Ισπανικές εκλογές και … ψεκασμοί!

Ακολουθεί παραλήρημα ξένου πσαικαζμένου "αναλυτή". Απολαύστε το υπεύθυνα.

Οι εκλογές στην Ισπανία ήταν μια απάτη… μια φάρσα. Κανείς δεν το πρόσεξε. Ειδικά αυτοί που πλήττονται, οι αδαείς ψηφοφόροι δηλαδή, που θα υποφέρουν και πάλι υπό την ηγεσία του νεοφιλελεύθερου Ραχόι.

Ο κόσμος ξεχνάει γρήγορα, και είναι ευάλωτος στην προπαγάνδα, στα ψέματα, και στην χειραγώγηση των εξαγορασμένων ΜΜΕ της Ευρώπης (και των ΗΠΑ).

Και όλα αυτά στην Ισπανία, όπου η ανεργία είναι στο 20-25%, αυτή της νεολαίας στο 50%, και όπου ένας μέσος νέος πτυχιούχος κερδίζει 1.000 ευρώ ή λιγότερα, αν καταφέρει να βρει εργασία. Εισόδημα που δεν φτάνει για να ζήσει κανείς.

Άλλοι πάλι πρέπει να τα φέρνουν βόλτα με μισθούς 500-800 ευρώ…

Η Ισπανία είναι σαν την Ελλάδα, με την νεοφιλελεύθερη τρόικα να κόβει το κατώτατο ημερομίσθιο, τις συντάξεις, να ανεβάζει τα ηλικιακά όρια, να ιδιωτικοποιεί το σύστημα υγείας, και να είναι στα πρόθυρα της ιδιωτικοποίησης και της παιδείας.

Η Ισπανία έχει το κυβερνών κόμμα Partido Popular (PP), που ήταν και είναι μπλεγμένο σε σκάνδαλα διαφθοράς ως την κορυφή του, κάτι που δημοσιοποίησαν ακόμη και τα συμβατικά ΜΜΕ. Συνεπώς δεν μοιάζει περίεργο που σε μια τέτοια χώρα  λαός ξαναψήφισε τον δήμιο του;

Ίσως οι ψηφοφόροι να είναι σε σοκ, προσπαθώντας να βγάλουν τα προς το ζην, και άρα δεν έχουν την διάθεση να ψάξουν το πώς και το γιατί των εκλογικών αποτελεσμάτων. Το υπερσυντηρητικό νεοφιλελεύθερο ΡΡ κέρδισε 123 έδρες (28.7%), μακριά από την απόλυτη πλειοψηφία των 176 εδρών, και με μείωση κατά 64 έδρες από το 2011. Το σοσιαλιστικό PSOE πήρε 22% και 90 έδρες, το χειρότερο αποτέλεσμά του όλων των εποχών, και οι ανερχόμενοι PODEMOS κέρδισαν 69 έδρες με ποσοστό 20.7%. Τέλος, το κεντροδεξιό Ciudadanos κατάφερε να πάρει 40 έδρες με ποσοστό 13.8%.

Ο σχηματισμός κυβέρνησης με αυτά τα αποτελέσματα θα είναι δύσκολη υπόθεση. Αν και τα κογκρέσο είναι αυτό που επιλέγει τον πρωθυπουργό, στην διαιρεμένη σήμερα Ισπανία μάλλον θα χρειαστεί επέμβαση του βασιλιά, κατόπιν συνεννοήσεων με τα κόμματα, ώστε να επιλεγεί κάποιος με τον οποίο θα συμφωνούν όλοι.

Αυτή η διαδικασία ξεκινάει επίσημα την 13/1/16, όταν θα έχουν ορκιστεί οι νέοι βουλευτές και θα έχει εκλεγεί πρόεδρος της βουλής. Αν ο προτεινόμενος πρωθυπουργός δεν πάρει την απόλυτη πλειοψηφία, θα υπάρξει νέα ψηφοφορία μέσα σε 48 ώρες. Αν και πάλι δεν εκλεγεί, τότε θα πρέπει να γίνουν νέες εθνικές εκλογές μέσα σε δυο μήνες.

Κάτι τέτοιο θα ήταν πρωτοφανές για την Ισπανία. Οι σοσιαλιστές έχουν ήδη προειδοποιήσει ότι δεν θα στηρίξουν τον Ραχόι. Θα το τηρήσουν όμως;

Οι εκλογές της Ισπανίας γεννάνε δυο ερωτήματα: Πως γίνεται και σε ένα παραδοσιακό δικομματικό σύστημα να έχουν προκύψει τέσσερα κόμματα, σχεδόν ισοδύναμα; Τα δυο νέα  κόμματα, Podemos και  Ciudadanos ξεκίνησαν από το μηδέν πριν από 18 μήνες, και σήμερα έχουν το 1/3 των εδρών στη βουλή! Αυτό δεν έχει ξαναγίνει ποτέ στην Δύση. Συμπίπτει μάλιστα με την εποχή που ο ΣΥΡΙΖΑ της Ελλάδας άρχισε κι αυτός να κερδίζει έδαφος.

Δεύτερον: Πως γίνεται ένας λαός όπου το 80-90% των ανθρώπων ζει στην μιζέρια και την δυστυχία που του επέβαλλε το νεοφιλελεύθερο ΡΡ με την λιτότητα, να ξαναψηφίζει  το κόμμα που τον τιμώρησε; Πρόκειται για σύνδρομο της Στοκχόλμης ή για κάτι άλλο;

Η Ισπανία κυβερνήθηκε από τον φασίστα στρατηγό Φράνκο για 39 χρόνια. Μετά τον εμφύλιο (1936-39) αναδύθηκε ένα εθνικιστικό φασιστικό κόμμα, οι Falangistas, που δολοφονούσαν και εξαφάνιζαν πολιτικούς αντιπάλους.

Μετά τον Β’ΠΠ, η χώρα θεωρούνταν διεθνώς ως παρίας εξαιτίας του φασιστικού της καθεστώτος, και έμενε εκτός ΟΗΕ, ΝΑΤΟ, και Σχεδίου Μάρσαλ. Το 1953 η Ουάσιγκτον για γεωπολιτικούς λόγους συμμάχησε με τον Φράνκο υπογράφοντας το Σύμφωνο της Μαδρίτης. Ήταν ένας τρόπος η Αμερική να κερδίσει στρατιωτικές βάσεις προφέροντας παράλληλα  στήριξη στον Ισπανό δικτάτορα, που ήταν φανατικός πολέμιος της ΕΣΣΔ. Το 1955 η Ισπανία έγινε δεκτή στον ΟΗΕ, και το 1982 έγινε το 15^ο μέλος του ΝΑΤΟ.

Επί Φράνκο η Ισπανία ήταν φασιστική δικτατορία. Μετά τον θάνατό του το κόμμα  Falangistas δεν διαλύθηκε αλλά παραμένει ως σήμερα με ιδιαίτερη επιρροή, και με στενούς δεσμούς με την καθολική εκκλησία. Με αυτό το «κρυφό» δεξιό πολιτικό σενάριο δεν θα ήταν εύκολο για την Ουάσιγκτον να κινήσει τα νήματα δημιουργώντας μια πολυκομματική και διαιρεμένη  Ισπανία, εύκολο θύμα στον έλεγχο και στην χειραγώγησή της; Διαίρει και βασίλευε δηλαδή.

Τα αμερικανικά παγκόσμια συμφέροντα θέλουν να αποφύγουν το ρίσκο μιας ακόμη Ελλάδας, όπου θα κέρδιζε την εξουσία η Αριστερά, και άρα θα έπρεπε να την διαλύσουν όπως έκαναν οι Αγγλο-Σιωνιστές της Ουάσιγκτον με τον ΣΥΡΙΖΑ, εκμεταλλευόμενοι την τρόικα (ΕΚΤ, ΕΕ, και ΔΝΤ).

Αν δεν υπήρχαν οι εγκληματικές απειλές προς τους κορυφαίους πολιτικούς του ΣΥΡΙΖΑ, η Ελλάδα θα ήταν (και είναι ακόμη) στο κατώφλι της διάλυσης και της εξόδου από το ευρώ, μπορεί και της ΕΕ. Οπότε, μια ακόμη Ελλάδα στην περίπτωση της Ισπανίας δεν θα προκαλούσε απλά το ενδεχόμενο ενός Spaxit, αλλά ακόμη και την κατάρρευση της ίδιας της ΕΕ. Κάτι τέτοιο θα ήταν ασυγχώρητο, και ίσως καταστροφικό για τις ΗΠΑ που χρειάζονται την Ευρώπη ως μια ένωση κρατών  μαριονέτων που κατευθύνεται από τους λακέδες τους στις Βρυξέλλες, ώστε να χειραγωγείται το διεθνές εμπόριο και τα χρηματιστήρια, ως μια βάση νομισματικής σταθερότητας και φθηνής εξειδικευμένης  εργασίας. Και βέβαια ως μια ζώνη προστασίας απέναντι στη Ρωσία και στις αναδυόμενες συμμαχίες BRICS και SCO της Ανατολής (με την Κίνα μέσα).

Για όσους αμφιβάλλουν, οι ΗΠΑ είναι που δημιούργησαν την ΕΕ, με προσεκτικά σχεδιασμένα βήματα από την Συμφωνία των Βρυξελλών το 1948, σε αυτήν των Παρισίων το 1951/52, της Ρώμης το 1957/56, και τέλος στη δημιουργία του EURATOM, του ECSC, και της ΕΟΚ, με αποκορύφωμα την Συνθήκη του Μάαστριχ το 1991/92, που ίδρυσε την ΕΕ, και που τροποποιήθηκε με την Συνθήκη του Άμστερνταμ το 1997, και της Νίκαιας, το 2001/03, και τέλος αυτήν της Λισαβόνας το 2007/09 που ισχύει και σήμερα.

Η ΕΕ δεν έχει κάποιο σύνταγμα, και καμιά από τις συνθήκες δεν προβλέπει πολιτική ένωση, που θα είχε την αλληλεγγύη ομοσπονδιακών κρατών ως βάση της. Μια απόπειρα για ένα ευρωπαϊκό σύνταγμα που ξεκίνησε το 2004 αμέσως υπονομεύτηκε από την Βρετανία, που λειτούργησε ως ενεργούμενο των ΗΠΑ.

Μια ένωση κρατών χωρίς κοινή πολιτική ατζέντα και στόχους δεν μπορεί να διατηρεί ένα βιώσιμο ενιαίο νόμισμα. Το ευρώ θα καταρρεύσει αργά ή γρήγορα, και μαζί του και η ΕΕ. Όσο πιο γρήγορα τόσο πιο καλά.

Αν ποτέ ξεκινήσει το ξεδόντιασμα αυτής της πλαστής ένωσης, και της απόσχισής της από την θανάσιμη αγκαλιά της Ουάσιγκτον και του ΝΑΤΟ, τότε αυτό θα ήταν μια ένδειξη ότι οι λαοί της Ευρώπης επιτέλους ξυπνάνε.

Ίσως οι ισπανικές εκλογές, που έγιναν στα πλαίσια της ατέλειωτης λιτότητας που έχουν επιβάλλει οι πλούσιοι στους φτωχούς, και που συντελεί σε μια ατέρμονη οικονομική κρίση, η οποία οδηγεί σε ακόμη πιο πλούσιες τράπεζες και ελίτ, ίσως να αποτελέσουν τον πυροκροτητή για αφύπνιση και δράση…

Peter Koenig

Global ResearchK 

Απόδοση: S.A.