Έμπιστος ή πτυχιούχος;

Με τον Νίκο Καρανίκα έχουμε κι άλλες ομοιότητες -πέραν του ονόματος. Είμαι κι εγώ αδιόριστος εκπαιδευτικός, άλλη μία παγκόσμια ελληνική πρωτοτυπία που ο κάθε πτυχιούχος, ακόμη και της σχολής τουριστικών επαγγελμάτων, θεωρείται αυτομάτως εν δυνάμει δημόσιος υπάλληλος. Έχω λιώσει κι εγώ κάμποσες σόλες σερβίροντας και, επιπλέον, με τον Καρανίκα ψηφίζαμε στην ίδια κάλπη έως την ώρα που αποφάσισε ο ΣΥΡΙΖΑ να βουτήξει στο πέλαγος του λαϊκισμού.

Συνεπώς, μόνο αντιπαθείς δεν μου είναι τύποι σαν τον Καρανίκα. Ακόμη κι αυτοί που το παίζουν αντισυστημικοί, παριστάνοντας τους ανορθόγραφους, τους θαυμαστές της Μενεγάκη, οι δήθεν αντιμιλιταριστές που αντιμάχονται το σύστημα αρνούμενοι τη στράτευση και τώρα το… υπονομεύουν, αρμέγοντας τον κρατικό προϋπολογισμό…

Το θέμα δεν είναι ο Καρανίκας, που ως κολλητός του πρωθυπουργού διορίστηκε στο Μέγαρο Μαξίμου ούτε ο βοηθός λογιστή Νίκος Τρευλάκης, ο οποίος “συμμετείχε στην εξέγερση του Δεκέμβρη” και διορίστηκε στο γραφείο του πρωθυπουργού στη Βουλή. Δεν είναι καν ο Ιάσων Σχινάς Παπαδόπουλος, που εξαργύρωσε τους αγώνες του παππού του με διορισμούς συγγενών και φίλων. 

Το θέμα είναι τι μήνυμα περνάς με τέτοιου είδους επιλογές. Με ποια κριτήρια επιλέγεις τα στελέχη με τα οποία πλαισιώνεις τον στενό κυβερνητικό πυρήνα και τα υπουργικά γραφεία.

Το βράδυ της 25ης του Γενάρη του 2015 ο Αλέξης Τσίπρας είχε κλείσει την επινίκια ομιλία του, απευθύνοντας πρόσκληση προς τους νέους που έφυγαν λόγω της κρίσης στο εξωτερικό να γυρίσουν πίσω, γιατί η πατρίδα τούς χρειάζεται. Στην πορεία, όμως, απέδειξε ότι τους μόνους που χρειάζεται είναι τους κολλητούς του. Το έχει πει άλλωστε επανειλημμένως και ο ίδιος ότι σχεδόν μοναδικό κριτήριο για την επιλογή των συνεργατών είναι η εμπιστευτικότητα. Τα πτυχία, η κατάρτιση εν γένει, έρχονται σε δεύτερη μοίρα. Εάν υπάρχουν κι αυτά, ακόμη καλύτερα. Όμως το πρωτεύον είναι η εμπιστοσύνη. 

“Είδαμε πού μας οδήγησαν τα πτυχία και τα λευκά κολάρα”, άκουσα να λέει στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ. Πρόκειται για μία εντελώς αναχρονιστική και απολύτως επικίνδυνη λογική. Η χώρα οδηγήθηκε στη χρεοκοπία και στην απαξίωση όχι γιατί δεν εμπιστεύτηκε σερβιτόρους, μαχητές του Δεκέμβρη και απόγονους αγωνιστών. Ο λόγος που κατέληξε στα βράχια ήταν επειδή επί σειρά δεκαετιών η κάθε λογής ιδιοτέλεια υπερίσχυσε του δημοσίου συμφέροντος. Κυρίως επειδή οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας, που ήταν στα πράγματα για σαράντα χρόνια, έφτιαξαν ένα κομματικό, ανίκανο και εντέλει ανύπαρκτο κράτος. Μόνο που όλα αυτά, τα λέγαμε τότε “ρουσφέτια”. Τώρα που τα υιοθετήσαμε κι εμείς, στη χειρότερη μάλιστα εκδοχή τους, τα βαφτίζουμε “εμπιστευτικότητα”.

Νίκος Ηλιάδης

Μακεδονία