μια ανίκανη Κυβέρνηση με καταστροφικές συνέπειες».

Οι πρώτες δημοσκοπήσεις τον έφερναν τρίτο. Το προφίλ ενός «Ευρωπαίου» αντιλαϊκιστή, συντηρητικού- «κεντρώου», ίσως και οι αδυναμίες των αντιπάλων του, τον έφεραν πανηγυρικά δεύτερο. Διέσχισε μια μεγάλη απόσταση. Ανάμεσα στον Νοέμβρη και τις πρώτες μέρες του Δεκέμβρη, ο γιος του Μητσοτάκη, απέχτησε ένα όνομα. Από  Μητσοτάκης, έγινε ο Κυριάκος Μητσοτάκης.

Η υποτιθέμενη διαπραγμάτευση της κυβέρνησης μοιάζει- όπως είχε πει- σα να συγκρούεται ένα φιατάκι με μια νταλίκα. Η νταλίκα στις εσωκομματικές εκλογές είναι ο πολυυποστηριζόμενος Βαγγέλης Μεϊμαράκης. Το «φιατάκι» είναι ο Κυριάκος.

Όπως κι αν αθροίσουμε τα νούμερα, δεν βγαίνουν. Αλλά πότε η πολιτική στην Ελλάδα, ακολουθούσε τα νούμερα; O Μεϊμαράκης εκφράζει ως τώρα την ενότητα, αλλά και το παλιό. Ο Μητσοτάκης είναι ένας νέος πολιτικός, που μπορεί «να σταθεί στην Ευρώπη». Το «φιατάκι» στην πρώτη σύγκρουση πλαγιοκόπησε την νταλίκα. Είναι βέβαια και οι Καραμανλικοί, οι Μητσοτακικοί, οι Σαμαρικοί. Από την άλλη η οικογένεια Μητσοτάκη υποστηρίζει σ’ αυτές τις εκλογές και τις δύο πλευρές, από τις οποίες η μία είναι σπλάχνο της. «Κράμερ εναντίον Kράμερ;”

Όλα τα προγνωστικά είναι υπέρ του Μεϊμαράκη, προς το παρόν. Γιατί αυτό που κατάφερε ο Κυριάκος Μητσοτάκης, από τρίτος και καταϊδρωμένος, –όχι βέβαια τόσο όσο ο σύμμαχός του πλέον Άδωνις Γεωργιάδης- δεν είναι απλώς να πάει στο δεύτερο γύρο. Ο αγώνας είναι ήδη ντέρμπι. Ο Μεϊμαράκης από τα 47άρια που του έδιναν οι δημοσκοπήσεις έπεσε στο σαράντα. Ο Κυριάκος ανέβηκε από το 17% στο 28%.

Στην πραγματικότητα όμως οι δύο αντίπαλοι ξεκινάνε από μηδενική βάση.Τα νούμερα δεν λένε τελικά τίποτα. Ούτε η υποστήριξη του Άδωνι στον Κυριάκο προεξοφλεί ότι το ποσοστό του θα αθροιστεί σ΄αυτό του Κυριάκου, ούτε οι οπαδοί του Τζιτζικώστα προεξοφλείται ότι θα κατευθυνθούν στον Μεϊμαράκη, την Κυριάκο Μητσοτάκη ή την αποχή.

Μια δημοσκόπηση δείχνει η διαφορά είναι στο 1%. Μια άλλη πως ….σαρώνει ο Κώστας Καραμανλής! Το αποτέλεσμα θα είναι μια μικρή διαφορά. Υπάρχει ένας ιστορικός κανόνας που μας λέει πως πάντα το νέο κερδίζει το παλιό, αλλά η πολιτική ζωή στην Ελλάδα είναι γεμάτη εκπλήξεις. Η επικράτηση του Βαγγέλη Μεϊμαράκη με μικρή διαφορά ουσιαστικά θα επιβεβαιώσει πως θα είναι ένας μεταβατικός- αυτή τη φορά εκλεγμένος- πρόεδρος.  Η επικράτηση του Κυριάκου Μητσοτάκη- θα επαναλάβει το «θαύμα» του 1984, όταν ο πατέρας του εξελέγη χωρίς κανένας να το περιμένει. Αλλά θα είναι ένας αδύναμος πρόεδρος.

Σε κάθε περίπτωση, αυτές οι εκλογές θα είναι προκριματικές γι΄αυτές που θα ακολουθήσουν, αργά ή γρήγορα, με άλλους υποψήφιους, που περιμένουν πίσω από την κουρτίνα με αγωνία τι θα βγάλει η κάλπη στις 10 Ιανουαρίου. Το μόνο βέβαιο είναι πως το αποτέλεσμα θα κριθεί από την συμμετοχή του κόσμου, που ήδη ήταν πάνω από κάθε προσδοκία.

Οι εκλογές αυτές δεν αφορούν μόνο την ‘Νέα Δημοκρατία». Από αυτές ή τις επόμενες θα εκλεγεί -κατά πάσα πιθανότητα- ο επόμενος πρωθυπουργός της χώρας. Και η “Νέα Δημοκρατία»- που επέλεξε από τους δεξιούς τους «κεντροδεξιούς» υποψήφιους- καλείται να ηγηθεί ενός αντιπολιτευόμενου μετώπου. Αυτό δείχνει η μεγάλη προσέλευση στις κάλπες. Η δυσαρέσκεια προς την κυβέρνηση- την πιο «ατζαμίδικη» εκτός από την θολούρα που την διακατέχει- θα στραφεί σε ένα κόμμα που αν δεν διαλυθεί θα αποτελέσει τον νέο πόλο εξουσίας. Ιδιαίτερα αν δεν εμφανισθεί ως «δεξιός» ψάλτης στην πολιτική χορωδία, αλλά σύγχρονο, φιλελεύθερο, ευρωπαϊκό που θα μπορέσει να καρπωθεί την δυσαρέσκεια προς την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και τις ανακολουθίες της.

Νίκος Γαλάτης

Ανοιχτό Παράθυρο