Η Ελλάδα απειλεί (και πάλι) το ευρώ…

Η Ελλάδα είναι μια μικρή χώρα, αλλά τα περισσότερα προβλήματά της το 2015 ήταν αρκετά μεγάλα ώστε να απειλούν το ευρώ. Τώρα, ένα χρόνο μετά την ανάληψη της εξουσίας από τον Αλέξη Τσίπρα, η κυβέρνηση μοιάζει να είναι αποφασισμένη στο να τηρήσει τις υποχρεώσεις της από πλευράς δανειστών, προκειμένου να λάβει περαιτέρω βοήθεια.

Καμιά από τις δυο πλευρές δεν θα πρέπει να αφήσει το εναπομείναν αγκάθι, το ασφαλιστικό, να απειλήσει εκ νέου την ευρωζώνη...

Η ελληνική οικονομία παραμένει στην εντατική, και η ανεργία παραμένει ιδιαίτερα υψηλή, όμως η κατάσταση βελτιώνεται. Η οικονομία αναμένεται να συρρικνωθεί κατά μόνο 0.7% φέτος, ενώ το 2017 ίσως δούμε ανάπτυξη ύψους 1.9%. Η πιστωτική ικανότητα της χώρας όμως, αναβαθμίστηκε.

Από την άλλη, η  εσωτερική πολιτική κατάσταση παραμένει εύθραυστη. Μετά από αλλεπάλληλες αποχωρήσεις, η κοινοβουλευτική πλειοψηφία του ΣΥΡΙΖΑ έχει σχεδόν εξατμιστεί. Για να αποφευχθεί ένα νέο δράμα σαν κι αυτό που  προηγήθηκε, χρειάζεται μια διπλή επιτυχία: Όχι μόνο μια σταθερή δέσμευση από ελληνικής πλευράς, αλλά και περισσότερη ευελιξία από πλευράς των δανειστών της. Η πραγματική δοκιμασία θα λάβει χώρα όταν ο Τσίπρας προσπαθήσει να περάσει από το κοινοβούλιο τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις του συνταξιοδοτικού και ασφαλιστικού συστήματος.

Αν δεν το χειριστεί προσεκτικά, μια νέα πολιτική κρίση είναι πολύ πιθανή. Γι αυτό χρειάζεται να μη μειωθεί η πίεση προς την Ελλάδα, αφού οι μεταρρυθμίσεις είναι αναγκαίες, και ειδικά στο ασφαλιστικό διπλά αναγκαίες. Όμως η ΕΕ καλά θα κάνει, για να έρθει η επιτυχία, να μάθει να λυγίζει και λίγο.

Στις ιδιωτικοποιήσεις επί παραδείγματι, η πώληση των αεροδρομίων, των λιμανιών και άλλων περιουσιακών στοιχείων που έχει συμφωνηθεί να ολοκληρωθούν, θα φέρουν έσοδα της τάξης του 1.5 δις για φέτος. Αν υπάρξουν  δισταγμοί σε αυτό που η ίδια η κυβέρνηση αποκαλεί «ξεπούλημα», τότε ίσως δεν πιαστούν οι στόχοι του προϋπολογισμού. Το σίγουρο είναι πως οι πιστωτές θα πρέπει να απαιτούν πρόοδο, και καλή πίστη, έτσι ώστε να τηρηθούν οι ελληνικές δεσμεύσεις. Η κατεύθυνση και η αντοχή των μεταρρυθμίσεων είναι πιο σημαντικές από τους ρυθμούς τους. Η επιμονή σε αλλαγές πολύ πιο γρήγορα απ ότι μπορεί να τις πετύχει η κυβέρνηση, ή σε πωλήσεις που υποτιμούν την πραγματική αξία των περιουσιακών στοιχείων, δεν εξυπηρετεί κανέναν σκοπό.

Στο ασφαλιστικό ζήτημα η Ελλάδα διαφωνεί με τους δανειστές ως προς το που μπορούν να βρεθούν χρήματα. Πρέπει να αυξηθούν οι φόροι, όπως λέει η κυβέρνηση, ή να μειωθούν οι συντάξεις, όπως θέλουν οι δανειστές;

Η αλήθεια είναι ότι το ιστορικό της Ελλάδας στην εισπραξιμότητα των φόρων, κάθε άλλα παρά εμπιστοσύνη εμπνέει. Από και  πέρα, όσο το σύστημα σπρώχνεται προς την δημοσιονομική σταθερότητα, τόσο οι δανειστές θα πρέπει να υποχωρούν. Είναι καθαρά ελληνικό ζήτημα η τελική απόφαση για το πώς θα διανεμηθούν τα κόστη μεταξύ των φορολογούμενων και των συνταξιούχων.

Τέλος, οι δανειστές θα πρέπει να συμφωνήσουν σε μια «ανακούφιση» (ελάφρυνση)  του χρέους, αργά η γρήγορα. Όλοι γνωρίζουν πως το ελληνικό χρέος δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί χωρίς κάτι τέτοιο, για αυτό και πρέπει επιτέλους να ξεκινήσει η ανάλογη συζήτηση. Μια τέτοια συζήτηση ίσως και να βοηθούσε τους Έλληνες ψηφοφόρους να αντέξουν την επόμενη φάση «σφιξίματος του ζωναριού», που έρχεται.

Η ΕΕ ανάγκασε πέρσι τον Τσίπρα να παραδοθεί άνευ όρων, και με μεγάλο κόστος… αν λοιπόν δεν θέλει να επαναληφθεί ένα παρόμοιο καταστροφικό επεισόδιο, τότε θα πρέπει να δείξει ανωτερότητα μέσα από τη νίκη της.

Bloomberg

Απόδοση: S.A.