Η χρονιά της Άρνησης…

Πολλοί αναρωτιούνται πώς είναι δυνατόν να υπάρχουν εκατομμύρια συμπολίτες μας που δεν αντιλήφθηκαν τη μεγάλη απάτη. Που δεν είδαν ένα ένα τα κομμάτια του παζλ που είχαν φτιάξει για να περιγράψουν το μέλλον  με το κόμμα της καρδιάς τους να εξαφανίζονται, και να μένει στη θέση τους το κενό.

Πώς γίνεται να μην αντιδρούν εκείνοι που υπήρξαν θύματα (και ακούσιοι συναυτουργοί) μιας γιγάντιας παραπλάνησης.

Είναι αυτοί που πίστεψαν ότι ο κατώτερος μισθός θα πάει στα 750 ευρώ, ότι θα πάρουν δώρο Χριστουγέννων, ότι δεν θα ξαναπληρώσουν ΕΝΦΙΑ, ότι δεν θα πειραχτούν οι συντάξεις τους και τα όρια ηλικίας, ότι θα επαναπροσληφθούν…

Είναι αυτοί που κατήγγελλαν τους Τσολάκογλου για τα πραξικοπήματα με τις Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου, τα Προεδρικά Διατάγματα και τις διαδικασίες κατεπείγοντος που τώρα δεν προλαβαίνουν να  τις μετρούν. Είναι αυτοί που ξεσηκώνονταν για το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, τα αεροδρόμια, τον Αστέρα, τα λιμάνια, και είχαν πιστέψει ότι όλες οι αυτές συμφωνίες θα ακυρωθούν από  τον ΣΥΡΙΖΑ.

Είναι αυτοί που κατηγορούσαν τα κόμματα του παρελθόντος για νεποτισμό και πελατειακό κράτος και βλέπουν το δικό τους να μην αντιλαμβάνεται την έννοια «δημόσια θέση» χωρίς έναν κομματικό υπάλληλο ή συγγενή του να την καταλαμβάνει.

Είναι οι ίδιοι  που παρασύρθηκαν στο κίνημα «δεν πληρώνω» και τώρα παραλαμβάνουν τα χρεωστικά.

Είναι οι εύπιστοι της Σεισάχθειας που τώρα στριμώχνονται να προλάβουν να υπαχθούν στο μισητό νόμο Κατσέλη.

Είναι εκείνοι που κατηγορούσαν τον «δολοφόνο Στουρνάρα» γιατί τα παιδιά πεθαίνουν από τα μαγκάλια και τώρα βλέπουν να μειώνονται οι δικαιούχοι του επιδόματος θέρμανσης.

Είναι αυτοί που ούρλιαζαν για το 1,5 εκατομμύριο ανέργους και τις τόσες χιλιάδες αυτοκτονίες και τώρα παρακολουθούν άφωνοι την ανεργία να  αυξάνεται και τους δυστυχείς που αυτοκτονούν να έχουν επιστρέψει στην ένοχη σιωπή που πάντα τους περιέβαλλε.

Είναι εκείνοι που σήκωσαν τον κόσμο γιατί η Ντόρα Μπακογιάννη «κινδυνολογούσε» για capital controls και στη συνέχεια στήθηκαν αμίλητοι και στωικοί στις ουρές των ΑΤΜ.

Είναι αυτοί που οι μικροεπιχειρήσεις τους γονάτισαν από τον έλεγχο κεφαλαίων και τώρα ξεχνούν τις διαβεβαιώσεις ότι μία Τρίτη του Ιουλίου αυτός ο έλεγχος θα είχε αρθεί. 

Είναι εκείνοι που ψήφισαν ένα αξιοπρεπές και περήφανο «ΟΧΙ» για να δουν να εφαρμόζεται ένα πολύ πιο σκληρό και ταπεινωτικό «ΝΑΙ». 

Είναι οι ίδιοι που θεωρούσαν τους προηγούμενους «ευτελείς υπαλλήλους της Τρόικας» για να βλέπουν τους τωρινούς υπουργούς να μπαινοβγαίνουν μεγαλοπρεπείς στο Χίλτον να δίνουν  καθημερινή αναφορά  και να ανακαλούν ψηφισμένα νομοσχέδια.

Είναι εκείνοι που πίστευαν ότι οι τράπεζες θα κρατικοποιηθούν για να τις βλέπουν τώρα πλήρως αφελληνισμένες και με τα λεφτά του Δημοσίου για πάντα χαμένα.

Είναι ένας ατελείωτος κατάλογος της αντιστροφής της πραγματικότητας που συνέβη ανεπαισθήτως, εσύ δεν ξέρεις τι να πρωτοθυμηθείς και εκείνοι τι να πρωτοξεχάσουν. Και όμως δεν μιλούν – δεν καταλαβαίνουν; 

Οχι, δεν είναι ούτε κουτοί ούτε ανυποψίαστοι τόσοι εκατομμύρια συμπολίτες μας. Η εξήγηση είναι απλή. Πενθούν. Πενθούν τις ελπίδες τους, τις προσδοκίες τους, την πίστη τους σε ένα κόμμα, τον έρωτά τους σε ένα χαρισματικό αρχηγό. Και το πρώτο στάδιο κάθε πένθους είναι η Αρνηση – εκεί βρίσκονται τώρα.

Αυτό που συμβαίνει δεν τους αφορά, δεν το αποδέχονται, το αγνοούν. Φαινομενικά είναι απαράλλαχτοι γιατί τους καθοδηγεί η αδράνεια. Μέχρι το επόμενο στάδιο του πένθους που είναι ο Θυμός.

Είναι το λάθος που έκαναν πάντα οι φίλοι του ΣΥΡΙΖΑ όταν αναρωτιώντουσαν πώς είναι δυνατόν κάποιοι να ψηφίζουν ακόμα ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ. Δεν αντιλαμβάνονται ότι οι ψηφοφόροι αυτών των κομμάτων έχουν πενθήσει στο παρελθόν. Εχουν περάσει όλα τα στάδια του πένθους, την Αρνηση, τον Θυμό, τη Διαπραγμάτευση, την Κατάθλιψη και  εδώ και πολλά χρόνια βρίσκονται στο στάδιο της Προσαρμογής.

Δεν  έχουν έρωτα για τα κόμματά τους όπως είχαν οι Συριζαίοι μέχρι πρόσφατα και οι Πασόκοι πριν πολλά χρόνια – κρίνουν, αποφασίζουν και ψηφίζουν με πραγματισμό, νηφαλιότητα και περιορισμένες προσδοκίες τα ίδια ή άλλα κόμματα, όντες απαλλαγμένοι από την υπερδιέγερση του θυμικού που προκαλούν συγκυριακά τα ραγδαία κινήματα. Πολλοί και από τους σημερινούς Συριζαίους θα ξαναψηφίσουν στο μέλλον το κόμμα τους αλλά αυτό  θα γίνει με άλλους όρους.

Για αυτό ο κ. Τσίπρας γίνεται σχεδόν γραφικός όταν επιμένει στη ρητορική μιας προηγούμενης ζωής. Ελάχιστους πείθει όταν λέει στο πρωτοχρονιάτικο μήνυμά του ότι «το 2015 ήταν η χρονιά της αντίστασης». Ακόμα και οι πιο φανατικοί οπαδοί του γνωρίζουν  πια ότι τέτοιο πράγμα δεν υπήρξε ποτέ.

Το 2015 ήταν η χρονιά της άρνησης.

Ανδρέας Πετρουλάκης

Protagon