Πάντοτε υπήρχαν στην εγχώρια πολιτική σκηνή
ιδιαίτερες προσωπικότητες, όχι από αυτές που ξεχωρίζουν για το πνεύμα, την
διεισδυτικότητα και την διορατικότητα της σκέψης τους ή τον εξαιρετικό τους
χαρακτήρα αλλά από εκείνες που σου αφήνουν εκτός από ένα αμήχανο χαμόγελο και
την απορία για το που τελειώνει ο πολιτικός σχεδιασμός ή η επικοινωνιακή τακτική
και αρχίζει η συμπεριφορική παρεκτροπή.
Κατά τα χρόνια της κρίσης πολλαπλασιάστηκαν
αυτές οι φιγούρες ως απότοκο της κοινωνικής ανάγκης να βρει φιλόστοργη αγκαλιά
σε θεωρίες συνωμοσίας και εφησυχασμού και της διάθεσης ορισμένων πολιτικών να
εκφράσουν με όλο και πιο ακραίο τρόπο κάθε μορφή θυμικού αποπροσανατολισμού…