Η παρουσία μιας βαριάς και δυσκίνητης Harley
Davidson στα στενά της Αθήνας είναι μια γελοία παραφωνία, εκτός τόπου και
χρόνου. Είναι, ουσιαστικά, μια «κραυγή για βοήθεια» του οδηγού της, που
διαλαλεί την ιδιαιτερότητα και τη βλάβη του, συχνά χωρίς σιλανσιέ. Αφού τον
προσέξουμε, συνήθως αποσύρεται πανευτυχής. Άλλη μια μέρα κερδισμένη έξω από το
Ίδρυμα.
Είναι και ιδεολογικό το θέμα, είναι και
ψυχολογικό, είναι και καθαρά πρακτικό. Υπάρχουν Χαρλεάδες που πιστεύουν στο
«Αμερικάνικο Όνειρο» γιατί τους έπεισε ο Πέτρος Κωστόπουλος και δεν θέλουν να
έχουν κανένα Ελληνικό Όνειρο…
Υπάρχουν κι αυτοί που κάνουν τουρισμό, φεύγουν
στα αχανή χάιγουέιζ της επικράτειας κι εξαφανίζονται και δεν τους ξαναβλέπουμε,
και μπράβο τους. Αλλά είναι και οι άλλοι που επιμένουν να παρκάρουν πάνω στο
πεζοδρόμιο της πλατείας για να πιούνε τον καφέ τους Κυριακάτικα, αδιαφορώντας
για πεζούς και διερχομένους, κι αυτοί που θέλουν να σηκώνουν τη γειτονιά στο
πόδι στο πέρασμά τους. Προχτές έπεσα σε έναν τοιούτο (no pun intended) και τα
αυτιά μου πόνεσαν τόσο από τις πορδές της εξάτμισής του που για πρωτη φορά στη
ζωή μου σκέφτηκα να βιαιοπραγήσω κατά συναδέλφου μοτοσυκλετιστή. Γέρασα,
σκέφτηκα, και μετά είδα ότι ο πιθηκάνθρωπος ήταν μεγαλύτερός μου σε ηλικία. Φυσικά.
Οι Αμερικανοί αποκαλούν συνήθως τη συνομοταξία
των Harley και λοιπών τσοπεροειδών γουρούνες (hogs), και δεν έχουν
άδικο. Βλέπω σχεδόν καθημερινά κάποιους δυστυχείς να προσπαθούν να κουμαντάρουν
αυτές τις σκρόφες σε συνθήκες πρωτευούσης, και θα γελούσα, αν εκτός από γραφικό
δεν ήταν τόσο θλιβερό το θέαμα. Οι περισσότεροι έχουν τουλάχιστον
επίγνωση της κατάστασής τους και προσπαθούν να κάνουν στην άκρη και να μην
κλείνουν τους υπόλοιπους μοτοσυκλετιστές που θέλουν να πάνε στη δουλειά τους με
κανονικά δίκυκλα.
Δεν ισχύει το ίδιο για τους οδηγούς BMW,
ιδιαίτερα της σειράς GS.
Αυτοί ζούνε σε μια άρνηση. Παρ' όλο που τα
θέματά τους είναι ανάλογα με αυτά των οδηγών Harley, χαίρονται την
ιδιαιτερότητά τους γιατί είναι ακράδαντα πεπεισμένοι ότι αυτοί έχουν δίκιο
κι ο υπόλοιπος κόσμος άδικο. Δεν διακρίνουν την παραμικρή υποψία
γραφικότητας σε αυτή την εμμονή, και περιμένουν ο κόσμος να τους δικαιώσει εν
ζωή, και μάλιστα τώρα. Το ξέρουν ότι δεν καλοχωράνε ανάμεσα στα αμάξια
λόγω κινητήρα μπόξερ, αλλά θα επιμείνουν να περάσουν, θα κορνάρουν, θα
αναβοσβήσουν φώτα, θα χειρονομήσουν και θα φωνάξουν στους οδηγούς που οδηγούν
κανονικότατα στη λωρίδα τους, επειδή δεν παραμερίζουν το διάβα τους. (Και μετά
απορείτε γιατί βγαίνει ο ΣΥΡΙΖΑ.)
Σκεφτόμουν ότι από πλευράς τεχνολογίας
τουλάχιστον, οι Χαρλεάδες είναι οι Νεάντερταλ, οι ΜπεΕμΒέδες οι Κρο Μανιόν και
οι υπόλοιποι είμαστε οι Χόμο Σάπιενς. Ιδού λοιπόν που ο Δερβίνος είχε άδικο:
μπορούν τα ομοειδή είδη να συμπέσουν και να συνυπάρξουν. Για επιμειξίες, θα σας
γελάσω.
Γιάννης Βαρβάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου