Emotional Rescue...

The Rolling Stones

Η Ελλάδα κινδυνεύει από… εμάς!

Έρχεται ο καιρός να το παραδεχτούμε. Ο μεγαλύτερος κίνδυνος για τη χώρα προέρχεται από το εσωτερικό και αποτελεί ευθύνη όλων ανεξαιρέτως των πολιτικών κομμάτων, για τον τρόπο που γαλούχησαν και «καθοδήγησαν» την ελληνική κοινωνία.

Διότι εν τέλει, κανένα εξ αυτών, είτε επρόκειτο για δεξιά, είτε για αριστερά, είτε για κεντρώα κόμματα, δεν εξήγησε στον «κυρίαρχο λαό» ότι ο παράδεισος που χάθηκε ήταν πλαστός, κι ότι αν θέλουμε στη σημερινή διεθνή πραγματικότητα να είμαστε ανταγωνιστικοί, υπάρχουν δύο -και μόνον- δρόμοι…

Δεν είναι Γενναίοι. Αναίσθητοι είναι…

Η Ελλάδα δεν θα υπογράψει νέο Μνημόνιο αλλά ένα νέο «Εθνικό Πρόγραμμα Μεταρρυθμίσεων».

Δεν θα χρειαστούμε δανεικά αλλά «ευνοϊκή χρηματοδότηση». 

Δεν θα πάρουμε σκληρά υφεσιακά μέτρα αλλά θα επιβάλουμε νέους βαρύτερους έμμεσους «αναδιανεμητικούς  φόρους» που θα φέρουν κοινωνική δικαιοσύνη.

 

Κερδάμε!!!!!

Στο μεταξύ, οι επιχειρήσεις κλείνουν, οι άνεργοι αυξάνονται, οι υποχρεώσεις διογκώνονται...

Στον κόσμο του Δραχμαζάνη…

Με τη φαντασία του, ο Παναγιώτης Λαφαζάνης έχει περάσει ένα τόσο μεγάλο μέρος της ζωής του στη δεκαετία του 1920 (και, δυστυχώς, συνεχίζει να το περνά), ώστε συγχέει τον κόσμο της φαντασίας με την πραγματικότητα.

Φαίνεται αυτό ιδιαίτερα στις τρέχουσες επαφές του με τους Ρώσους και στη δουλοπρέπεια με την οποία τους αντιμετωπίζει, λες και είναι αυθεντικοί σταλινικοί, ενώ στην πραγματικότητα είναι μετασταλινικοί. (Νέο είδος: προήλθε από την επιτυχή διασταύρωση σταλινικού με γκάνγκστερ).

Από το δόξα τω Θεώ στο... βοήθα Παναγιά!

Ποιος είπε ότι καθαρίσαμε με τους απίθανους Συριζαίους;

Πρώτα θα μας βγάλουν την ψυχή, πρώτα θα καταστρέψουν τη χώρα και στη συνέχεια μπορεί να δούμε φως στο τούνελ.

Οι άνθρωποι εκτός από ανίκανοι είναι και ψυχοβγάλτες.

Από το δόξα τω Θεώ στο βοήθα Παναγιά και τούμπαλιν.

Τέτοιο σκοτσέζικο ντους δεν έχει ξαναγίνει, μόνο που το δράμα της Ελλάδας δεν έχει περιθώρια για τέτοια παιχνίδια.

Μπορεί ο Βαρουφάκης να είναι παροπλισμένος, όμως, η θεωρία των παγνίων και η δημιουργική ασάφεια υπηρετείται πιστά από τους Τσακαλωτοπαππάδες που ανέλαβαν να βγάλουν τη χώρα από το αδιέξοδο…

Και οι γερμανοτσολιάδες;

Στα χρόνια της οικονομικής κρίσης, αναδείχθηκε και μια ακόμα κρίση που τη λες και πολιτισμική. Αφορούσε τη συμπεριφορά ενός τμήματος της κοινωνίας.

Ένα κομμάτι το οποίο εύχομαι -αλλά δεν είμαι σίγουρος- πως είναι σχετικά μικρό. Ένα κομμάτι που έβγαλε τον χειρότερό του εαυτό.

Απογυμνωνένο από την πλαστή ευημερία στην οποία είχε εθιστεί για αρκετά χρόνια, αντιμετώπισε την κρίση σαν κάτι αποκλειστικά εισαγόμενο, αναζήτησε τις αιτίες της σε εξωτερικούς εχθρούς, ερμήνευσε τις πολιτικές συμπεριφορές με ορολογία εμφυλίου και έμαθε να μιλά με όρους άσπρου-μαύρου.

Χαρακτηρισμοί όπως «γερμανοτσολιάδες», «νενέκοι», «εθνοπροδότες», μπήκαν στο καθημερινό λεξιλόγιο ως εργαλεία ερμηνείας όσων συνέβαιναν…

Δεν ξέρουν που πατούν και που πηγαίνουν…

Οι άνθρωποι δεν βρίσκονται… πουθενά!

Νομίζουν ότι με τα non paper που εκδίδει καθημερινά (είναι για… χόρταση!) η «παιδική χαρά» του μεγάρου Μαξίμου, θ’ αντιμετωπίσουν τα μεγάλα προβλήματα του τόπου, που οι ίδιοι τον έφεραν –στην κυριολεξία- στο χείλος του γκρεμού.

Με αυτά τα καραγκιοζιλίκια της κακιάς ώρας, νομίζουν ότι θα τα καταφέρουν, κάνοντας ψευτό-παλικαρισμούς στους δανειστές…