Δεν τον πιάνεις πουθενά το σύντροφο…

Περίεργο ον ο Αριστερός. 

1. Όταν η ιδεολογία αποτυγχάνει παντού: "δεν εφαρμόστηκε καλά" 

2. Αν δικοί μας κάψουν όλη την πόλη: "είναι παρακρατική προπαγάνδα" 

3. Αν μας πιάσουν με το χέρι στο μέλι: "είναι πολιτική δίωξη"
4. Αν οι εργάτες είναι εναντίον μας: "δεν έχουν εργατική συνείδηση" 

5. Και αν τα κάνουμε εντελώς σκατά: "Ναι, αλλά αυτό δεν είναι Αριστερά"

Δεν τον πιάνεις από πουθενά ρε τον σύντροφο!!!
Και δεν τον πιάνεις, διότι δεν θέλει να αποδεχθεί ποτέ την πραγματικότητα...

Ότι δηλαδή, ΑΥΤΟ είναι η Αριστερά, ότι ΔΕΝ μπορεί να εφαρμοστεί καλύτερα, ότι ΔΕΝ τους καταδιώκει και ΔΕΝ τους προπαγανδίζει κανείς (τα τελευταία 40 χρόνια).
Ότι με λίγα λόγια το σύστημά τους είναι αποτυχημένο, διότι η ιδεολογία είναι εσφαλμένη και οπουδήποτε εφαρμοστεί θα φέρει μόνο φτώχεια, περιορισμό ελευθεριών και δυστυχία.
Όμως γιατί δεν μπορεί να αποδεχθεί την πραγματικότητα ο σύντροφος;
Διότι σε αντίθεση με άλλες ιδεολογίες, ο Αριστερός ταυτίζει απόλυτα το πιστεύω του με την ίδια του την υπόσταση και δένει τη ζωή του με αυτό. Αν λοιπόν δεχθεί πως η ιδεολογία είναι εντελώς εσφαλμένη, είναι σαν να δέχεται πως έχασε τη ζωή του πολεμώντας για έναν λανθασμένο σκοπό.

Στο Γυμνάσιο που οι άλλοι παίζουν μπάλα, αυτός μοιράζει Ριζοσπάστη.

Στο Λύκειο που οι άλλοι κυνηγάνε γκόμενες, αυτός αφήνει μούσι και κυκλοφορεί με την Καλλιόπη την αξύριστη.

Στο πανεπιστήμιο που οι άλλοι διασκεδάζουν στα κλάμπ και τα πάρτι, αυτός μουχλιάζει σε σκοτεινά μπαρ των δέκα ατόμων σχολιάζοντας τη θεωρία του Μαρξ. Μετά πάει να βρει δουλειά και εκεί που οι άλλοι έχουν βιογραφικό, και πάνε κουστουμάτοι, αυτός σκάει στη συνέντευξη με βερμούδα, τατουάζ, σκουλαρίκι στο αυτί και ρωτάει το αφεντικό αν πληρώνει υπερωρίες.
Περνάει λοιπόν έτσι σιγά σιγά η ζωή του και ποτέ δεν καταλαβαίνει για ποιο λόγο είναι αποτυχημένος σε όλα, αφού ζει στο μύθο της παγκόσμιας συνωμοσίας εναντίον του.
Κάποια στιγμή εκεί γύρω στα 50 αρχίζουν να του μπαίνουν υποψίες, αλλά πλέον είναι αργά για να αποδεχθεί οτιδήποτε. Τον καταλαβαίνω απόλυτα.
Είναι αδύνατο ψυχολογικά για έναν άνθρωπο να αποδεχθεί πως σπατάλησε τη ζωή του, τη μοναδική ζωή που έχει, για ένα λάθος.
Από μια άποψη, τον λυπάμαι κιόλας…

Αλέξανδρος Παπαδόπουλος

Melgia.com