Μπάφο-μπάφο τον καημό μου …

Όταν ο Εμίλ Ζολά στις 13 Ιανουαρίου 1898 δημοσίευσε το «Κατηγορώ» (J’accuse) στην εφημερίδα L’Aurore του Ζώρζ Κλεμανσό, αποτέλεσε το πρότυπο του φιλελεύθερου διανοούμενου που παλεύει για τη δημοκρατία και τη δικαιοσύνη παρά τις συνέπειες που αυτό μπορεί να έχει πάνω του και παρά τις προσωπικές θυσίες που αυτή του η πάλη θα φέρει.

Το «Kατηγορώ» ήταν μια γενναία επίθεση κατά του αντισημιτισμού και των παρεμβάσεων στη δικαιοσύνη της τότε Γαλλικής κυβέρνησης με αφορμή την υπόθεση Ντρέιφους. Γι’ αυτό του το κείμενο, ο Ζολά, ένας από τους πιο ακριβοπληρωμένους συγγραφείς της εποχής του δικάστηκε και καταδικάστηκε και απέφυγε τη φυλακή μόνο και μόνο επειδή κατέφυγε στο Λονδίνο κυνηγημένος. Επέστρεψε ενάμισι χρόνο αργότερα με την κατάρρευση της κυβέρνησης…

Όταν ο αναπληρωτής Υπουργός Εσωτερικών καθηγητής Χριστόφορος Βερναρδάκης χαρακτήριζε την ανεξαρτησία της «τέταρτης εξουσίας» και της ελευθερίας του λόγου στον έντυπο, τον ηλεκτρονικό και τον λοιπό τύπο ως μια από τις «παθογένειες της δημοκρατίας» και όταν ο υπουργός δικαιοσύνης καθηγητής Νίκος Παρασκευόπουλος καλούσε τους δικαστικούς σε «επιεική» ερμηνεία και εφαρμογή του Συντάγματος για το ίδιο θέμα, έβαζαν από κοινού ένα ακόμα καρφί στο φέρετρο της Δημοκρατίας.

Είναι απολύτως σαφές ότι στην ατζέντα της σημερινής κυβέρνησης υπάρχει η ντε φάκτο αλλαγή της ουσίας του πολιτεύματος και από φιλελεύθερη δημοκρατία να μετατραπεί σε κάποιου είδους ελεγχόμενο κοινοβουλευτισμό. Ο κοινοβουλευτισμός αυτός αποτελούσε σύγχρονο πολίτευμα τον 19^ο αιώνα, σήμερα όμως, 200 χρόνια μετά, είναι απαρχαιωμένο και ανελεύθερο σύστημα. Η φιλελεύθερη δημοκρατία είναι κατάκτηση αιώνων και στη χώρα μας χύθηκε αίμα για χάρη της.

Με τις δηλώσεις τους τα δύο σημαντικά στελέχη της κυβέρνησης καταλαμβάνουν μια θέση στο χώρο της αντιδραστικής αντι-διανόησης με επιχειρηματολογία και θεωρητική άποψη πολύ κοντά σε ημι-ολοκληρωτικού τύπου ιδεολογίες και καθεστώτα. Τέτοια υπάρχουν άφθονα τριγύρω μας με δημοφιλείς και λαοπρόβλητους αστέρες ως ηγέτες, όπως ο Πούτιν και ο Ερντογάν. Άλλωστε η υπόθεση της εφημερίδας Ζαμάν είναι απόλυτα διδακτική!!!!

Το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης λοιπόν είχε πρόσφατα την μεγάλη τιμή να αξιολογηθεί με «άριστα» από εξωτερικούς (έχει σημασία αυτό) αξιολογητές. Προφανώς όμως οι αξιολογητές αυτοί δεν έμαθαν ότι ένας καθηγητής στο Τμήμα Πολιτικών Επιστημών θεωρεί την Ελευθερία του Λόγου και του Τύπου ως βαθιά παθογένεια της δημοκρατίας, ενώ ένας άλλος καθηγητής της Νομικής Σχολής και μάλιστα πρώην Πρόεδρος του Τμήματος και πρώην Κοσμήτορας της Σχολής, διδάσκει τους φοιτητές του ότι το Σύνταγμα και οι νόμοι του κράτους μπορεί να εφαρμόζονται «στο περίπου» και κυρίως «κατά το δοκούν».

Ως τώρα είχαμε πολλούς ειδικούς επιστήμονες και Πανεπιστημιακούς να θέτουν το κύρος τους στην υπηρεσία του κόμματός τους. Πρώτη φορά όμως συμβαίνει να εκφράζουν απόψεις που άπτονται μιας ριζοσπαστικής αλλαγής του πολιτεύματος με ολοκληρωτικό προσανατολισμό.

Λέμε και ξαναλέμε για την κυριαρχία μιας αλαζονικής και επιθετικής αμάθειας και χωριατιάς στην παρούσα κυβέρνηση, από τη γραμματεία της νεολαίας της μέχρι τους πρωθυπουργικούς συμβούλους. Δε βλέπω να είναι αυτό το πραγματικό πρόβλημα. Αυτό που βλέπω είναι μορφωμένους ανθρώπους με πτυχία και διδακτορικά να πετάνε τούβλα από το «λιάζονται οι μετανάστες στις πλατείες» μέχρι το να προτείνουν καινοτόμους τρόπους αξιόπιστης και αξιοκρατικής επιλογής προσωπικού με τη μέθοδο του βαθέως και παρατεταμένου κοιτάγματος στα μάτια.

Επιπλέον όμως οφείλω να πω καθαρά ότι ζηλεύω ατελείωτα τον καθηγητή Σταύρο Τσακυράκη που δικαίως φαίνεται να καταλαμβάνει τη θέση του Εμίλ Ζολά στη μεταμοντέρνα εκδοχή της επαπειλούμενης «κομμούνας». Η ιστορία πάντα μα πάντα επαναλαμβάνεται. Και η ιστορία έχει ένα άλλο στοιχείο που σίγουρα θα επαναληφθεί. Πάντα όταν γίνονται επιθέσεις για ανατροπή της φιλελεύθερης δημοκρατίας και επιβολή ανελεύθερων καταστάσεων, οι δυνάμεις κρούσης αποτελούνται σε μεγάλο βαθμό από ανθρώπους που ακτιβιστικά διαφημίζουν μια «διαφορετικότητα». Η διαφορετικότητα αυτή, δε γίνεται απλά σεβαστή ή ανεκτή στη φιλελεύθερη δημοκρατία αλλά πολύ περισσότερο η ύπαρξή της αυτή καθαυτή αποτελεί ένα από τους θεμέλιους λίθους του φιλελευθερισμού. Γι’αυτό και αντιρρήσεις συνειδήσεως υπάρχουν μόνο στις φιλελεύθερες κοινωνίες και όχι στη Ρωσία του Πούτιν, στην Τουρκία, το Ιράν ή την Κίνα. Ιστορικά αμέσως με την επιβολή ολοκληρωτισμού ή στο βαθμό που η κοινωνία γίνεται ανελεύθερη, τα πρώτα θύματα προέρχονται ακριβώς από τους χώρους της «διαφορετικότητας».

Έτσι είναι σύντροφοι! Το ξέρουμε πλέον οπότε βάλτε τα δυνατά σας. Κάντε το όσο χειρότερο μπορεί να γίνει. Καταστρέψτε τα όλα. Γκρεμίστε τα όλα. Εμείς είμαστε και θα συνεχίσουμε να είμαστε εδώ. Και είμαστε εδώ ήρεμοι και ψύχραιμοι όχι διότι είμαστε «μαχητές του καναπέ και του πληκτρολογίου» αλλά επειδή είμαστε συνειδητοί υπέρμαχοι της φιλελεύθερης δημοκρατίας. Επειδή πιστεύουμε ότι οι κυβερνήσεις αλλάζουν με ήρεμες εκλογές μετά από σοβαρές συζητήσεις και όχι με μεταμοντέρνα πραξικοπήματα με ύβρεις, κραυγές, agitacia και provocacia. Είμαστε ήρεμοι και υπομονετικοί διότι πιστεύουμε ότι θα αλλάξουν τα πράγματα μόνο όταν το εκλογικό σώμα πειστεί βαθιά για το τι πραγματικά συμβαίνει και ο αμαρτωλός μύθος της αριστεράς συντριβεί κάτω από το βάρος της λογικής και της πραγματικότητας.

Βάλτε λοιπόν τα δυνατά σας και μη σας νοιάζει. Ξέρουμε πολύ καλά ότι οικονομικές καταστάσεις τύπου Βαϊμάρης φέρνουν και πολιτικές τύπου Βαϊμάρης. Υπάρχουν και τα διδάγματα του «πατερούλη» για να σας καθοδηγήσουν.

Εμείς είμαστε εδώ για να ξαναβάλουμε τη χώρα στο Ευρώ, αν εσείς τη βγάλετε, για να χτίσουμε μια φιλελεύθερη δημοκρατία αν καταφέρετε να μας βγάλετε από την ομάδα των φιλελεύθερων κρατών, για να ξαναχτίσουμε μια καλύτερη οικονομία πάνω στης στάχτες που θα αφήσετε.

Είστε η αποκάλυψη της Αριστεράς με ό,τι οι λέξεις αυτές σημαίνουν. Και μετά από σας η λέξη «αριστερός» θα αποτελεί ύβρη.

Κωνσταντίνος Ν. Φουντουλάκης

Ανοιχτό Παράθυρο