Μεταξύ τυφλών ο μονόφθαλμος…

Το μεγάλο ατού του Σύριζα, το όπλο με το οποίο κατάφερε από περιθωριακό κόμμα διαμαρτυρίας να γίνει κυβέρνηση μέσα σε ελάχιστο χρόνο, δεν είναι μόνο το ότι εκμεταλλεύτηκε συγκυριακά και συνθηματικά την κρίση, αλλά το γεγονός ότι με την γενικόλογη παπαρολογία του κατάφερε να πείσει ψηφοφόρους από όλες τις ιδεολογικές προελεύσεις.

Εκτός από τις ετερόκλητες συνιστώσες του, που καλύπτουν κάθε κομμάτι του αριστερού πολιτικού φάσματος, οι προεκλογικές υποσχέσεις του Αλέξη και των κολλητών του στη τρέλα, τα είχαν όλα… ακόμη και εξαγγελίες ικανές να προσελκύσουν δεξιούς!

Μιλάμε σοβαρά ότι θέλει να ξαναπαίξει τον πρωθυπουργό;

Σε κανονική χώρα θα ήταν ήδη υπό περιορισμό ως ύποπτος να προκαλέσει κι άλλο κακό. Η πολιτικά εγκληματική φυσιογνωμία του «καθεστώτος» Τσίπρα, και του ίδιου προσωπικά, αναδεικνύεται πλήρως απ’ το ότι έκανε μέχρι και διάγγελμα για το Μεταναστευτικό μόλις παραιτήθηκε!

Αφού με την Τασία γέμισε την Ελλάδα απέραντη δυστυχία, βγήκε ως υπερασπιστής των θυμάτων της ανεκδιήγητης πολιτικής του! Που δεν τη θεωρώ απλά τυχαία, από συριζαϊκή ασχετίλα: πιστεύω ακράδαντα ότι στην αρχή τουλάχιστον κάποιοι απ’ αυτούς απολάμβαναν το ότι τόσοι «λαθραίοι» θα προκαλούσαν τρόμο στους συντηρητικούς «νοικοκυραίους»!

Για τόση ΔΙΑ­ΣΤΡΟΦΗ μιλάμε.

Αλλά και τα εγκλήματά τους στην οικονομία έγιναν με συνειδητή αμέλεια: Σύμφωνα με τις θεωρίες τους, όσο πιο πολύ φτωχοποιείται ο πληθυσμός, τόσο πιο ευάλωτος είναι σε δημαγωγία, διορισμούς και δήθεν «αριστερούς»...

Η μακρά αποσύνθεση του παλιού, η οδυνηρή γέννηση του νέου…

Ένα ερώτημα που επανέρχεται διαρκώς από πολλούς, νεώτερους κυρίως αλλά και παλαιότερους, φίλους είναι το γιατί, μπροστά στην απόλυτη παρακμή του πολιτικού συστήματος, δεν έχει δημιουργηθεί ένα πολιτικό εγχείρημα ικανό να απαντήσει στις αγωνίες πολλών ανθρώπων.

Και παρ’ ότι, πολλές φορές, έχουμε προσπαθήσει να εξηγήσουμε το γιατί, μοιάζει, εξαιτίας της επείγουσας ανάγκης για τη δημιουργία ενός νέου πολιτικού υποκειμένου, να μην καλύπτονται όσοι θέτουν επιτακτικά αυτό το ερώτημα.

Γι’ αυτό και θα προσπαθήσω να δώσω εκ νέου μια απάντηση η οποία εμπεριέχει και καινούργια στοιχεία. Εξάλλου, έτσι θα προσπαθήσουμε να απαντήσουμε και σε γενικότερα ερωτήματα που τίθενται σχετικά με τη μεταπολίτευση και την περιοδολόγησή της...

Η απομυθοποίηση ενός πρώην «ηγέτη»…

Ανάμεικτα συναισθήματα οίκτου και ανησυχίας προκαλούν οι εικόνες του φυλλορροούντος πρώην κυβερνητικού σχήματος.

Ο ΣΥΡΙΖΑ έπειτα από μία ολιγόμηνη θητεία με τη γνωστή επίδοση, θα έπρεπε να είχε αυτοδιαλυθεί ή να μην είχε ψηφοφόρους πέραν του κομματικού πυρήνα.

Ομως, ο ΣΥΡΙΖΑ εκφράζει κάτι πέρα από αυτό που μπορεί να μετρηθεί ή να αξιολογηθεί στην κλίμακα του δημοσίου βίου.

Εκφράζει την απέχθεια στον ρεαλισμό και την έλξη στις ασυναρτησίες.

Είναι η επιβράβευση της θεωρίας των νεφελωμάτων…

Μια ωραία ατμόσφαιρα…

Όσοι ζουν από τον παλιό «Ρήγα», πήγαν με τον Πάνο.

Το ίδιο κι ο περιβόητος Στάθης, που χρόνια έγραφε και διαμόρφωνε, αντικειμενικά πάντα, την κοινή γνώμη.

Το ίδιο κι ο Μαθουσάλας ήρωας.

Κι η Βαλαβάνη. Μάλλον μαζί με τη μαμά της, αλλά χωρίς τα λεφτά της που είναι στο εξωτερικό.

Κι η Ζωή, που συμφώνησε με τον Mr δραχμή να προταθεί για την έδρα της νέας Βουλής, έστω κι ως αντιπρόεδρος.

Κι η νεολαία, κάτι παλικαράκια στην ηλικία του Κορωνάκη.

Κι η Ραχήλ που μέσα σε ένα χρόνο άλλαξε τρία κόμματα και τώρα αναγιγνώσκει μετά μανίας τον θεωρητικό του αναρχοκομμουνισμού, τον Πιοτρ Κροπότκιν!

Ακούγοντας Παντελίδη φυσικά…