Ένας χρόνος αλήθειες

Ω, ναι, δεν διαβάσατε λάθος τον τίτλο. Ο τελευταίος χρόνος, αυτός της «Πρώτη Φορά Αριστερά» υπήρξε ο ειλικρινέστερος χρόνος της μεταπολίτευσης.

Όχι φυσικά χάρη στον συσχετισμό λόγων και έργων των κυβερνούντων, που έχει τόση σχέση με την αλήθεια, όση ο συριζαίος με το μπάνιο. Όχι. Υπήρξε ο ειλικρινέστερος χρόνος της μεταπολίτευσης χάρη στα έργα τους, σκέτο.

Πολύ απλά, το 2015 ήταν ο χρόνος που όλοι μάθανε επιτέλους τι ΑΚΡΙΒΩΣ είναι η αριστερά. Από την απαρχή της δημιουργίας της υπήρξε το καταφύγιο των υποστηρικτών της ήσσονος προσπάθειας. Όσοι με λύπη έβλεπαν πως ο καπιταλισμός και η βιομηχανική επανάσταση γκρέμιζαν τα κάστρα του φεουδαρχισμού και έδιναν στίχους στο αφήγημα του έθνους, ως ταυτοτικό χαρακτηριστικό σε έναν μεγάλο νέο υπέροχο κόσμο, έπρεπε να εφεύρουν ένα νέο χαλινάρι που θα κρατούσε τις μάζες σε μια διαχειρίσιμη κατάσταση στασιμότητας. Όποιος κρατούσε το χαλινάρι, μπορούσε να καβαλάει τις μάζες προς την επίτευξη της δικής του ευδαιμονίας, με μόνο καύσιμο λίγο… σανό.

Αυτό είναι η αριστερά και ο Αλέξης υπήρξε ειλικρινέστατος στην εφαρμογή της. Αφού τάιζε επαναστατικό σανό επί χρόνια, πέζεψε το άρμα της εξουσίας και καμτσίκωσε γερά. Έστησε τους πραιτωριανούς του, διέλυσε κάθε ελπίδα των υποζυγίων του και πέταξε τόνους λάσπης στον ανεμιστήρα. Και χθες γιόρτασε την πιο αληθινή, την πιο πιστή στις αρχές της διακυβέρνηση.

Όχι ότι έχω ελπίδες οι σανοφάγοι να πήραν το μάθημά τους. Πάντα υπάρχει κάτι χειρότερο για να επιλέξουν. Απλά τα μαθήματα είναι εκεί. Ετοιμοπαράδοτα. Αν δεν τα διαβάσουμε εμείς, κάποιος άλλος πιθανώς να αφυπνιστεί στο μέλλον. Κάποιος άλλος να μάθει από τα λάθη μας, αφού εμείς αφήσαμε τους τριγύρω λαούς να γελάνε με τα χάλια μας, ρωτώντας μας επιδεικτικά «καλά, τα χάλια μας επί κομμουνισμού δεν τα βλέπατε?».

Ένας χρόνος αλήθειες. Ήταν ανίκανοι. Δεν είχαν τα κότσια να συγκρουστούν. Δεν είχαν ιδέα από ιδιωτική οικονομία. Δεν είχαν έτοιμο κανένα σχέδιο. Δεν είχαν καμία ουσιαστική ηθική βάση. Δεν μπορούσαν να εμπνεύσουν εμπιστοσύνη και αξιοπρέπεια σε κανέναν συνομιλητή τους. Η εξουσία ήταν για αυτούς ένα ιστορικό λάφυρο. Ευχαρίστως θα θυσιάσουν όποιον «έλα μωρέ, αυτός δεν μας ψηφίζει». Όποιος διαμαρτύρεται για την βάναυση ανικανότητά τους είναι για αυτούς καθεστωτικός/εχθρός/υποχείριο. Αρχές, αξίες και ιδανικά τα θεωρούν μη έχοντα σημασία, αφού δεν γεμίζουν την μπάκα. Τα σύνορά μας κινδυνεύουν. Η παιδεία μας κινδυνεύει. Οι ζωές μας κινδυνεύουν. Αλήθειες. Μόνο αλήθειες. Αλήθειες, που έριξαν το φως τους στο θέατρο σκιών και φέρανε στην σκηνή την βρώμα και την δυσωδία τους.

Και έτσι, σήμερα, ένα χρόνο αλήθειας μετά, οι Έλληνες στέκουν μουδιασμένοι μπροστά σε ένα δίλημμα. Να πατήσουν στο λαιμό τα ψεύτικα λόγια και να παραδώσουν στη λήθη τις εύκολες υποσχέσεις? Ή να πιστέψουν και πάλι σε εναλλακτικές πορείες και εύκολες λύσεις? Πέρυσι τέτοια μέρα στείλανε τον Σαμαρά, και όσους τον στηρίξανε στον πόλεμο με το ψέμα, σε ένα πικρό ραντεβού δικαίωσης με την ιστορία. Ας είναι. Ελπίζω πλέον να μας ακούσουνε όταν τους λέμε ένα απλό πράγμα:

«Είναι η αλήθεια, ηλίθιε.» 

TopGunZ