Καθηλωμένος στην αλαζονική του καφρίλα!

Είναι πλέον σαφές ότι ο Λαζόπουλος βιώνει την πιο θλιβερή περίοδο της καριέρας του. Διακατέχεται από ένα σύνδρομο φανατισμού και ανεξήγητης «σκατοψυχίας», με ταυτόχρονη διάθεση απομόνωσης σε ένα συγκεκριμένο κοινό που δεν αντιπροσωπεύει μόνο τον ΣΥΡΙΖΑ.

Απ΄ότι φαίνεται εξαπλώνεται η «διαλεκτική» του και σε άλλες ομάδες ολοκληρωτικού «πολιτικού κοινού» όπου η «σάτιρά» του έχει σημειολογικό γόητρο. Γιατί πώς αλλιώς ερμηνεύεται η ρατσιστική επίθεση εναντίον του Σόϊμπλε ο οποίος είναι «καθηλωμένος σε καροτσάκι και ταυτόχρονα καθηλωμένος και στη σκέψη»;

Δεν είναι όμως πολύ περίεργο ένας καλλιτέχνης που κατάφερε με την διαχρονική του παρουσία, να γίνει τόσο αγαπητός σε ένα ευρύτατο κοινό, να επιλέγει την απομόνωση;

Ο Λαζόπουλος κάνει ακριβώς το αντίθετο από αυτό που επιδιώκουν οι πιο πολλοί άνθρωποι της τέχνης. Οι περισσότεροι με την καταξίωσή τους προσπαθούν να κερδίσουν ένα καλύτερο κοινό μέσα στην πορεία του χρόνου, να αναβαθμίσουν τη σχέση τους με μία βελτιωμένη ποιότητα όταν τους δοθεί η δυνατότητα της μεγαλύτερης ανταπόκρισης και όχι να περιορίσουν την απήχησή τους σε ομάδες ολοκληρωτικών αντιλήψεων.

Πολύς κόσμος αναρωτιέται τι συμβαίνει με τον Λαζόπουλο. Ακόμα και άνθρωποι του κοντινού του περιβάλλοντος απορούν με την επιλεκτική εμπάθεια που αντιμετωπίζει ανθρώπους και καταστάσεις. Κυρίως όμως, δεν μπορούν να εξηγήσουν για ποιο λόγο επιλέγει ένα τόσο χαμηλού επιπέδου κοινό το οποίο διακατέχεται από εθνολαϊκιστικές αντιλήψεις και ρατσιστικά σύνδρομα. Γιατί πώς αλλιώς μπορεί να γελάει, όταν «σατιρίζεται» ένας ανάπηρος; Τι κοινό είναι αυτό που δεν ανατριχιάζει όταν ο «ιεροφάντης» Λάκης ξεστομίζει τέτοιες αλαζονικές υπερβολές, προσβάλλοντας χιλιάδες ανθρώπους που βρίσκονται στην ίδια θέση με τον Σόιμπλε;

Είναι αποκαρδιωτικό ένας άνθρωπος που η ελληνική κοινωνία του έδειξε τόση αγάπη και τον έκανε εκατομμυριούχο, αντί να ανοίγει περισσότερο την ψυχή του από μεγαλοπρέπεια, να επιδεικνύει την μαυρίλα της. Για να κερδίσει τι ακριβώς; Kανείς δεν καταλαβαίνει. Την ώρα μάλιστα, που μέρα με τη μέρα, αποδεικνύεται ότι όλα αυτά που στήριζε ο Λαζόπουλος, καταρρέουν από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και οι πάντες μένουν έκθετοι στην κριτική των αντιπάλων τους.

Ποιο λοιπόν, «ηθικό πλεονέκτημα» μπορεί να χρησιμοποιεί μια σάτιρα για να παράγει γέλιο και προβληματισμό; Το καθεστώς είναι το θύμα και οι υπόλοιποι ο θύτης; Πρώτη φορά βλέπω εξουσία να απολαμβάνει τα οφέλη μιας σάτιρας!

Αλλά πέρα από αυτό, έχω την αίσθηση ότι το ρατσιστικό παραλήρημα του Λάκη δείχνει ότι  ξέφυγε πολύ από τα συνηθισμένα. Φαίνεται ότι, για κάποιο λόγο, έχει χάσει τον έλεγχο και δεν καταλαβαίνει τι λέει. Επιλέγει την οργή και την απέχθεια τόσων ανθρώπων ίσως από κεκτημένη διάθεση να συγκρατήσει ένα άλλο παθιασμένο κοινό, έστω και αν αποτελείται από ζηλωτές ή Χρυσαυγίτες. Ισως του είναι αρκετό να είναι πιο λίγοι, αλλά να τον πιστεύουν  ως «μεσσία».

Εκείνο που μένει όμως, από τη χθεσινοβραδινή του καφρίλα, είναι που μας έκανε να θυμηθούμε τη δύναμη, την υπεροχή και την πνευματική ανωτερότητα τόσων ανθρώπων που κάθε άλλο παρά είναι καθηλωμένοι στα καροτσάκια τους. Και να ευχηθούμε στον Λαζόπουλο να συνέλθει κάποτε από το «ψυχεδελικό» του κρεσέντο. Γιατί υποθέτω ότι τα γεράματα τα περνάει κανείς καλύτερα με αγάπη και όχι με εμπάθεια, μίσος και αλαζονεία.

Ανδρέας Ζαμπούκας

Protagon