Τώρα που η φωτιά φουντώνει πάλι...

Σ​​ήμερα, που ακόμη και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ άρχισαν να κατανοούν ότι ο κόσμος είναι πιο πολύπλοκος από τα συνθήματά τους και ότι πολιτική δεν γίνεται με κραυγές του τύπου «Γκόου μπακ, μαντάμ Μέρκελ», καλόν είναι να φτιαχτεί ένας οδικός χάρτης για το μέλλον. Αυτός ήταν αναγκαίος στο παρελθόν, αλλά τώρα γίνεται υπαρξιακή ανάγκη για τον τόπο.

 

Η Ελλάδα του Αλέξη!

Η Ελλάδα απομονώνεται σε όλα τα μέτωπα. Θέματα, που θα τα βρούμε μπροστά μας, ανοίγουν τσάτρα-πάτρα και φοβόμαστε ότι η χρεοκοπία που έφερε η ανέμελη πολιτική του κ. Κώστα Καραμανλή μπορεί να αποτελεί ένα μικρό επεισόδιο στον δρόμο προς τη μεγάλη καταστροφή...

Η χώρα σήμερα μοιάζει με καρυδότσουφλο σε φουρτουνιασμένο ωκεανό. Εχει πολιτική ηγεσία που πρώτο μέλημά της είναι να δικαιολογεί με ψέματα στα τηλεπαραθύρια την ανυπαρξία πολιτικής της. Δεν υπάρχει στρατηγική· ποιος να την κάνει άλλωστε; Ο σερβιτόρος που έγινε σύμβουλος στρατηγικής στο Μαξίμου; Ολα είναι στον αέρα, με την κυβέρνηση άλλοτε να ελεεινολογεί τους εταίρους, κάθε λίγο και λιγάκι την αντιπολίτευση και γενικώς την κακούργα (νεοφιλελεύθερη) κενωνία. Ετσι πληροφορήθηκε από το twitter και το επίσημο κλείσιμο των βόρειων συνόρων μας.

Δυστυχώς, η κυβέρνηση δεν μπορεί. Δεν γνωρίζουμε αν θέλει –ή, ακόμη χειρότερα, αν ξέρει τι θέλει– αλλά το σίγουρο είναι πως δεν έχει ούτε τους ανθρώπους ούτε τη σωρευμένη γνώση και την εις βάθος ανάλυση των δύσκολων θεμάτων που πρέπει να αντιμετωπίσει. Ο κομματικός μηχανισμός των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ είχε μόνο μία ιδέα και αυτή ήταν λάθος: να εκβιάσει τους εταίρους με το Grexit, να πάρει τα λεφτά και σκορπίζοντάς τα να κατακτήσει την «πολιτική κυριαρχία»· έστω αυτή που είχε η Ν.Δ. όταν προσλάμβανε αγροφύλακες και μοίραζε εν μια νυκτί 420 εκατομμύρια στους αγρότες.

Δεν φταίνε αυτοί· τόσοι ήταν και έτσι ανδρώθηκαν πολιτικώς. Οι μόνες διεργασίες στον χώρο του αντιμνημονιακού μπλοκ ήταν η παραγωγή καταγγελιών επί παντός. Δεν έφτιαξαν ποτέ εναλλακτικό σχέδιο, απλώς ελεεινολογούσαν τις έστω ατελείς λύσεις των άλλων.

Ο επικοινωνισμός –όπως και την εποχή του Κ. Καραμανλή– έγινε η δεύτερη φύση τους. Ενώ τα προβλήματα σωρεύονται αυτοί διαχειρίζονται μόνο την εικόνα της κυβέρνησης. Και όπως ξαφνικά μάθαμε το 2009 ότι η οικονομία δεν ήταν «θωρακισμένη», έτσι –με πιο τραγικό ίσως τρόπο– θα δούμε τις μέλλουσες καταστροφές που τώρα ετοιμάζονται.

Δεν γνωρίζουμε ποια μορφή μπορεί να έχει η λύση της επόμενης μέρας, αλλά το μόνο σίγουρο είναι πως το σημερινό τέλμα δεν μπορεί να παραταθεί. Η κυβέρνηση αφήνει τη χώρα να βουλιάζει και δικαιολογεί την αδράνειά της λέγοντας ότι τα προβλήματα έχουν τις ρίζες τους στο παρελθόν. Η αλήθεια είναι πως ούτε στα προβλήματα υπάρχει παρθενογένεση· τα πάντα στη ζωή συνδέονται. Μια κυβέρνηση όμως δεν κρίνεται από την ιστορία των προβλημάτων. Αξιολογείται αν και κατά πόσο συμβάλλει στην επίλυσή τους. Δυστυχώς, τούτοι εδώ παρέλαβαν μια οικονομία χωλή και την άφησαν παράλυτη. Παρέλαβαν το μεταναστευτικό με ροές 50.000 ανθρώπων ετησίως και διά της πολιτικής των «no borders» τις έφτασαν στις 820.000, απομονώνοντας περαιτέρω τη χώρα από τον ευρωπαϊκό της περίγυρο. Και ο λογαριασμός στα εθνικά, από την καταρράκωση των θεσμών κ.λπ., δεν έχει φανεί ακόμη.

Οπως έγινε και με τη χρεοκοπία του 2009, οι εθνικές καταστροφές δεν γίνονται μονομιάς. Χτίζονται μέσα στον χρόνο και ειδικά σε περιόδους που οι κυβερνήσεις φτιάχνουν, διά των ΜΜΕ, εικονικές  πραγματικότητες.

Γι’ αυτό, έστω την ύστατη στιγμή, πρέπει να χαραχθεί μια νέα εθνική πορεία.

Πάσχος Μανδραβέλης

Καθημερινή