Ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός… χικ!

Από τότε που η χώρα αποφάσισε, εκείνη την αποφράδα μέρα, να μας κυβερνά η σαλεμένη  παρέα του Τσε Παπάρα, για να περάσουμε επιτέλους κι εμείς (αναδρομικά) στον «σοσιαλιστικό» μετασχηματισμό της κοινωνίας, είναι σαν να είμαστε μονίμως ανεβασμένοι σε τρενάκι του τρόμου. Και μάλιστα με μηχανοδηγό μια μεθυσμένη μαϊμού.

Αυτό που ζούμε έναν και πλέον χρόνο, μόνο σαν σκοτσέζικο ντους μπορεί να χαρακτηριστεί. Τη μια κρύο, και την άλλη ζέστη. Μένουμε δεν μένουμε στο ευρώ, χρεοκοπούμε δεν χρεοκοπούμε, καταρρέουν δεν καταρρέουν οι τράπεζες, και ούτω καθ εξής…

Μπήκαμε από μόνοι μας σε ένα σκοτεινό τούνελ, που νομίζαμε ότι θα μας βγάλει στο ξέφωτο που υπόσχονταν ο σέξι Αλέξης, αλλά που τελικά τελειωμό δεν έχει. Μοιάζουμε παγιδευμένοι μέσα στο σκοτάδι… σαν τους αλυσοδεμένους της σπηλιάς του Πλάτωνα, κοιτάμε τα ντουβάρια και τις σκιές των όσων συμβαίνουν πίσω μας, χωρίς να μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Με τους περισσότερους από εμάς να είμαστε τόσο ζαλισμένοι πια, που αυτή  η αρρωστημένη κατάσταση, αυτή η δυστοπία, να μας αρέσει! Όπως π.χ. η συνάδελφός μου, η κυρά Σούλα, που ακόμη δοξάζει τον Αλέξη που επέβαλε κάπιταλ κοντρόλς, και έτσι «επιτέλους μπορεί και ελέγχει τα έξοδά της»! Ή τον άλλον, τον Θανάση, που θέλει να μας βγάλουν από την Σένγκεν, για να γίνονται αυστηροί έλεγχοι διαβατηρίων στα σύνορα, και έτσι «να πάψουν επιτέλους να μπαίνουν στην χώρα οι λαθρομετανάστες»!!!! Να σταματήσουν δηλαδή οι amazing flows, που έλεγε κι ο τσεγκεβάρας των Βαλκανίων, επειδή θα ελέγχονται (μεσοπέλαγα άραγε;) τα διαβατήρια! Άσχετα αν κατά τον Αλέξη, η θάλασσα δεν έχει σύνορα αφού.

Κάποτε, όταν πήγα φαντάρος, έπαθα το πρώτο σοκ της μέχρι τότε «σύντομης» ζωής μου. Κι αυτό επειδή για πρώτη φορά συνειδητοποίησα ότι οι περισσότεροι συνομήλικοί μου, σε αντίθεση με ότι νόμιζα μέχρι τότε, καμιά σχέση δεν είχαν με εμένα, ή με αυτό που εγώ πίστευα ότι είναι «φυσιολογικό». Οι μέχρι τότε φίλοι μου ήταν «επιλεγμένοι» έτσι ώστε να ταιριάζουμε, να έχουμε τα ίδια ενδιαφέροντα, τα ίδια γούστα, να ακούμε τις ίδιες μουσικές, και γενικά να έχουμε πάνω κάτω τις ίδιες απόψεις. Στον στρατό όμως κατάλαβα ότι αυτό που εγώ νόμιζα ότι είναι γενικευμένο, δεν ήταν παρά μια μικρή (ελάχιστη) μειοψηφία, αφού οι περισσότεροι της γενιάς μου δεν είχαν κανένα μα κανένα κοινό σημείο με τις δικές μου αντιλήψεις, εμπειρίες, κλπ.

Κάτι ανάλογο έπαθα και όταν πρωτοέσκασε η κρίση, εκεί γύρω στο 2008-2009, και κυρίως λίγο μετά. Όταν δηλαδή η ανέχεια, η ανεργία, και όλα τα παρεπόμενά της χτύπησαν την πόρτα της Ελλάδας, και ο κάθε κατεργάρης αναγκάστηκε να επιλέξει πάγκο.

Τότε λοιπόν είναι που (για μια ακόμη φορά) συνειδητοποίησα, ότι ο περίγυρός μου ουδεμία σχέση είχε με εμένα, ή με αυτό που εγώ θεωρούσα ως κοινό νου. Άλλοι τα βάλανε με την Μέρκελ, άλλοι με την ΕΕ, άλλοι με τους Μασόνους, άλλοι με τους Ρότσιλντ, και άλλοι με τις αόρατες δυνάμεις που μας ψεκάζουν, και που μας θέλουν σκλάβους, επειδή είμαστε Έλληνες και άρα μας ζηλεύουν. Γι αυτό και έκτοτε προχώρησα σε θεμελιώδεις ανακατατάξεις, κάνοντας πέρα συγγενείς και φίλους, και αφήνοντας στην άκρη τις δικές μου αριστερές αγκυλώσεις, που σαν παιδί της μεταπολίτευσης είχα κι εγώ μολυνθεί από αυτές.

Ήταν η εποχή του αγαναΧτισμου, που χιλιάδες κόσμου κατασκήνωνε στα πάρκα και στις πλατείες, και μαζεύονταν έξω από την βουλή για να μουντζώσει αυτούς που λίγους μόλις μήνες πριν είχε στείλει εκεί, και μάλιστα την τότε κυβέρνηση (ΓΑΠ), που της είχε δώσει 44% αν θυμάμαι καλά.

Αργότερα άρχισαν οι παπαριές του κινήματος ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ, οι λαϊκές συνελεύσεις στα πεζοδρόμια με προεδρεύοντες τους Καζάκη, Μπαρουφάκη, και άλλους μισότρελους,  και οι πορείες περήφανων Αιλλύνων, με κεφαλαίο το Α,  ντυμένων… ναζί, που κατήγγειλαν τους ξένους τοκογλύφους και τα ντόπια τσιράκια τους.

Μιλάω για όλους αυτούς, που στη συντριπτική τους πλειονότητα μέχρι τότε ήταν απολιτίκ, και που το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν τα «σχήματα» στα κωλάδικα, το που θα πάνε διακοπές, και το κατά πόσο είναι θερμαινόμενα τα καθίσματα του νέου μοντέλου της Καγιέν. Όλοι αυτοί δηλαδή που δεν κατάλαβαν ότι χρεοκοπήσαμε και μετά ήρθε το μνημόνιο, μπας και περισώσουμε κάτι, αλλά που όλα τα δεινά τα έριχναν στο μνημόνιο, εξαιτίας του οποίου χρεοκοπήσαμε!

Μια εύπλαστη δηλαδή μάζα ηλιθίων, που όμως έχει δικαίωμα ψήφου, και γι αυτό φτάσαμε σήμερα εδώ που φτάσαμε. Και δεν είναι καθόλου τυχαίο το ότι οι άλλες (παρόμοια προβληματικές) χώρες που επίσης μπήκαν σε μνημόνιο, έχουν ήδη βγει από αυτό, και τώρα απολαμβάνουν την ανάπτυξη. Κοινός παρονομαστής σε όλες αυτές είναι ότι ΔΕΝ είχαν Σύριζα. Ακόμη και οι Ποντέμος  ουσιαστικά εξαφανίστηκαν, αφού λόγω Σύριζα οι Ισπανοί ξύπνησαν και έβαλαν μυαλό. Μέχρι και η Κύπρος, που για 48 ώρες ακολούθησε τις συμβουλές του Αλέξη, και είδε τον χάρο με τα μάτια της, αναδιπλώθηκε, μπήκε σε μνημόνιο, και τώρα αναπτύσσεται μια χαρά.

Στα καθ’ ημάς, όποια μικρή πρόοδος έγινε από το 2012 και μετά, γκρεμίστηκε εν μία νυκτί από το τσίρκο που μας κυβερνά. Ένα τσίρκο που υποσχέθηκε τον παράδεισο, και μας έφερε την κόλαση… συνειδητά, και λόγω ιδεοληψιών.

Ένα νεομπολσεβίκικο κομματίδιο, που στην καλύτερη περίπτωση έπιανε δεν έπιανε το 3%, ξάφνου έγινε κυβέρνηση, και άρα πάρε να’ χεις να πορεύεσαι περήφανε απόγονε του Περικλέους….

Με ενδεικτικό παράδειγμα της εμμονικής του δράσης αυτό που βλέπουμε σήμερα: Η χώρα να έχει παραλύσει σε κάθε επίπεδο, και η παρέα του Μαξίμου να ασχολείται με τις τέσσερις το πολύ τηλεοπτικές άδειες που θα πρέπει να υπάρχουν (και δευτερευόντως με την νομιμοποίηση του χασίς). Όλα τα άλλα τα λύσαμε, και άρα αυτοί είναι οι μόνοι μας νταλκάδες… 

Εν κατακλείδι, το δυστύχημα της Ελλάδας είναι ότι δεν πέρασε κομμουνισμό, όταν έπρεπε. Είναι σαν τα παιδάκια που δεν πέρασαν μαγουλάδες ή άλλες παιδικές αρρώστιες και αργότερα, μεγαλώνοντας, κινδυνεύουν. Ή σαν τους μικροπαντρεμένους, που στα 40 τους, με παιδιά της παντρειάς, θυμούνται ότι δεν πήδηξαν όταν έπρεπε, και άρα διαλύουν σπίτια και οικογένειες για τα μάτια μιας 20χρονης Ρωσίδας, ή ενός νταβραντισμένου Αλβανού.

Έτσι είναι δυστυχώς. Δεν πάθαμε για να μάθουμε… οπότε σήμερα, με υστέρηση δεκαετιών, κυνηγάμε το όραμα της πάλαι ποτέ σταλινικής Βουλγαρίας, η οποία όμως (έχοντας πάθει και μάθει) σήμερα διαθέτει ιδιωτικά αεροδρόμια, ιδιωτικά συνεργεία καθαριότητας στους δρόμους, και μια οικονομία που σφυρίζει, με ενδεχόμενο στο εγγύς μέλλον οι Βούλγαροι να έρχονται τα σαββατοκύριακα στην Ελλάδα, με βαλίτσες γεμάτες με καλσόν και οδοντόκρεμες, για να ξεχαρμανιάζουν με τις κόρες μας… Μη το θεωρείτε καθόλου απίθανο, αφού προς τα κει το πάει ο Αλέξης, και μάλιστα συνειδητά.

Θα κλείσω όμως λέγοντας, για πολλοστή φορά, ότι πρώτον δεν φταίει αυτός, που τόσο ξέρει τόσο κάνει,  αλλά οι πανύβλακες που μάσησαν και τον ψήφισαν, και δεύτερον, όσον αφορά στην «ελικοπτεριάδα»,  ότι στην Αργεντινή δεν έφυγε πανικόβλητος με ελικόπτερο ο αντίστοιχος Σαμαράς ή Βενιζέλος, αλλά ο αντίστοιχος Τσίπρας, που είχε υποσχεθεί διαμάντια, και έφερε τενεκεδένιες χάντρες…

Ας ελπίσουμε λοιπόν ότι φέτος η Ανάσταση θα είναι και κυριολεκτική, και πως το ρεμπέτ ασκέρ που μας κυβερνά θα την έχει κάνει μέχρι τότε, αν και όσο διατηρείται το δικαίωμα ψήφου σε όλους ανεξαιρέτως χωρίς διακρίσεις και χωρίς κριτήρια, αμφιβάλλω πολύ…

Εξάλλου, και να φύγει ο Αλέξης, καραδοκούν οι δραχμαζάνηδες, αφού οι Έλληνες είναι φύσει «αριστεροί» (άσχετα αν γουστάρουν καπιταλιστικά μπερεκέτια)… και όπως μου είπε πρωί πρωί σήμερα η Σούλα, δίνοντας μου την έμπνευση για το παραλήρημα που γράφω, «ναι, μας πούλησε ο Αλέξης… γι αυτό  καιρός είναι να δοκιμάσουμε και τον Λαφαζάνη που είναι γνήσιος…»!

Δεν υπάρχει σωτηρία σας λέω… αλλά τουλάχιστον ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός! Αυτός της ζουρλής, της Ραχήλ, του Στρατούλη, και του Λεουτσάκου… εδώ θα ‘μαστε να τα λέμε.

Strange Attractor