Ζήτω η λαϊκή δημοκρατία των φόρων…

Δεν χρειάζεται να έχεις Νόμπελ στην οικονομία, ούτε καν να είσαι ιδιαίτερα... έξυπνος για να καταλάβεις ότι με τη συνεχή φορομπηχτική πολιτική και το ξεζούμισμα της κοινωνίας και της αγοράς στο τέλος θα καταντήσεις να αυξάνεις τους φόρους, αλλά να εισπράττεις λιγότερα. Εκτός κι αν διακατέχεσαι από αρρωστημένες ιδεοληψίες και από μένος κατά του καταναλωτικού μοντέλου. 

Μόνο σε αυτή την περίπτωση δεν καταλαβαίνεις τι σου γίνεται, καθώς ζεις σε έναν δικό σου κόσμο.

Δυστυχώς λοιπόν, αυτοί που κυβερνούν τη χώρα βρίσκονται στον δικό τους κόσμο. Όχι, δεν είναι κουτοί, κάθε άλλο, εμμονικοί είναι και έχουν διαφορετική αντίληψη και κοσμοθεωρία. Διαφορετική από εκείνη που συνάδει με την παραμονή της χώρας εντός της ζώνης του ευρώ. Πώς να το κάνουμε...

Γιατί το επαναφέρω αυτό; Γιατί πολύ απλά πιστεύω ότι πολλοί από τους σημερινούς κυβερνητικούς παράγοντες και βουλευτές εξακολουθούν να θεωρούν ότι με το ευρώ δεν μπορεί να βρεθεί λύση στο πρόβλημα της χώρας.  

Μην το πολυσκοτίζουμε. Οι άνθρωποι πέρυσι σχεδίαζαν επί μήνες την έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη. Δηλαδή υπάρχει κανείς που πραγματικά πιστεύει ότι ο Βαρουφάκης ενεργούσε μόνος του; Ότι είχε συγκεντρώσει μια διεθνή ομάδα συμβούλων, δήθεν εθελοντών, μεταξύ των οποίων διάσημοι αντιευρωπαϊστές καθηγητές, ερήμην του Αλέξη Τσίπρα και των ενοίκων του Μαξίμου; Θα αστειεύεστε βέβαια...

Ή μήπως θυμάται κανείς τον πρωθυπουργό να "αδειάζει" ή να αφήνει ακάλυπτο τον υπουργό του των οικονομικών, ακόμη και όταν είδαν το φως οι πρώτες καταγγελίες για το σχεδιασμό να οδηγηθεί η χώρα σε παράλληλο νόμισμα; 

Ακόμα και όταν έκλεισαν οι τράπεζες, ο κ. Βαρουφάκης βρισκόταν αρχικά στο απυρόβλητο. Ο Αλέξης Τσίπρας το μόνο μεμπτό που του έβρισκε ήταν η απειρία του στην πολιτική, που τον οδηγούσε σε λάθος συμπεριφορές και λανθασμένη φρασεολογία. Αυτά μας έλεγε τότε. Ενώ την ίδια ώρα ωρύονταν κατά του Γιάν(ν)η και της εσκεμμένης χρονοκαθυστέρησης στις διαπραγματεύσεις όλοι οι υπουργοί Εξωτερικών της Ευρωζώνης. Μιας καθυστέρησης που επιδείνωσε δραματικά και την κατάσταση της χώρας, αλλά και τις απαιτήσεις των εταίρων, που έγιναν πολύ σκληρότερες στην πορεία.

Μην κοιτάτε που τελικά έκανε την κωλοτούμπα την τελευταία στιγμή ο Τσίπρας και υπέγραψε το νέο Μνημόνιο. Ψάρωσε. Φοβήθηκε. Ένιωσε εγκλωβισμένος και βρήκε διέξοδο. Άλλωστε, όπως τελικά του το είπε στα ίσια κάποια στιγμή ο Σόιμπλε, στον οποίο μπορεί να προσάψει ο καθένας ό,τι θέλει, αλλά μόνο ότι είναι κουτός δεν μπορεί να πει... "είναι η εφαρμογή ηλίθιε". Εμ, προφανώς. Άλλο υπογράφω, άλλο ελίσσομαι πολιτικά βάζοντας κι άλλους στο κόλπο της συνυπευθυνότητας και άλλο εφαρμόζω. Υπήρχε και η εφαρμογή για να κερδηθεί χρόνος. Άντε πάλι από την αρχή οι δημιουργικές ασάφειες. Κι έτσι, και πάλι τα πράγματα έγιναν... μούσκεμα. 

Και η κυβερνητική επιλογή ποια είναι; Φόροι, φόροι, φόροι. Να διαλυθεί και ό,τι έχει απομείνει. Κι ας το βλέπουν και οι ίδιοι στα νούμερα πως η εξίσωση δεν βγαίνει. Κι ας μειώνονται τα κρατικά έσοδα όσο αυξάνεται η φορολογία. Δεν τους καίγεται καρφί. Ίσως γιατί ζητούμενο δεν είναι να βρεθεί λύση. Ίσως στο δικό τους σενάριο διακυβέρνησης να μην έχει και τόση σημασία η ανάπτυξη, η κατανάλωση, η ανάκαμψη. Όπως δεν έχει σημασία η διάλυση της οικονομίας και των παραγωγικών κλάδων προκειμένου να προστατευτεί η κρατικοδίαιτη εκλογική πελατεία.  

Ίσως μάλιστα στον δικό τους τρόπο διακυβέρνησης να μην ταιριάζει και πάλι η Ευρωζώνη και το ευρώ. Να βρίσκεται στο μυαλό τους άλλο μοντέλο, μια λαϊκή δημοκρατία... Ζήτω λοιπόν η λαϊκή δημοκρατία των φόρων... Πόσο σίγουροι είμαστε ότι έχουν αλλάξει πραγματικά μυαλά από πέρυσι τέτοια εποχή... Δηλαδή βλέποντας τον Φίλη ή τον Σπίρτζη ή τον Τόσκα ή τον Πολάκη ή τον Δρίτσα ή... πιστεύετε ότι έχουν αλλάξει; 

Ίσως η εξώθηση για μια ακόμη φορά της διαπραγμάτευσης σε ακραίο και οριακό επίπεδο να έχει ως στόχο ακριβώς την εξεύρεση λύσης την τελευταία στιγμή με την κορύφωση του δράματος. Ποιας λύσης; Εκείνης προφανώς που βολεύει τους ίδιους. Αν βολεύει η αποδοχή και υπογραφή, θα τα περάσουν όλα. Αν όχι, θα αναθεματίσουν τον Σόιμπλε, αλλά θα κρυφοκοιτάξουν και προς το time out. Εκτός κι αν επιχειρήσουν μια ηρωική έξοδο αφήνοντας τον Μουτζούρη στον επόμενο.

Ας ελπίσουμε μόνο ότι το όποιο σενάριο εξόδου θα αφορά μόνο εκείνους και όχι τη χώρα συνολικότερα... 

Δημήτρης Παπακωνσταντίνου

Capital.gr