Παραλυτική αβεβαιότητα…

Μία νεαρή κοπέλα συναντά έναν ώριμο κύριο. Γοητευμένη, τον ερωτά αν είναι παντρεμένος. "Ελεύθερος", απαντά αυτός. Ακολουθεί ο εξής διάλογος: -Πόσων ετών είστε; -Σαράντα. –Τι  δουλειά κάνετε; -Εφοπλιστής. –Σας αρέσουν οι τέχνες, τα σπορ, τα ταξίδια; -Βεβαίως. -Είστε ρομαντικός; -Πάρα πολύ! –Καλά, δεν έχετε κανένα ελάττωμα; -Ένα μόνο, λέω πολλά ψέματα!

Η πολιτική Βαβέλ που λέγεται ΣΥΡΙΖΑ έπεισε πριν από τις προηγούμενες εκλογές σημαντικό μέρος του ελληνικού λαού ότι αρκούσε να εκδιωχθεί το παλαιό, "φθαρμένο" πολιτικό σύστημα και να έλθει στην εξουσία το "καινούργιο". Τι καινούργιο, δηλαδή όλες οι συνιστώσες του ήταν γαλουχημένες με παλαιολιθικές κομμουνιστικές αντιλήψεις και απλώς εμπλουτίσθηκαν με μεγάλο μέρος του βαθέος ΠΑΣΟΚ που μετεγκαταστάθηκε στον ΣΥΡΙΖΑ… 

Τί ήταν τελικά ο Σύριζα;

Χρησιμοποιώ τον παρατατικό, τον πιο πένθιμο χρόνο της ελληνικής γραμματικής, για να δείξω πως ο Σύριζα που ξέραμε, έχει πεθάνει. Δεν υπάρχει.

Ας κάνουμε λοιπόν τη νεκροψία του.

Τα αίτια του θανάτου γνωστά. Άγνωστη όμως η ιδιοσυστασία αυτού του οργανισμού, όπως απέδειξε και το τέλος του… 

Η ασύγγνωστη ελαφρότητα του συριζισμού…

Πριν καν μπούμε στον σχολιασμό της εκλογικής επικαιρότητας, θα επιθυμούσα να μοιραστώ με τους φίλους αναγνώστες κάποιες σκέψεις που έρχονται και επανέρχονται στo μυαλό μου όλη αυτή την περίοδο, από τον Ιανουάριο του 2015 μέχρι σήμερα.

Θεωρώ ότι το εντυπωσιακότερο στοιχείο στη συμπεριφορά των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ είναι η απόλυτη αδιαφορία τους για τις τύχες της χώρας.

Μόνιμο μέλημα και προβληματισμός τους, που εκφραζόταν και εκφράζεται ακόμα και σήμερα και στις αντιπαραθέσεις μεταξύ τους, είναι το σε ποιο βαθμό οι πράξεις τους αντιστοιχούν σε κάποιον υποτιθέμενο κώδικα δεοντολογίας του αντιμνημονιακού χώρου και της «αριστεράς», άσχετα με το τι συμβαίνει στην καθημερινότητα των ανθρώπων και τη ζωή της χώρας.

Βασική τους μέριμνα παραμένει η συμμόρφωση ή όχι με την αριστερή ή την ψευδοαντιμνημονιακή «δεοντολογία»...

Tελετουργίες, διαδικασίες, ψυχαναγκασμός…

Σύμφωνα με τον Αμερικανό ανθρωπολόγο Κλίφορντ Γκερτς, οι πολιτικές τελετουργίες δεν είναι διακοσμητικές ή απλώς χρονοβόρες όπως τείνουμε να τις βλέπουμε εμείς οι πολίτες, αλλά αποτελούν φορείς, ενισχυτές και επικυρωτές της εξουσίας.

Από τη στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ ζήτησε εκλογές χρησιμοποιώντας ένα διαδικαστικό τέχνασμα – την εκλογή προέδρου της δημοκρατίας (ενώ ουδείς ενδιαφερόταν ποιος θα κατελάμβανε τη θέση του προέδρου) – γίναμε μάρτυρες μιας ατέρμονης σειράς ψευτοπολιτικών διαδικασιών: συνελεύσεις, συνεδριάσεις, πλατιές ολομέλειες, ορκωμοσίες, συσκέψεις, επισκέψεις, συμβούλια, μπουρ-μπουρ και σούρτα-φέρτα° η άχαρη ζωή του κομμουνιστή που μοιράζει τον χρόνο του ανάμεσα στις κομματικές διαδικασίες και στους αγώνες του πεζοδρομίου έγιναν η κεντρική πολιτική σκηνή – the main event.

Πρόκειται, αν μεταφέρουμε τα συμπεράσματα του Γκετς στη δική μας πραγματικότητα, για μια «δραματουργία της εξουσίας», που, με τη συμβολή των ΜΜΕ, γίνεται θέαμα και ακρόαμα όπως οι τελετουργίες της εκκλησίας ή εκείνες των πρωτόγονων φυλών...

Χαμένη είναι η γενιά που ακολουθεί τον εύκολο δρόμο…

Υπάρχει κάτι πολύ πιο δυσβάσταχτο από την άδικη φορολογία. Κάτι πιο ανασταλτικό από το πισωγύρισμα των μεταρρυθμίσεων. Κάτι που δεν θεραπεύεται με δανεικά δισεκατομμυρίων. Και αυτό είναι να καταδικάζεις έναν νέο άνθρωπο. Στην απραξία, στην στασιμότητα, στην μοίρα μιας υποτιθέμενα χαμένης γενιάς.

Η αποστροφή του πρώην Πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα περί της χαμένης γενιάς των σημερινών εικοσάρηδων θα έπρεπε να αφυπνίσει. Περισσότερο από τις κομμένες συντάξεις, από τα Capital Controls, από τις χαμένες επενδύσεις.

Γιατί είναι λευκή σημαία και πετσέτα στο καναβάτσο. Για όλη την χώρα, όχι μόνο για τον κύριο Τσίπρα…

Το θηρίο πέθανε (4ο μέρος)…

Ή αλλιώς: Τα αποτελέσματα της απάτης…

Η απάτη είναι ένα καθημερινό φαινόμενο το οποίο ο εξαπατηθείς το βιώνει με μεγάλο πόνο και άρνηση.

Την απάτη πιο συχνά την ακούς από φίλους για την προσωπική τους ζωή παρά από μια κοινωνία για την πορεία της.

Άλλες φορές η απάτη είναι συνειδητή (δηλαδή ξέρεις ότι κοροϊδεύεις τον άλλο), άλλες φορές απλά του έχεις τάξει περισσότερα από όσα μπορείς να του δώσεις. Τότε ακόμη και εσύ, ο απατεώνας, νιώθεις άσχημα για το θύμα σου γιατί δεν ήθελες να το πλανέψεις.

Στην προσωπική ζωή την απάτη την έχουμε κατανοήσει καλά γιατί την βλέπουμε πιο συχνά. Στην πολιτική όμως;