Κάποτε ήταν ένας δημοσιογράφος. Το «κάποτε»
τοποθετείται στο μακρινό 1989 – την σημαδιακή εκείνη χρονιά που έπεσε το Τείχος
του Βερολίνου. Εκείνη ακριβώς τη χρονιά ο δημοσιογράφος –με καταγωγή από την
εξωκοινοβουλευτική Αριστερά και μάλιστα το κινεζόφιλο κομμάτι της και με
πολύχρονη θητεία στα φοιτητικά αμφιθέατρα της μεταπολίτευσης ως εκπρόσωπος της
παράταξης του στο Κεντρικό Συμβούλιο της ΕΦΕΕ – έπιασε δουλειά σε μια πρωινή
εφημερίδα, μια εφημερίδα «όργανο του αστισμού» όπως θα έλεγαν και οι παλιοί του
σύντροφοι.
Μάλιστα, η πρόσληψη του αφορούσε την στελέχωση
ενός νέου ενθέτου που αφορούσε την οικονομία, την αγορά και τις επιχειρήσεις.
Το οικονομικό ένθετο σε χρώμα σομον – παρέπεμπε στις εκδόσεις των βρετανικών
εφημερίδων- είχε ανέλπιστη επιτυχία και κατάφερε να «εγκαθιδρυθεί» ως έγκυρη
έκφραση των ηγετικών ελίτ της οικονομίας και της αγοράς. Εν ολίγοις, ένα όργανο
του συστήματος όπως θα έλεγαν και οι νεαροί του ΣΥΡΙΖΑ…
Εκείνη τη χρονιά – την χρονιά της πρόσληψης του
δημοσιογράφου στην «αστική φυλλάδα»- δεν είχαμε μόνο την πτώση του Τείχους του
Βερολίνου αλλά και την συγκυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας και του τότε ενιαίου
Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου (όπου αναπληρωτής υπουργός Εθνικής
Οικονομίας ήταν ο σημερινός αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Γιάννης Δραγασάκης). Οι
παλαιότεροι τα θυμούνται … Οι νεώτεροι ας ρωτήσουν και θα μάθουν…
Ο δημοσιογράφος σε αυτή την νέα κατάσταση
προσαρμόσθηκε πλήρως και το παρελθόν – σε κάθε περίπτωση, ένα βαρίδι- θέλησε να
το βάλει στην πιο βαθειά ντουλάπα. Ο Κων/νος Μητσοτάκης και η φιλελεύθερη Νέα
Δημοκρατία δεν άργησαν να έρθουν αυτοδύναμοι στα πράγματα και μια καινούργια
ατζέντα οικονομικών επιλογών ήρθε για να μείνει.
Από τα βασικά χαρακτηριστικά της, η προώθηση των
αποκρατικοποιήσεων/ ιδιωτικοποιήσεων και η ενίσχυση της Κεφαλαιαγοράς με τον
εκσυγχρονισμό της λειτουργίας της χρηματιστηριακής αγοράς και του ίδιου του
Χρηματιστηρίου.
Ο δημοσιογράφος – παρότι συντάκτης ύλης και όχι
ρεπόρτερ- δεν έμεινε αμέτοχος σε αυτήν την αλλαγή σελίδας και … κυριολεκτικά,
«βούτηξε στα βαθειά».
Δέκα χρόνια μετά – τις μέρες της τρελής φούσκας
της Σοφοκλέους- ο άλλοτε συντάκτης ύλης ήταν ένας αναγνωρισμένος παράγοντας της
επιχειρηματικής και χρηματιστηριακής πιάτσας. Οι αναλύσεις του από μικροφώνου
για τα «ψάρια» και τα «ανεκτέλεστα υπόλοιπα» των εισηγμένων κατασκευαστικών
εταιρειών έμειναν στην ιστορία. Αλλά, ο ίδιος δεν έμεινε εκεί – πίσω από το
μικρόφωνο. Θέλησε να ζήσει από μέσα όλο το «όνειρο». Το επόμενο χρόνο ( αν δεν
με προδίδει η μνήμη μου) συμμετείχε στην ίδρυση μιας νέας χρηματιστηριακής
εταιρείας…
Τα επόμενα δέκα χρόνια – μέχρι την στιγμή που η
συγκεκριμένη εταιρεία συγχωνεύθηκε με μια άλλη του κλάδου- τα έζησε φορώντας
την καθιερωμένη στολή εργασίας – το σκούρο κοστουμάκι- και ζώντας ως μάνατζερ…
Ούτε δρόμοι, ούτε πορείες ,ούτε διαδηλώσεις. Αυτά ανήκαν στο παρελθόν… Αλλά,
όμως, που ο καιρός έχει γυρίσματα και …«ας όψεται το άτιμο το μνημόνιο». Πάει
και το κοστουμάκι μαζί με τη χρηματιστηριακή, πάνε και οι πολυτέλειες και ξανά
πίσω στα δημοσιογραφικά γραφεία ως αρθρογράφος σε εβδομαδιαία έντυπα…
Η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ και ο πηγαιμός του Αλέξη
Τσίπρα στο Μέγαρο Μαξίμου τον βρίσκει πάλι πίσω από τα μικρόφωνα του ραδιοφώνου
– αυτή τη φορά του κομματικού ραδιοφώνου να εξηγεί τα ανεξήγητα των κάθε φορά
μεταμορφώσεων του.
Η διαδρομή
του δεν θα αφορούσε κανένα και πολύ περισσότερο εμάς αν ο γιός του – γραμματέας
της νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ- δεν είχε την φαεινή ιδέα να ξαναγράψει την
οικογενειακή ιστορία…
Κώστας Τσαούσης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου