Μη νοσταλγήσουμε τα πρώτα μνημόνια…

Ε​​ξακολουθώ να πιστεύω πως το μόνο καλό που μπορεί να έχει για τον τόπο η διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ είναι να συνετισθεί η ελληνική κοινωνία. Με τρόπο απότομο και βίαιο, έστω. Ομως αυτό είναι απαραίτητο, προκειμένου να νουθετηθούν και τα πολιτικά κόμματα, αλλάζοντας νοοτροπίες και τακτικές.

Φυσικά, η μετάλλαξη θα έπρεπε να συντελεσθεί αντίστροφα. Δηλαδή, πρώτα τα κόμματα να αντιληφθούν τα ολέθρια λάθη τους, που μας οδήγησαν στη σημερινή κατάσταση, και μετά να πεισθούν οι πολίτες πως δεν υπάρχουν μαγικές λύσεις ούτε ουρανοκατέβατοι σωτήρες…

Δυστυχώς, αυτό δεν συνέβη, και οι ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ανήλθαν στην εξουσία με τις πλέον λαϊκίστικες και ουτοπικές επαγγελίες. Οι ψηφοφόροι, εξουθενωμένοι από μια πενταετία επαχθών μνημονίων και αλλεπάλληλων περικοπών μισθών και συντάξεων, που συνοδεύθηκαν από την επιβολή δυσβάστακτων φόρων, πείσθηκαν από τους σημερινούς κυβερνώντες πως όλα αυτά ήταν ένα κακό όνειρο. Πως την επόμενη ημέρα των εκλογών η ζωή τους θα επανερχόταν στην προ των μνημονίων κατάσταση. Δηλαδή, στην εποχή της δάνειας ευημερίας, με τα εορτοδάνεια, τα διακοποδάνεια, με πανελλήνιο έμβλημα την αστακομακαρονάδα. Μπροστά στο όραμα αυτό, οι περισσότεροι των νεοψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ αγνόησαν παντελώς τι «άλλο» θα μπορούσε να σημαίνει το «πρώτη φορά Αριστερά», αφού ο κ. Τσίπρας, στην πραγματικότητα, τους υποσχόταν ευημερία, ευτυχία και μακαριότητα.

Δεν προβληματίσθηκαν καν από το γεγονός ότι τα τρία παραπάνω ουσιαστικά, ουδέποτε και ουδεμία σχέση είχαν με τα απανταχού καθεστώτα της Αριστεράς.
Υπό το πνεύμα αυτό, η ανώμαλη προσγείωση, που υφίσταται επί 17 μήνες ο ελληνικός λαός ή έστω όσοι εμπιστεύθηκαν τους κ. Τσίπρα και Καμμένο, είναι μια δοκιμασία απαραίτητη. (Αρκεί, τελικώς, το αεροσκάφος να μην συντριβεί ολοσχερώς.) Αν μη τι άλλο οι περισσότεροι οφείλουμε να ενστερνιστούμε ως αδιαμφισβήτητη την αλήθεια, πως ποτέ, στο μέλλον, δεν θα επιστρέψουμε στην προμνημονιακή κατάσταση.

Επιπλέον, δε, να συνειδητοποιήσουμε ότι, αν οι πολιτικοί μας δεν νουθετηθούν, έστω και αργά, τότε η κατάσταση μπορεί να επιδεινωθεί, σε σημείο που να… νοσταλγούμε τα δύο πρώτα μνημόνια. Ας σταθούμε, όμως, στο περιεχόμενο του δικού μας συνετισμού. Κατά πρώτο λόγο, οφείλουμε να κατανοήσουμε ότι, τόσο κατά την εποχή της ευημερίας όσο και στις ημέρες της κρίσης, υπήρξε και υπάρχει μεγάλη κοινωνική ανισότητα από την πλευρά της «συμμετοχής». Είτε στα αγαθά της ευημερίας είτε στις επιβαλλόμενες θυσίες. Συνηθίζουμε να ονομάζουμε τους μισθωτούς και συνταξιούχους «συνήθη υποζύγια». Κατά συνέπεια, υπάρχουν και άλλες κατηγορίες συνελλήνων που απέφυγαν, έως τώρα, να εφαρμόσουν τη συνταγματική επιταγή ότι «Οι Ελληνες πολίτες συνεισφέρουν, χωρίς διακρίσεις, στα δημόσια βάρη, ανάλογα με τις δυνάμεις τους».
Είναι γνωστόν το πώς προκλήθηκαν οι ανισότητες αυτές. Από μεν τα κόμματα, με κίνητρο τη σύναψη πελατειακής σχέσης, εκ μέρους δε των πολιτών, ανάλογα με την «απεργιακή ισχύ» που διέθετε κάθε τάξη ή κλάδος να πιέζει είτε να εκβιάζει το κράτος. Οι φωτοπουλαίοι της ΔΕΗ κατέβαζαν τους διακόπτες, οι αγροτοπατέρες κατεβάζουν τα τρακτέρ, «εκπροσωπώντας» αδιακρίτως πατρικίους και πληβείους αγρότες.

Για τον λόγο αυτόν (και παρεμπιπτόντως) ο υπογράφων θεωρεί πρώτο και σοβαρό λάθος του κ. Μητσοτάκη την υιοθέτηση του αιτήματος της απόσυρσης του σχετικού νομοθετήματος.Γιατί δεν εξελέγη ως «αντιτσίπρας», αλλά ως πολέμιος του λαϊκισμού…

Στάμος Ζούλας

Καθημερινή