Πολλοί φίλοι που, έχοντας ένα λογαριασμό στα
socialmedia και πέντε δράμια κοινό νου, έτυχε να πειστούν με τα πολλά πως
θα ήταν καλό για την Ελλάδα να εκλεγεί αρχηγός στη Νέα Δημοκρατία ο Κυριάκος
Μητσοτάκης αντί οποιουδήποτε άλλου υποψηφίου για το χρίσμα αυτό, οπότε και
έσπευσαν κάποιοι από αυτούς να πάρουν μέρος στις αρχαιρεσίες του
κόμματος, άρχισαν ήδη από χθες-προχθές να δυσανασχετούν και να αναψοκοκκινίζουν
γιατί δεν βλέπουν να υλοποιείται αυθωρεί το όνειρό τους για μια κεντροαριστερή
Νέα Δημοκρατία, για μια πούρα φιλελεύθερη Νέα Δημοκρατία, για μία
σοσιαλφιλελεύθερη («φιλελέφτ», που έλεγα κι εγώ χαριτολογώντας προ μερικών
ετών, μην τολμώντας να φανταστώ ότι ο όρος θα ημινομιμοποιούνταν) Νέα
Δημοκρατία κ.ο.κ.
Ας μου επιτραπούν δύο σημειώσεις εδώ, δύο μόνο
σχόλια: Ψηφίσαμε τον Μητσοτάκη όλοι εμείς οι πολύ λίγοι εξωκομματικοί που το
κάναμε (επαναλαμβάνω: είμαστε λίγοι, κι ας ισχυρίζεται το Twitter ότι είμαστε
λεγεών — δεν υπάρχουν στοιχεία που να πιστοποιούν το πλήθος μας, ίσα-ίσα) για
να έχουμε βάσιμες ελπίδες ότι η ΝΔ θα νικήσει τον ΣΥΡΙΖΑ στις επόμενες εθνικές
εκλογές μήπως και, συνεπακόλουθα, ορθοποδήσει η χώρα κλείνοντας, διά των
εκλογών αυτών, την αριστερή παρένθεση και θέτοντας τις βάσεις για μία δεύτερη
συγκυβέρνηση ΝΔ και ΠΑΣΟΚ (και Ποταμιού, πλέον), μήπως και ξαναφτάσουμε στα
επίπεδα του φθινοπώρου τού 2014: αυτό είναι ξεκάθαρο…
Δεν τον ψηφίσαμε επειδή είδαμε στο πρόσωπό του
τον Έλληνα Μπαράκ Ομπάμα των ονείρων μας. (Ας αφήσουμε στην πάντα το γεγονός
ότι μπορεί να αποδειχτεί τέτοιος — μακάρι, μακάρι!)
Τον ψηφίσαμε γιατί μόνο αυτός μπορεί να το
κάνει, για μία σειρά από λόγους (τους αναλύσαμε διά μακρών το δίμηνο που μας
πέρασε). Αυτό ήταν το πρώτο σχόλιο.
Το δεύτερο σχόλιό μου είναι αυτό: Έχω μία στέρεη
ιδεολογία, παραδοσιακά φιλελεύθερη και καλά εκσυγχρονισμένη, μοντέρνα και
πλούσια σε ιδέες, πραγματικά σπουδαία και τέτοια που δεν συγκρίνεται με καμία
άλλη ασυζητητί (ειλικρινά, δεν δέχομαι να μπω καν σε συζητήσεις επ’ αυτού: έχω
την καλύτερη ιδεολογία από όλους σας). Λοιπόν, εάν γινόταν πράξη, αυτή
τη στιγμή, μονοκοπανιά (επειδή ως εκ θαύματος θα ανακηρυσσόμουν ένα είδος
μεγάλου και τρανού κυβερνήτη), εάν την εφάρμοζα ως έχει και ολόκληρη διαμιάς, η
σπουδαία και μακράν καλύτερη όλων ιδεολογία μου θα βύθιζε τη χώρα στην
καταστροφή και στα δάκρυα: θα ζούσαμε το αντίστοιχο της απελευθέρωσης όλων των
ζώων ενός ζωολογικού κήπου στην πόλη.
Ας έχουμε μια στάλα περισσότερο εμπιστοσύνη. Με
το κίνημα ΜΕΝΟΥΜΕ ΕΥΡΩΠΗ ξύπνησε μία μεγάλη, πολύ μεγάλη δύναμη, και τώρα
παίρνει, σιγά-σιγά, σάρκα και οστά.
Κυριάκος Αθανασιάδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου