Οι «διχασμένες προσωπικότητες»…

Μ​​ε τον όρο «διχασμένη προσωπικότητα» εννοούμε κάποιον «που δεν έχει ξεκαθαρίσει τις ιδέες και τα συναισθήματά του, που αμφιταλαντεύεται, ένα άτομο που εμφανίζει συμπτώματα σχιζοφρένειας και ψυχοπάθειας».

Θέλω να εξαιρέσω τις δύο τελευταίες και βαρύτατες περιπτώσεις, αναφερόμενος στον υπουργό Υποδομών Χρ. Σπίρτζη. Αλλά δεν βρίσκω άλλο δημόσιο πρόσωπο που να του ταιριάζουν τόσο πολύ όλα τα «ελαφρότερα», ας πούμε, χαρακτηριστικά.

Μετά την περιβόητη αποδοκιμασία-επιψήφιση στη Βουλή του νομοθετήματος, για την πώληση των περιφερειακών αεροδρομίων, επανήλθε προχθές, σαν να μην θέλει να ξεχάσουμε την έκδηλα αντιφατική στάση του. Συντάχθηκε πλήρως με την κινητοποίηση των εργαζομένων στην Πολιτική Αεροπορία, που είχε αφορμή το παραπάνω «ξεπούλημα»…

Είμαι βέβαιος πως και ο κ. Σπίρτζης απορρίπτει κάθε γνωμάτευση περί σχιζοφρένειας ή ψυχοπάθειας. Θα απέδιδε τη στάση του σε αλληλοσυγκρουόμενα «αισθήματα και ιδέες». Σημασία, όμως, έχει ότι το ίδιο θα απαντούσε και αν του έθεταν το απλό ερώτημα: Γιατί, ως αρμόδιος υπουργός, υπογράφει και ψηφίζει έναν νόμο τον οποίο βδελύσσεται, αντί να παραιτηθεί; Μήπως είναι κολλημένος στην καρέκλα, λάτρης της εξουσίας, ποταπός θεσιθήρας;

Ασφαλώς, και τους χαρακτηρισμούς αυτούς θα απέρριπτε ο υπουργός Υποδομών. Εδώ ανακύπτει και το σοβαρότερο.
Ο κ. Χρ. Σπίρτζης εμφανίζεται ως θεματοφύλακας των ιδεών και τον αρχών του μνημονιοποιηθέντος ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος, όπως το γνωστό εμβατήριο, «για λίγο καιρό ξαποσταίνει και ξανά προς τη δόξα τραβά». Πιθανότατα, ο κ. Σπίρτζης αγνοεί την επισήμανση του εθνικού μας ποιητή «άργειε νάλθη κείνη η μέρα κι ήταν όλα σιωπηλά». Δεν έχει αντιληφθεί πως ο επόμενος στίχος «γιατί τάσκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά» συναρτάται με την επί τέσσερις αιώνες καθυστέρηση της Εθνικής Παλιγγενεσίας...

Ειλικρινά, δεν θα με απασχολούσε ο υπουργός Υποδομών αν αποτελούσε μια μεμονωμένη και γραφική περίπτωση στο υπουργικό πάνθεον της σημερινής κυβέρνησης. Δυστυχώς, υπάρχει πλειάδα υπουργών οι οποίοι εξακολουθούν να εμφορούνται απ’ την ίδια ιδεοληψία. Απλώς, ο κ. Σπίρτζης την ομολογεί και την εξωτερικεύει. Γι’ αυτό, και ως προβλέψιμος, θεωρείται ο λιγότερο επικίνδυνος στην κυβερνητική λειτουργία. «Διαφωνώ, αλλά υπογράφω και ψηφίζω». Τόσο απλά.

Αλλωστε, (και μάλλον κατά τους θεομπαίχτες) αμαρτία ομολογημένη ουκ υπάρχει. Το πρόβλημα για τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και στη διακυβέρνηση της χώρας είναι οι ομοϊδεάτες του κ. Σπίρτζη. Αυτοί που –έστω– αρνούνται την τακτική του «τραβάτε με κι ας κλαίω». Οσοι μουλαρώνουν και στυλώνουν τα πόδια στη μεταφορά του υπουργικού τους φορτίου. Εκείνοι που μεθοδεύουν την τελμάτωση, την επ’ αόριστον αναστολή των κυβερνητικών δεσμεύσεων ή ακόμη και υπονομεύουν την υλοποίησή τους. Πρόχειρα, π.χ., στο μυαλό μού έρχονται ο αναπληρωτής (ευτυχώς) υπουργός Ναυτιλίας Θ. Δρίτσας και η «σχέση» του με την COSCO και ο υπουργός Περιβάλλοντος Π. Σκουρλέτης, με τον «ακήρυκτο» πόλεμό του στις Σκουριές. (Παρεμπιπτόντως: Φθάνει εσπευσμένα στην Αθήνα ο επικεφαλής της Eldoranto Cold, απειλώντας άμεση αναστολή της επένδυσης, λόγω παρατεταμένης κωλυσιεργίας.)
Φίλες και φίλοι. Διερωτώμαι αν και πώς, με τέτοιες «διχασμένες προσωπικότητες», ο κ. Τσίπρας μπορεί να εφαρμόσει τα όσα δεσμεύτηκε. Φοβάμαι για το πόσο θα αργήσει ακόμη «κείνη η μέρα» αποτίναξης των μνημονίων, όσο οι κυβερνώντες παραμένουν «δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα»...

Στάμος Ζούλας

Καθημερινή

Σημ. Ο- Υπάρχει και η περίπτωση Κατρούγκαλου, που από τη μια μεριά τσεκουρώνει τις συντάξεις, κι από την άλλη προτρέπει τον λαό να βγει στους δρόμους για να διαδηλώσει εναντίον του τσεκουρώματος!