Από το Καραμανλής ή τάνκς στο Καραμανλής και Τσίπρας!

Το λέει εξ άλλου και το στρατόκαυλο απόφθεγμα:

Ο Παλιός (εθνάρχης) είναι αλλιώς, αλλά ο νέος (εθνάρχης) είναι ωραίος!

Από το 2008 που άρχισαν τα πρώτα φαινόμενα της κρίσης πέρασαν 7 χρόνια.

Αρκετά για ν’ αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας μία πολιτικά ανήθικη και ανίκανη ιδεοληπτική φιγούρα με μοναδική πολιτική προϋπηρεσία στο τμήμα καταλήψεων Λυκείων του ΚΚΕ.

Στα επτά αυτά χρόνια η πολιτική προσφορά του Κώστα Καραμανλή στους Έλληνες πολίτες είναι πολύ συγκεκριμένη:

1.       1. Κατηγόρησε (παρέα με το διεφθαρμένο/διαπλεκόμενο καθεστωτικό ΠΑΣΟΚ που εν χορώ μετακόμισε αργότερα στον ΣΥΡΙΖΑ) τον Κώστα Σημίτη ως αρχιερέα της διαπλοκής!

2.      2. Διπλασίασε το κρατικό χρέος!

3.      3. Αύξησε κάθετα τη μισθολογική δαπάνη του ευρύτερου δημόσιου τομέα με πρωτεργάτη τον Πάκη Παυλόπουλο που σε συνεργασία με τον Τσίπρα προώθησε αργότερα στην Προεδρία της Δημοκρατίας!

4.     4. Έγινε ο κύριος υπεύθυνος της υποχρεωτικής προσφυγής της χώρας στο ΔΝΤ αγνοώντας τις έγκαιρες προειδοποιήσεις του…αρχιερέα της διαπλοκής το 2008!

5.      5. Δραπέτευσε από την πρωθυπουργική ευθύνη του όταν κατάλαβε ότι έριξε τη χώρα στα βράχια και ουδέποτε μίλησε γι αυτήν λες και ήταν κάποιος δήμαρχος ακριτικού δήμου.

6.     6. Ουδέποτε επί 7 χρόνια είπε το παραμικρό για την κατάσταση της χώρας παραμένοντας αραχτός και light στη Ραφήνα, ασχολούμενος αποκλειστικά με το εσωκομματικό του ηγετικό προφίλ.

7.      7. Μετά από το καταστροφικό «κυβερνητικό έργο» του ΣΥΡΙΖΑ μίλησε επιτέλους μέσω των εξαπτέρυγών του για να μας πει ότι:

*Υποστηρίζει τον Μεϊμαράκη, δηλαδή τον εαυτό του!

*Ο Τσίπρας είναι εθνάρχης που πρέπει να υποστηριχθεί!

Προφανώς ο Καραμανλής κρίνοντας από τον εαυτό του θεωρεί εθνάρχη όποιον αμοραλιστή πολιτικό κοροϊδεύει με επιτυχία τον Ελληνικό λαό.

Άρα η ΝΔ με πρόεδρο το Μεϊμαράκη, φαίνεται να προετοιμάζεται για συγκυβέρνηση με το ΣΥΡΙΖΑ και, γιατί όχι, μελλοντικό Πρόεδρο της Δημοκρατίας τον ίδιο τον Καραμανλή τον δραστήριο, τον αεικίνητο, τον αποτελεσματικό εκ κληρονομίας εθνάρχη.

«Ένα είν’ το κόμμα» όπως συνήθιζε κάποτε να επαναλαμβάνει ο Χαρίλαος Φλωράκης, αλλά δύο οι εθνάρχες.

Κωστάκης Καραμανλής και Αλεξάκης Τσίπρας.

Προς το παρόν γιατί εδώ που φτάσαμε δεν αποκλείεται να προστεθεί μέχρι και ο Πάνος ο Καμένος για να αποκτήσουμε έτσι και μεις τη δική μας Τρόικα και να είμαστε… a sortir. 

Εκείνο που φυσικά δεν λένε ούτε ο Καραμανλής ούτε ο Τσίπρας, είναι ότι στο βάθος των επιλογών τους υπάρχει πάντα η δραχμή, γιατί αυτό φαίνεται να είναι και το βασικό αν όχι το μοναδικό αποτέλεσμα που θα μπορούσε εν τέλει να παραχθεί από μία συγκυβέρνηση Τσίπρα-Καραμανλή όπως καταλαβαίνουν κάθε μέρα όλο και περισσότεροι σκεπτόμενοι πολίτες, Νεοδημοκράτες και μη.

Πριν αναφερθούμε όμως σ’ αυτό να ξεκαθαρίσουμε ότι μια τέτοια συγκυβέρνηση καμία σχέση δεν θα έχει με το οικουμενικό σχήμα που χρειάζεται η χώρα για να βαδίσει στο μεταρρυθμιστικό δρόμο που βάδισαν όλες οι χώρες της ευρωζώνης και βγήκαν από την κρίση χρέους. Αντίθετα, πληθαίνουν καθημερινά οι εκτιμήσεις ότι αυτή προκρίνεται ως λύση, ακριβώς για να βάλλει φρένο στις μεταρρυθμίσεις.

Ας δούμε γιατί:
Ήταν γνωστό αλλά και φανερό πια, ότι οι ουσιαστικοί πρωθυπουργεύοντες της κυβέρνησης, Δραγασάκης και Κοτζιάς, καλλιεργούν υπογείως εντός του ΣΥΡΙΖΑ την ιδέα ότι «….τελικά μάλλον ήταν καλύτερα να παίρναμε την πρόταση Σόιμπλε για αναστολή της συμμετοχής της χώρας μας στην Ευρωζώνη με μπόνους μερικές δεκάδες δις ευρώ αλλά ποτέ δεν είναι αργά». Είχαν φυσικά Δραγασάκης και Κοτζιάς φροντίσει, επί «πρώτης φοράς αριστεράς», να προσλάβουν έναν αγγλομαθή, υπερφίαλο, μαρξιστή νάρκισσο για να κάνει τη δική τους δουλειά, ώστε να μην εκτεθούν οι ίδιοι ως εμπνευστές του σχεδίου «δραχμή», μαζί με τον Λαφαζάνη, ανεξάρτητα αν στην πορεία ο Παναγιώτης διαφώνησε επειδή ονειρευόταν άμεση «έφοδο στα χειμερινά ανάκτορα» οδηγώντας έτσι  Βαρουφάκη, Ζωΐτσα και μερικά από τα άφθονα σούργελα του ΣΥΡΙΖΑ σε έξοδο από το νεοκομμουνιστικό, αντιευρωπαϊκό μαντρί του.

Η νέα ρουκέτα Δραγασάκη περί 80% παράλληλου προγράμματος και 20% μνημονίου προετοιμάζει την κοινή γνώμη για τη νέα σύγκρουση με τους Ευρωπαίους εταίρους μας, παρουσιάζοντας την εικόνα από τη μία μιας «ανάλγητης Ευρώπης που επιβάλλει καταστροφικά υφεσιακά μέτρα» και από την άλλη τους «ασυμβίβαστους αγωνιστές που προσπαθούν να αντισταθούν και να αντιμετωπίσουν ….. την ανθρωπιστική κρίση». Στην ουσία δηλαδή η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ επιδίωξε και πέτυχε με την κατάθεση του νομοσχεδίου για το λεγόμενο παράλληλο πρόγραμμα και στη συνέχεια την απόσυρσή του, να επαναφέρει τις σχέσεις μας με την Ευρώπη σε συγκρουσιακή τροχιά ελπίζοντας ότι η Γερμανική πλευρά θα ξαναβάλει στο τραπέζι δια του Σόιμπλε την πρόταση προσωρινής εξόδου της χώρας από το ευρώ.

Στο τέλος αυτής της σύγκρουσης υπάρχει και πάλι μόνο η δραχμή και η ολοκληρωτική καταστροφή της χώρας μας.

Όχι μόνο επειδή η δραχμή είναι από μόνη της καταστροφή για μια τεράστια πλειοψηφία Ελλήνων αλλά γιατί ο συνδυασμός δραχμής και ΣΥΡΙΖΑ θα κάνει αυτήν την καταστροφή τρομακτική.

Ο λόγος όμως της συνεχούς επιτυχίας του εθνάρχη Αλέξη και των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ να παρουσιάζουν το μαύρο άσπρο, να λένε τερατώδη ψέματα και να γίνονται πιστευτοί, να υπόσχονται και να αναιρούν τα πάντα χωρίς κανένα κόστος (πράγμα που θαυμάζει ο εθνάρχης Κώστας) είναι φυσικά η κολοβή εφαρμογή των δύο μνημονίων μόνο κατά το σκέλος των κρατικών εσόδων και ελάχιστα κατά το σκέλος των εξόδων, των μεταρρυθμίσεων και της ανάπτυξης.

Πληρώνουμε όλοι κατά τον πιο άδικο τρόπο την αδυναμία ΝΔ και ΠΑΣΟΚ ως κυβέρνηση να εφαρμόσουν ακριβώς τα δύο πρώτα μνημόνια, όπως έκαναν όλες οι άλλες χώρες και βγήκαν από την κρίση. Αυτή η αδυναμία δημιούργησε στη συνείδηση των Ελλήνων την ψευδαίσθηση και σε αρκετούς Κοινοτικούς Ευρωπαίους ηγέτες την ελπίδα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να είναι η λύση του προβλήματος.

Για το σκληρό πυρήνα δηλαδή του κρατισμού, της διαπλοκής, της συντεχνιακής συναλλαγής και της πολιτικής ανηθικότητας.

Η αλήθεια είναι μπροστά στα μάτια μας αλλά άλλοι δεν θέλουμε κι άλλοι δεν μπορούμε να παραδεχτούμε.  

Δικαιολογημένα λοιπόν αρχίζει να προβληματίζει όλο και περισσότερους Νεοδημοκράτες το ενδεχόμενο να έχει κερδίσει έδαφος εντός του Καραμανλικού μπλόκ (και όχι μόνο) η λύση «δραχμή», όχι αναγκαία ως αντιευρωπαϊκή προοπτική.

Όλο και περισσότεροι Νεοδημοκράτες κατανοούν ότι άλλοι μέσα στο Καραμανλικό μπλόκ  προκρίνουν αυτή τη λύση ως προθάλαμο της οριστικής εξόδου της χώρας από την Ευρώπη (εθνικιστές, ακροδεξιοί, ουδέποτε συμφιλιωμένοι με την κορυφαία δημοκρατική επιλογή της ΝΔ και του Κωνσταντίνου Καραμανλή) και άλλοι ως ενδιάμεση προσωρινή «λύση» του προβλήματος βιωσιμότητας του χρέους και ανεξάρτητης δημοσιονομικής διαχείρισης, οι αυτοαποκαλούμενοι και «ρεαλιστές»!

Πολύ δύσκολα μπορούν ωστόσο να κρύψουν ότι ο «ρεαλισμός» τους έχει να κάνει περισσότερο με την πρόθεσή τους να ματαιώσουν τις οικονομικές και διοικητικές μεταρρυθμίσεις που έχει ανάγκη η χώρα μας και ζητά η Ευρώπη, ξέροντας μάλιστα ότι οι Ευρωπαίοι εταίροι απαιτούν από την Ελλάδα όχι κάποιες ειδικές μεταρρυθμίσεις, αλλά την εναρμόνιση του οικονομικού/διοικητικού μοντέλου με όσα ισχύουν σε όλη την Ευρωζώνη και κατανοώντας ότι δεν μπορούν να τις αντέξουν επειδή δεν αντέχουν να «μεταρρυθμιστούν» και οι ίδιοι και το κόμμα τους.

Αυτό είναι και το πρόβλημά τους:

Το νεοΚαραμανλικό κατεστημένο (μακράν πια των επιλογών του ιδρυτή της ΝΔ) και συνηθισμένο στην κοτζαμπάσικη και ράθυμη διαχείριση του κράτους, αισθάνεται ιδιαίτερα ανασφαλές πολιτικά να ηγηθεί και να διαχειριστεί τη μετεξέλιξη της ΝΔ σε ένα κεντροδεξιό, ανοιχτό δημοκρατικό, ευρωπαϊκό κόμμα, διαβλέποντας τον κίνδυνο να αναλάβουν άλλες ΝεοΔημοκρατικές δυνάμεις αυτόν το ρόλο.

Δεν κάνει λάθος!

Τα κομματικά καπετανάτα, τα τσιφλίκια και οι βαρωνίες εντός της ΝΔ δεν έχουν καμία τύχη εντός ευρωζώνης, αφού οφείλουν την ύπαρξή τους στον κρατισμό, στη διαπλοκή, στις πελατειακές σχέσεις και στα εσωκομματικά στεγανά, συνθήκες που αφήνει πίσω η ευρωζώνη, συνθήκες που υπάρχουν και στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ και στην κυβερνητική του πολιτική.

Αλλά εδώ ακριβώς βρίσκεται αυτό που ενώνει τους δύο….εθνάρχες. 

Προς το παρόν εκείνο που λείπει από το πάζλ είναι ο πρωθυπουργός της συγκυβέρνησης, που επειδή δεν γίνεται να είναι ο Τσίπρας, θα πρέπει να είναι ένας άχρωμος, άοσμος και άγευστος προσωρινός ισορροπιστής των εσωκομματικών αναταράξεων. Αλλά αυτό είναι το εύκολο. Υπάρχουν ένα σωρό προβεβλημένες και πρόθυμες προσωπικότητες από το χώρο της δικαιοσύνης, παραδοσιακό άλλωστε τροφοδότη τέτοιων ακινητοποιητικών «λύσεων». 

Θα μπορέσουν οι Νεοδημοκράτες να συνταχθούν με τις μεταρρυθμιστικές φωνές;

Εξαιρετικά δύσκολο.

Θα μπορέσει το ΠΑΣΟΚ να ηγηθεί ενός πειστικού σχήματος φιλελεύθερης σοσιαλδημοκρατίας;

Καλά εντάξει αστειεύομαι.

Θα μπορέσει Το Ποτάμι να «χτίσει» μία πειστική ευρωπαϊκή φιλελεύθερη παράταξη;

Δεν υπάρχει πια χρόνος ακόμα κι αν ο Κος Θεοδωράκης είχε το πολιτικό βάρος που το εγχείρημα απαιτεί.

Γιατί είμαστε πια στο τέλος της κρίσης.

Έχει αρχίσει η επόμενη που είναι πολύ χειρότερη!

Θεόδωρος Ζαρέτος

Μεταρρύθμιση

Υ.Γ. Δύο παράγοντες φαίνεται να λειτουργούν υπέρ της παραμονής της χώρας μας στην Ευρωζώνη:

1.       Το νέο ιδιοκτησιακό καθεστώς των τραπεζών που ξέρει ότι η επιστροφή στη δραχμή θα σημάνει στην καλύτερη περίπτωση την αδυναμία κερδοφορίας της επένδυσής τους για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα.

2.      Οι διεθνείς εξελίξεις, με την έννοια του ανασχεδιασμού της οικονομικοπολιτικής ισορροπίας της Μ. Ανατολής, της «μουσουλμανικής» επιλογής της Τουρκίας, του νέου ρόλου του Ιράν μετά τη διακοπή των διεθνών κυρώσεων και της ενδεχόμενης ρεαλιστικοποίησης Πούτιν, ίσως είναι παράγοντες που στην κουρασμένη πια από την ελληνική αβελτηρία Ευρώπη θα δώσουν κίνητρο για ακόμα μία προσπάθεια να αποτρέψει την τριτοκοσμοποίηση και την πραγματική ανθρωπιστική κρίση στο μαλακό της υπογάστριο.

Οι προσφυγικές ροές ωστόσο λειτουργούν σε αντίθετη κατεύθυνση και η Τουρκία το γνωρίζει αυτό πολύ καλά….. Και μάλλον το απολαμβάνει όταν ακούει τους αστοιχείωτους μπολσεβίκους του ΣΥΡΙΖΑ να σπεύδουν να δηλώσουν σχετικά με το σώμα άμεσης επέμβασης της Frontex, γεμάτοι εθνική αυτοπεποίθηση, ότι η φύλαξη των συνόρων είναι αποκλειστική ευθύνη της Ελλάδας.

Τι να κάνουμε!

Έστω κι έτσι, έμαθε ο εθνάρχης ότι η χώρα του διαθέτει και θαλάσσια εθνικά σύνορα. 

Τελικά οι δύο εθνάρχες μπορούν να συνυπάρξουν:

Να μάθει ο Κώστας στον Αλέξη πως γίνεται η κωλοτούμπα στο χλοοτάπητα και να μάθει ο Αλέξης στον Κώστα πως γίνεται η κωλοτούμπα στο… σανίδι της Βουλής.