Spinning Away...

Brian Eno & John Cale

Μαγικά καπέλα για λυμένα θέματα

Διαβάζουμε στο Πρώτο Θέμα (εδώ θα μπει λινκ) άρθρο της La Republica περί κάποιου υποτιθέμενου πλάνου του Αλέξη Τσίπρα το οποίο εξυφαίνεται στους σκοτεινούς διαδρόμους των Βρυξελλών. Διαβάζουμε από τον αναλυτή της εφημερίδας, κο Λιβίνι, πως «ο Αλέξης Τσίπρας εργάζεται στο παρασκήνιο με τους γεφυροποιούς των Βρυξελλών και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, με στόχο την επίτευξη ενός συμβιβασμού που να απομακρύνει τον κίνδυνο χρεοκοπίας της χώρας, βγάζοντας από το μαγικό καπέλο μια λύση που να επιτρέπει σε όλους να πουν ότι νικήσανε, καθιστώντας δυνατή, μέχρι τις 28 Φεβρουαρίου, την υπογραφή μιας συμφωνίας με την Τρόικα».

Μπράβο Γιώργο!

Όχι δεν προσχωρώ στο κίνημα των δημοκρατών σοσιαλιστών του Γιώργου.

Η αλήθεια είναι ότι δέχθηκα παραδόξως σχετική εισήγηση.

Στην αρχή νόμισα ότι ήταν πολιτικό αστείο αλλά σοβάρευε οπότε αρνήθηκα όσο πιο ευγενικά μπορούσα.

Όμως χαίρομαι για την πρωτοβουλία του Γιώργου.

Χαίρομαι γιατί οι δημοκράτες σοσιαλιστές βρήκαν το κίνημά τους.

Ίσως πάρουμε σειρά τώρα και οι δημοκράτες φιλελεύθεροι.

Ελπίζω τουλάχιστον αυτό να μην συμβεί υπό τον έτερο Έλληνα πρώην πρωθυπουργό με κληρονομικό χάρισμα, κατά κόσμο Κωστάκη.

Το «μπράβο Γιώργο» όμως δεν έχει να κάνει με το παραπάνω.

Καταρχήν είναι ένα ράπισμα από εμένα σε όσους αφελείς χλευάζουν όλο αυτό το διάστημα το κίνημα του ΓΑΠ…

Από τον Βελουχιώτη στον Λιμπεράτσε…

Για να μην ξαφνιάσω όσους τυχαίνει να γνωρίζουν ότι είμαι φαλακρός, οφείλω να ξεκινήσω με την παραδοχή ότι έκανα τη σχετική έρευνά μου περί life-style στο Διαδίκτυο, προτού τολμήσω να εισβάλω εκεί όπου «οι άγγελοι φοβούνται να πατήσουν», κατά το λεγόμενο παρά τοις Βρετανοίς.

Το πράγματι εντυπωσιακό άλμα της αισθητικής του τρομοκράτη Χριστόδουλου* Ξηρού, από το στυλ «μπαγλαμά, σαρανταπεντάρι και τον Βελουχιώτη μου» στο στυλ «Λιμπεράτσε» (χωρίς τα κοσμήματα, δυστυχώς), απαντά στο ερώτημα, το οποίο, εξ όσων καταλαβαίνω, βρίσκεται στον πυρήνα των αναζητήσεων μιας ουδόλως ευκαταφρόνητης, ούτε κατά το μέγεθος ούτε κατά την επιρροή, κοινωνικής ομάδας: μελί, κατάξανθο ή ανταύγειες;

Ιδού η απορία!

Ο Χριστόδουλος τόλμησε και έδωσε τη δική του απάντηση: κατάξανθο με τουλάχιστον δύο δάχτυλα μαύρο στις ρίζες…

Οι εκλογές και η τύχη της Ελλάδας…

Ορισμένες φορές οι εκλογές μπορούν να αποβούν μοιραίες για την τύχη ενός έθνους.

Τέτοιες ήταν, για παράδειγμα, οι εκλογές της 5ης Μαρτίου 1933 στη Γερμανία της Βαϊμάρης, οι πέμπτες κατά σειρά από το 1928 (1928, 1930, 1932 δύο φορές, 1933) που έφεραν στην εξουσία τον ναζισμό και μετά τον πόλεμο.

Δεν είναι λοιπόν αλήθεια ότι οι εκλογές κάνουν πάντοτε καλό, ενίοτε προκαλούν απροσμέτρητο κακό…

Τα καινούργια ρούχα του ΣΥΡΙΖΑ…

Σύμφωνα με το πασίγνωστο παραμύθι του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν, «Τα καινούργια ρούχα του αυτοκράτορα», ζούσε κάποτε ένας αυτοκράτορας που άλλη έγνοια δεν είχε από το να παραγγέλνει καινούργια φανταχτερά ρούχα.

Κάποτε τον πήραν χαμπάρι δυο αετονύχηδες και του είπαν ότι έχουν ένα ύφασμα τόσο φίνο, τόσο αραχνοΰφαντο, που το δέρμα δε νοιώθει το άγγιγμά του.

Και ράβοντας οι απατεώνες, τάχα, στα μέτρα του αυτοκράτορα μια νέα υπέροχη φορεσιά, τον έστηναν με τις ώρες στον καθρέφτη, δουλεύοντας τον αέρα με βελόνες.

Κι ενώ ο εκείνος έβλεπε τον εαυτό του γυμνό, οι απατεώνες τον έπειθαν, πως ήταν τόσο άψογο το ύφασμα που ούτε φαινόταν καλά καλά.

Ως εδώ το παραμύθι είναι σαν αμέτρητα παραδοσιακά, όπου ο κατεργάρης ήρωας καταφέρνει και νικά έναν ισχυρότερο αντίπαλο, πάνω στο μοντέλο, ας πούμε, του Οδυσσέα με τον Κύκλωπα.

Όμως το ιδιοφυές στοιχείο, που ο Άντερσεν εμπνεύστηκε από ένα ισπανικό βιβλίο του Μεσαίωνα, είναι ότι στην πλάνη του ελαφρόμυαλου αυτοκράτορα πέφτει ολόκληρη πολιτεία...

Η κυλιόμενη δημογραφία των Σαλονικιών…

Οι πόλεις αλλάζουν στο πέρασμα του χρόνου και μαζί με αυτές και οι κάτοικοί τους. Αυτό είναι περισσότερο από δεδομένο, καθώς καθημερινά από τους κατοίκους κάθε πόλης, άλλοι πεθαίνουν, άλλοι γεννιούνται σε μια συνεχή ανακύκλωση της δημογραφίας.

Η κοινοτοπία αυτής της πραγματικότητας παίρνει εντελώς άλλη διάσταση εάν τεθεί με εθν(οτ)ικό χρώμα και αμέσως εξάπτει το ενδιαφέρον, ειδικά στην πόλη μας: η Θεσσαλονίκη αποτελεί μια πόλη με διαδοχή περιόδων ριζικών (εθνοτικών) δημογραφικών μεταβολών.

Η κεντροαριστερά και ο τοίχος…

Αν δεχτούμε ότι κεντροαριστεροί είναι αυτοί που ψηφίζουν κεντροαριστερά, έχουμε να αθροίσουμε τα ποσοστά των ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι, ΔΗΜΑΡ στις ευρωεκλογές για να φτάσουμε στο 15% το οποίο είναι μειωμένο σε σχέση με το άθροισμα ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ των εκλογών του 2012 (18,5%).

Και αν θυμηθούμε το 44% του ΠΑΣΟΚ το 2009, τότε μπορούμε εύκολα να καταλάβουμε ότι η κεντροαριστερά, εκλογικά, έχει καταβαραθρωθεί, πόσο μάλλον όταν το Ποτάμι δεν αυτοπροσδιορίζεται ως κεντροαριστερά αλλά ως κέντρο, απορρίπτοντας τις παραδοσιακές διαχωριστικές γραμμές δεξιάς/αριστεράς…