Ορντινάντσες, ή οι κατά Λένιν "χρήσιμοι ηλίθιοι»;

«Ορντινάντσα: Ο στρατιώτης που ανήκε στην προσωπική υπηρεσία αξιωματικού. Μεταφορικά, αυτός που χαρακτηρίζεται από δουλοπρέπεια απέναντι στον ανώτερό του».

Θυμάμαι τον Κολονέλο – Αρχιστράτηγο Πάνο Καμμένο και την προεκλογική του διαφήμιση. Θα ήταν - υποτίθεται – εκείνος που θα μάθαινε τον μικρό Αλέξη να γράφει και με το …δεξί». Που θα τον βοηθούσε να μη ρίξει το τρένο εκτός ράγας.

Αφού στην πρώτη κοινή κυβερνητική θητεία απόφυγε να εμπλακεί στην οικονομική πολιτική αφήνοντας αυτές τις αρμοδιότητες σε μαθητευόμενους μάγους όπως ο Βαρουφάκης, έλεγε πως «θα ήταν εκείνος που θα έπαιζε καθοριστικό ρόλο στην επόμενη ημέρα». Αντ’ αυτού, εκ νέου μετά τις 25 Σεπτέμβρη δεν τοποθέτησε ούτε ένα υφυπουργό των ΑΝ.ΕΛ. σε οικονομικό ή παραγωγικό υπουργείο, περιοριζόμενος όχι καν σε δεύτερο αλλά ουσιαστικά σε τρίτο ρόλο.

Κι αυτά παρά το ότι το πολιτικό παιχνίδι ξεκάθαρα δεν παίζεται πλέον στα στρατιωτικά γραφεία ή στα πεδία των «μαχών» αλλά στα μαρμαρένια αλώνια της οικονομίας. Στις αγορές και τα γραφεία των Βρυξελλών…

Αυτή την «αγγαρεία» ο στρατάρχης Πάνος την άφησε στον «μικρό» Αλέξη. Ο ίδιος είχε σημαντικότερα πράγματα να κάνει όπως επισκέψεις σε καράβια και στρατόπεδα φορώντας στολή παραλλαγής, έργα της ΜΟΜΑ στο νησί καταγωγής της συζύγου του την Ικαρία, εξοπλισμούς εκατ. ευρώ ή σχεδιασμούς ώστε οι γυναίκες να στρατεύονται. Αυτά για τον κ. Καμμένο ήταν τα κρίσιμα. Όχι οι περικοπές συντάξεων, η φορολόγηση των αγροτών ή τα κόκκινα δάνεια. Πιο σημαντικό ήταν να διαφωνήσει στο σύμφωνο συμβίωσης κι όχι στο να αντισταθεί στις περικοπές επιδομάτων ή την αύξηση των τιμών στα Μέσα Μεταφοράς.
Τώρα όμως που ο ΣΥΡΙΖΑ τρέμει τα κόκκινα δάνεια και το ασφαλιστικό, τώρα που η λαϊκή οργή φουντώνει, το Μαξίμου ψάχνει νέες …συναινέσεις. Ή πιο σωστά ψάχνει τον επόμενο «βολικό» κυβερνητικό εταίρο.

Όσοι λοιπόν στη Συγγρού οραματίζονται οικουμενικές, ας δουν προς το φλερτ με τον Βασίλη Λεβέντη κι ας σταματήσουν να κάνουν τα γλυκά ματάκια προς τον Αλέξη Τσίπρα. Γιατί ο πρωθυπουργός νέα ορντινάντσα ψάχνει. Όχι εταίρο ισότιμο και με συμμετοχή στον πυρήνα της πολιτικής. Την οικονομία δηλαδή.
Ψάχνει αυτοφωράκια. Ψάχνει δουλικό συμμέτοχο να του κάνει τα χατίρια και να καμώνεται πως συγκυβερνά ενώ θα έχει ο ΣΥΡΙΖΑ τα κλειδιά του μαγαζιού της συγκυβέρνησης.
Άκου εκεί: ξαφνικά άπαντες και προεξάρχοντος του Αλέκου Φλαμπουράρη, ανακάλυψαν πόσο σοβαρός και αντισυστημικός ήταν ο άνθρωπος που ως πολιτικό επιχείρημα χρησιμοποιούσε τον καρκίνο κατά του Κώστα Μητσοτακη ή του Ανδρέα Παπανδρέου. Τα παιδιά της δεκαετίας του ’90 που έστελναν πίτσες στην τηλεοπτική εκπομπή του κ. Λεβέντη, ξαφνικά τώρα τον αντιμετωπίζουν ως «πυλώνα  αξιοπρέπειας» και ως «σοβαρό πολιτικό».
Κι όλα αυτά διότι τους βολεύει. Κι όλα αυτά διότι πάντοτε οι κατά Βλαντιμίρ Λένιν «χρήσιμοι ηλίθιοι» (σ.σ. έτσι αποκαλούσε τους ανένταχτους συναγωνιστές και συνοδοιπόρους που συνεπικουρούσαν το μπολσεβικικό κίνημα) θα βολεύουν την εκάστοτε εξουσία που κάνει πως δήθεν θέλει να αλλάξει τα πάντα όμως τελικά επιδιώκει να κρατήσει τα κεκτημένα της και τίποτε άλλο.

Δημήτρης Μαρκόπουλος

Πρώτο Θέμα