Η ώρα της Δεξιάς. Εμείς χάσαμε…

Η Κεντροαριστερά απέτυχε να εμποδίσει την ιδεολογική νίκη των αριστεριστών. Έτσι, ο ΣΥΡΙΖΑ επικράτησε και, με δεκανίκια το βαθύ ΠΑΣΟΚ και την άκρα Δεξιά, κατέστρεψε τη χώρα. Οι ευθύνες μας είναι μεγάλες, διότι εμείς τους ξέραμε, ο λαός δεν τους ήξερε. Τους ξέραμε και ποιοι ήταν και τι ακριβώς θα κάνανε αν γίνονταν κυβέρνηση. Κι όμως, αποτύχαμε να προειδοποιήσουμε τον κόσμο γι’ αυτό που ερχόταν· γι’ αυτό που ψήφιζε.

Προηγουμένως, δεν καταφέραμε να δημιουργήσουμε μια αξιόπιστη εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης της χώρας. Και πολλοί από μας ψηφίσανε Δεξιά για να μη βγει ο ΣΥΡΙΖΑ. Τρεις φορές, ωστόσο, είχαμε την ευκαιρία να κάνουμε την ανατροπή, τα τρία κρίσιμα χρόνια πριν από τις ευρωεκλογές. Και τρεις φορές είναι πολλές. Στις τρεις, όμως, καίγεσαι…

Την πρώτη με τη ΔΗΜΑΡ, τη δεύτερη με τους 58 και την Ελιά και την τρίτη με το Ποτάμι. Και οι τρεις απέτυχαν, γιατί όσοι ανέλαβαν τις σχετικές πρωτοβουλίες συμπεριφέρθηκαν ιδιοκτησιακά, αν όχι ιδιοτελώς, ωσάν να είχαμε απεριόριστο χρόνο κι απεριόριστες προσπάθειες μπροστά μας.

Κανείς τους δεν είχε επίγνωση ότι το εγχείρημά του συγκέντρωνε ευρύτερες προσδοκίες και, αν αποτύγχανε, θα βρισκόμασταν όλοι πιο κοντά στην ήττα, όπου κανείς δεν θα πιανόταν αιχμάλωτος. Κανείς τους δεν είχε συναίσθηση του επείγοντος και του καθήκοντος, που σημαίνει ατομική θυσία υπέρ του γενικού καλού.

Όλοι εμείς που δεν παίξαμε κεντρικό ρόλο σε καμιά κίνηση, ήμασταν τα callgirlsτης επόμενης προσπάθειας. Κάθε φορά που μας καλούσαν, σπεύδαμε να στοιχηθούμε πίσω απ’ το ΠΑΣΟΚ, τη ΔΗΜΑΡ, τους 58, την Ελιά, το Ποτάμι... Όπως το ’74, μικρός στο Βόλο, θυμάμαι τα ίδια παιδιά από τη Νέα Ιωνία να σηκώνουνε πανώ για την ΕΔΑ, την Ένωση Κέντρου και το ΠΑΣΟΚ, φωνάζοντας τα ίδια πάντα συνθήματα, «δώστε τη Χούντα στο Λαό».

Το Ποτάμι ήταν στην πραγματικότητα η τελευταία σφαίρα στη θαλάμη μας. Όμως, πάτησε νάρκη τη μέρα κιόλας που γεννήθηκε. Στην πρώτη του συνέντευξη, όταν όλα τα βλέμματα ήταν στραμμένα πάνω του, βγήκε κάποιος για λογαριασμό του, που δεν ήταν ο Ιησούς, και ζήτησε να του κάνουν ερωτήσεις! Ο Χριστός ο ίδιος, όταν κατέβηκε στη Γη, είπε πρώτα το Λόγο του Θεού (το Μανιφέστο του, με επαναστατικούς όρους) και μετά Τού κάναν’ ερωτήσεις οι Μαθητές Του.

Έτσι οδηγηθήκαμε στις ευρωεκλογές, όπου ο ΣΥΡΙΖΑ δεν βγήκε απλά πρώτο κόμμα. Κυριάρχησε στ’ αριστερά του πολιτικού φάσματος. Από ’κεί και πέρα, μπήκαμε στην τελική ευθεία καταστροφής της χώρας.

Έκτοτε, ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε τρεις ακόμη αναμετρήσεις σ’ ένα εκλογικό σώμα που αντιπροσωπεύει πλέον τη νέα διαστρωμάτωση της ελληνικής κοινωνίας, την οποία στο μεταξύ εμείς αποτύχαμε να αντιληφθούμε. Ο ΣΥΡΙΖΑ τη γνωρίζει καλύτερα και τη χειρίζεται όπως κανείς άλλος.

Χάσαμε, λοιπόν, σύντροφοι, όχι απλά επειδή δεν πείσαμε ιδεολογικά τη στιγμή που έπρεπε και δεν καταφέραμε να κινητοποιήσουμε τις κρίσιμες κοινωνικές δυνάμεις γύρω από μια αξιόπιστη εναλλακτική πρόταση όταν έπρεπε, αλλά κυρίως γιατί στο μεταξύ ο χώρος στον οποίο απευθυνόμασταν έγινε κοινωνική μειοψηφία.

Τώρα, ελλείψει αντίδρασης από μέσα, ευχόμαστε η λύση να ‘ρθει απ’ έξω. Τι να σου κάνουν κι οι απ’ έξω; Πόσες ευκαιρίες σού δώσανε και τις σπατάλησες; Κανένας λαός δεν πρόκειται να σωθεί αν δεν το θέλει ο ίδιος.

ΠΟΤΕ ΠΙΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 

Η απαλλαγή θα επέλθει τώρα με όρους διασυρμού της κυβερνώσας Αριστεράς. Όπως ακριβώς διασύρθηκε, και για τους ίδιους λόγους που κατέρρευσε, ο υπαρκτός σοσιαλισμός. Τον θυμάστε αυτόν; Τάχα, για τους αριστερούς, δεν ήταν Αριστερά ο υπαρκτός σοσιαλισμός. Άλλη ήταν η αριστερά των ονείρων τους. Είχε, όμως, πεθάνει κάπου μεταξύ Λένιν και Στάλιν, όταν κανένας μας δεν είχε γεννηθεί για να θυμάται.

Κι αν ξεχάσατε τον υπαρκτό, δεν μπορεί να μη θυμάστε το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση και το λαό στην εξουσία! Οι αριστεροί λέγανε και πάλι πως ούτε αυτό ήταν Αριστερά. Άλλη ήταν η Αριστερά. Σήμερα, τα ίδια δεν λένε οι Λαετζήδες για τον ΣΥΡΙΖΑ; Δεν είναι, λένε, Αριστερά αυτό! Μπα, και τι είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, σύντροφοι; Δεξιά;

Η Ελλάδα ζει με τ’ όνειρο μιας Αριστεράς που όταν κυβερνά απογοητεύει, μέχρι η απογοήτευση να ξεχαστεί, ώσπου να γεννηθεί η επόμενη αριστερή αυταπάτη. Στην Ελλάδα, η Αριστερά απέδειξε ότι δεν πρόκειται ποτέ να κυβερνήσει αριστερά. Ιδεολογικά, είναι σήμερα υπεύθυνη για την κατάντια στην οποία οδηγήθηκε ο τόπος, λόγος για τον οποίο, όπως έλεγε κι ένας παλιός «αριστερός», δεν δικαιούται και διά να ομιλεί.

Τώρα είν’ η ώρα της Δεξιάς να περισώσει ό,τι μπορεί ακόμη να σωθεί. Ίσως να μην καταφέρει να σώσει ούτε τον εαυτό της. Η Αριστερά κυβερνά, πάντως, και δεν υπάρχει περίπτωση να τη διαδεχθεί κάποιος από τ’ αριστερά. Η Αριστερά είχε τις ευκαιρίες της και τις σπατάλησε. Τώρα είν’ η ώρα της Δεξιάς. Και ή θα γεννήσει μια ελπίδα λύτρωσης για τη χώρα, ή θ’ αφήσει την Αριστερά ν’ αποτελειώσει το έργο της.

Όσοι δεν έχετε κόμπλεξ, στηρίξτε Κυριάκο την επόμενη Κυριακή. Δεν είναι βέβαιο ότι θα καταφέρει να διαπαιδαγωγήσει τη νέα διαστρωμάτωση της ελληνικής κοινωνίας, όπως αποδεδειγμένα ήταν σε θέση να το κάνει ο Άδωνις. Δεν απέμεινε, όμως, άλλη πολιτική επιλογή στον ορίζοντα.

Και όσοι τώρα διαπιστώσετε πως δεν μπορείτε να ψηφίσετε την επόμενη Κυριακή επειδή δεν ψηφίσατε την πρώτη φορά, καθίστε στην άκρη και χαρείτε την αγνότητά σας. Αφήστε εμάς τους αμαρτωλούς να λερώσουμε και πάλι τα χέρια μας.

Παναγιώτης Γκλαβίνης

The Books' Journal