Ocean (part I)...

Stephan Micus

Μέχρι να έρθουν οι ΕΛ να μας σώσουν… τα κεφάλια μέσα!

Ας προσπαθήσουμε  να βάλουμε τα πράγματα σε μια σειρά.  

Να ανακεφαλαιώσουμε δηλαδή, μπας και βρούμε άκρη όσον αφορά στο τι ζούμε, διότι απ’ όσα αντιλαμβάνομαι συζητώντας με απλό κόσμο, πολλοί είναι εκείνοι που πραγματικά δεν έχουν καταλάβει τι έγινε.

Δεν έχουν καταλάβει δηλαδή πως και γιατί φτάσαμε στα σημερινά χάλια.

Πως καταλήξαμε να μας εκπροσωπεί αυτό το freak show που παριστάνει τη κυβέρνηση «σοβαρού» κράτους.

Και αυτό είναι λογικό, αφού μέχρι πριν από μερικά χρόνια ελάχιστοι ασχολούνταν με την πολιτική ή την οικονομία, με την πλειοψηφία (ειδικά των νέων) να ζει τον ευδαιμονισμό και να ασχολείται αποκλειστικά με τα «σχήματα» στα νυχτερινά κέντρα, και να ενημερώνεται για τα τεκταινόμενα από το νεανικό «σπονδυλωτό» δελτίο του ΣΤΑΡ.

Οι πιο «προχωρημένοι» διάβαζαν και το ΝΙΤΡΟ ή το HELLO … και παρακολουθούσαν στενά την … Μενεγάκη.

Μέχρι εκεί…

Δανεικά, και νεοελληνικός πολιτισμός…

Είναι λάθος να πιστεύουμε πως ο δανεισμός είναι φαινόμενο των τελευταίων ετών. Με δανεισμούς από την Ευρώπη έγινε η ελληνική επανάσταση, με δανεισμούς από την Ευρώπη συγκροτήθηκε το νεοελληνικο  κράτος το 1830, με δανεισμούς απ την Ευρώπη συντηρείται το νεοελληνικό κράτος αδιαλείπτως από τότε μέχρι τις μέρες μας.

Υπάρχουμε σαν κράτος χάρη στις ελεημοσύνες των ξένων, κι αυτό το θεωρούμε σαν μια αυτονόητη υποχρέωση της Ευρώπης προς την Ελλάδα εξαιτίας του ελληνικού πολιτισμού, που δεν έχουμε ιδέα σε τι ακριβώς συνίσταται…

Εργαλείο το χρέος (και με τον ΣΥΡΙΖΑ)…

«Η χώρα μας είναι ίσως η μοναδική χώρα στον κόσμο που από το καλοκαίρι του 2014, όταν και διεκόπη η ροή χρηματοδότησης από τους δανειστές, δεν αναχρηματοδοτεί τα χρέη της, αλλά τα αποπληρώνει από τον προϋπολογισμό της», είπε ο Τσίπρας στη Βουλή την περασμένη Δευτέρα.

Μέσα στον ορυμαγδό της κοινοβουλευτικής κοκορομαχίας, η φράση πέρασε στο ντούκου.

Ομως έχει τη δική της ξεχωριστή σημασία.

Ο Τσίπρας θα ήθελε η Ελλάδα να αποπληρώνει το χρέος της όχι μέσω του κρατικού προϋπολογισμού, αλλά με χρηματοδότηση από τους δανειστές.

Δηλαδή, να παίρνει νέα δάνεια για να αποπληρώνει τα παλιά.

Αυτοί δεν ήταν, όμως, που έλεγαν –ακόμη και μετά τις εκλογές- ότι δε θέλουν νέα δάνεια, ότι δεν πρόκειται να ξαναπάρουν νέα δάνεια για να αποπληρώσουν τα παλιά;

Άλλα θέλουν κι άλλα κάνουν…

Παίζουν το χαρτί των Αμερικανών αλλά το καίνε με τον Ξηρό και τα Γκουαντάναμο του Καμμένου.

Το χαρτί με τους Ρώσους το καίνε με τις αρλούμπες για προκαταβολές.

Τις επενδύσεις με τους Κινέζους τις καίνε με τον Δρίτσα.

Την κάθαρση την καίνε με τα αεροπλάνα.

Το χαρτί των λαθρεμπόρων καυσίμων το καίνε με επαναφορά του λαθρεμπορίου!!!

Να το κάνουν επίτηδες μάλλον αποκλείεται.

Άρα καήκαμε και καήκανε...

Oχι μ’ έναν βρόντο αλλά μ’ έναν λυγμό…

«Not with tanks, as in 1967, but through the banks».

Δεν φτάνει μόνον η ανάλυση περιεχομένου για να αποτιμηθεί η ακριβής αξία της προαναγγελίας του τραπεζικού πραξικοπήματος που έκανε ο κ. Βαρουφάκης στο ακροατήριό του στη Μελβούρνη.

Απαιτείται, όπως πάντα όταν έχουμε να κάνουμε με ποίηση, και ο εντοπισμός της διακειμενικότητας, που αναδεικνύεται μέσα από την ελιοτική παρήχηση της καλοδουλεμένης ρίμας. «So this is how the world ends. Not with a bang, but a whimper» ― έτσι τελειώνει το ποίημα του Eλιοτ «Κούφιοι Aνθρωποι».

«Oχι μ’ έναν βρόντο, αλλά μ’ έναν λυγμό», στη μετάφραση του Γιώργου Σεφέρη.

Ζήτω οι ΑΝ.ΕΛΛ.!

Έπρεπε να πνιγούν 900 άνθρωποι στη Λαμπεντούζα, ανάμεσά τους εκατοντάδες γυναίκες και παιδιά, για να μπει φρένο στην τρομολαγνεία των καναλιών.

Σκιάχτηκαν λίγο, ντράπηκαν άλλο τόσο, έβαλαν πιπέρι στη γλώσσα και έκοψαν προσωρινά τις χυδαιότητες περί «λαθρομεταναστών», «υγειονομικών βομβών» και ανοικτών συνόρων που προσελκύουν τους κολασμένους της γης στην Ελλάδα. Άκουσαν οι δυστυχείς ότι έχει ανοιχτά σύνορα στην Ελλάδα και σάλπαραν για την Ιταλία, την Ισπανία, τη Μάλτα…