Η ερζάτς εκδοχή μιας Αριστεράς…

Ρώτησα πρόσφατα έναν Ανατολικογερμανό σκηνοθέτη αν αναγνωρίζει στην Αγκελα Μέρκελ στοιχεία μιας γυναίκας που έχει ζήσει στην Ανατολική Γερμανία. Μου απάντησε ότι «τώρα τελευταία, ναι»· στη στάση που κρατάει στο προσφυγικό θέμα. Ρώτησα αν το λέει γιατί ταυτίζει τον Ουμανισμό με το εκεί πολιτικό σύστημα και το αρνήθηκε θεωρώντας πολύ απλοϊκή αυτήν την άποψη.

Δεν μπόρεσα να καταλάβω αν ο συνομιλητής μου ανακουφίστηκε ή όχι με την πτώση του Τείχους, αν αισθάνθηκε ότι κέρδισε την ελευθερία του με την κατάρρευση ενός καθεστώτος στο οποίο «ένα λάθος νεύμα ή μια λάθος λέξη μπορούσε να τινάξει τη ζωή σου στον αέρα» (παλαιότερα λόγια του ίδιου) ή νιώθει νοσταλγία για κάποια πράγματα που χάθηκαν οριστικά. Εξακολουθούσε, πάντως, να βρίσκεται σε μια κάψουλα του χρόνου…

Ο τρόπος που αντιλαμβανόταν τον κόσμο είχε ασκημένα μεν, ορισμένα δε ερμηνευτικά εργαλεία. Δεν είχε άποψη για τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά θεωρούσε ότι δεν θα δεχόταν ποτέ η Ευρώπη τόσο ριζοσπαστικές, όπως ο ίδιος είπε, θέσεις στους κόλπους της. Ο 21ος αιώνας για τον αξιολογότατο θεωρητικό του κινηματογράφου και δημιουργό δεν είχε έρθει ποτέ. Το ρολόι είχε σταματήσει στον Νοέμβριο του 1989.
Αναρωτιέμαι τι άποψη θα είχε για τον ΣΥΡΙΖΑ αν ζούσε για ένα χρονικό διάστημα στην Ελλάδα. Αν ένας άνθρωπος, που έχει βιώσει τη ΣΤΑΖΙ στο πετσί του, δει να μαζεύουν τα κινητά των υπουργών σε σακουλάκι και να τα μεταφέρουν σε διπλανό δωμάτιο, για να αποφευχθούν οι διαρροές, όπως ακούστηκε, ή για όποιον άλλο λόγο... Κατάλοιπα αυταρχισμού α λα ελληνικά.

Η ερζάτς ελληνική εκδοχή μιας Αριστεράς, για την οποία ο πρωθυπουργός της δηλώνει ότι δεν μπορεί να είναι αυτό ακριβώς που θα ήθελε λόγω κρίσης, μόνο καταστροφές μπορεί να προκαλέσει.

Διχασμένη ανάμεσα σε ένα σύστημα που δοκιμάστηκε, απέτυχε, αποβλήθηκε από τις ίδιες τις κοινωνίες του, αφήνοντας συντρίμμια, και στο ελληνικό υποκατάστατό του (το πελατειακό, διαπλεκόμενο, κρατικίστικο, κομματοκρατικό, του εξισωτισμού προς τα κάτω), επιλέγει το δεύτερο, αφού δεν μπορεί να ανακαλέσει ούτε καν το φάντασμα του πρώτου.
Ζούμε σε μια κάψουλα του χρόνου δικής μας κατασκευής, σε μια εποχή που η πραγματικότητα γύρω μας είναι πιο επικίνδυνη και πιο ασφυκτική από ποτέ.

Μαρία Κατσουνάκη

Καθημερινή