Το Υπουργείο Παιδείας έδωσε στη δημοσιότητα το
σχέδιο νόμου για την ιδιωτική εκπαίδευση ανοίγοντας εκ νέου μέτωπο με έναν χώρο
ο οποίος είναι προφανές ότι για την κυβέρνηση συνιστά ταξικό εχθρό...
Άλλωστε κατά τη διάρκεια της περιπετειώδους
διαπραγμάτευσης για το ποσοστό του ΦΠΑ στελέχη της συμπολίτευσης απερίφραστα
δήλωναν ότι η αύξηση του ποσοστού του ΦΠΑ στην ιδιωτική εκπαίδευση δεν θα έχει
πολιτικό κόστος για την κυβέρνηση καθώς οι γονείς που στέλνουν τα παιδιά τους
σε ιδιωτικά σχολεία δεν είναι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ! Είναι προφανές ότι όσοι
συμμερίζονται την παραπάνω τοποθέτηση θεωρούν ότι η ταξική «τομογραφία» της
ελληνικής κοινωνίας είναι στεγανοποιημένη. Δεν επιτρέπει μετακινήσεις,
ανατροπές ή και απρόβλεπτες ιδεολογικές και κοινωνικές οσμώσεις…
Ο χώρος της ιδιωτικής εκπαίδευσης λοιπόν δεν
έχει εκλογικό και ψηφοθηρικό ενδιαφέρον για την κυβέρνηση, άρα οι πολιτικές της
στο χώρο αυτό όχι μόνο δεν έχουν κόστος, αλλά θα πρέπει να δίνουν και ένα σαφές
μήνυμα στο πλαίσιο της διχαστικής αντίληψης για την κοινωνία και τους πολίτες. Από
τη μια πλευρά εμείς και από την άλλη οι άλλοι, με τους οποίους επιδιώκουμε να
«τελειώνουμε». Άλλωστε σύμφωνα με την αρμόδια επιτροπή παιδείας του ΣΥΡΙΖΑ
«ο χώρος της ιδιωτικής εκπαίδευσης αποτελεί παθογένεια, η οποία θα
εξαλειφθεί μέσω της αναβάθμισης και ουσιαστικοποίησης της δημόσιας εκπαίδευσης».
Με τις ρυθμίσεις που προωθούνται στο σχέδιο
νόμου, μπαίνουν ρήτρες μονιμότητας των εκπαιδευτικών στα ιδιωτικά σχολεία,
απαγορεύονται τα φροντιστήρια στο εσωτερικό τους, ενώ επιβάλλεται στην ουσία
στα φροντιστήρια μέσης εκπαίδευσης να τηρούν τις σχολικές αργίες, όταν είναι
γνωστό ότι τις ημέρες αυτές εντείνεται η προετοιμασία των μαθητών για τις
πανελλαδικές και μέχρι στιγμής η φροντιστηριακή υποστήριξη των μαθητών αποτελεί
τον κανόνα.
Η ρύθμιση όμως που αποτέλεσε την αιτία να
παρέμβω στον δημόσιο διάλογο για το σχέδιο νόμου είναι η ακόλουθη: «Παρέκκλιση
ως προς το ωρολόγιο πρόγραμμα διδασκαλίας και πρόσθετες εκπαιδευτικές
δραστηριότητες πέραν του ωρολογίου προγράμματος είναι δυνατόν να επιτρέπονται,
κατόπιν σχετικής έγκρισης και ελέγχου τήρησης των απαραίτητων προϋποθέσεων από
τα αρμόδια όργανα του υπουργείου Παιδείας».
Αντί να καταστήσουμε ευέλικτες τις σχολικές
μονάδες του δημόσιου εκπαιδευτικού συστήματος, δίνοντας τη δυνατότητα στο
εκπαιδευτικό τους δυναμικό να αναπτύξει και να διευρύνει τις δεξιότητες και
τους ορίζοντες των μαθητών τους, επεκτείνουμε τον ασφυκτικό παρεμβατισμό του
αναλυτικού προγράμματος και στην ιδιωτική εκπαίδευση. Κάθε πρόσθετος
σχεδιασμός, κάθε νησίδα δημιουργικότητας και ακονίσματος της κριτικής σκέψης
και της ευαισθητοποίησης των μαθητών στην καλύτερη περίπτωση θα πρέπει να
περνά από τις γραφειοκρατικές συμπληγάδες της διοίκησης και στη χειρότερη από
τη λογοκρισία της.
Τελικά φαίνεται ότι η περιβόητη αναβάθμιση και
«ουσιαστικοποίηση» της δημόσιας παιδείας επιτυγχάνεται μέσω της υποβάθμισης της
ιδιωτικής παιδείας. Αφού δε μπορούμε να
κάνουμε ιδιωτικό το δημόσιο, ας κάνουμε δημόσιο το ιδιωτικό.
Η πραγματικότητα βεβαίως είναι πολύ διαφορετική.
Στην πλειονότητά τους οι μαθητές των μεσαίων και μικρών ιδιωτικών εκπαιδευτικών
μονάδων προέρχονται από οικογένειες της «διπλανής πόρτας», που επιλέγουν
να επενδύσουν στη μόρφωση των παιδιών τους, θυσιάζοντας ακόμη και βασικά αγαθά.
Αυτή η επιλογή που έχει ως παράπλευρη συνέπεια την απελευθέρωση πόρων -
2500 ευρώ στοιχίζει ετησίως κάθε μαθητής στο δημόσιο σχολείο- σηματοδοτεί
για την κυβέρνηση την ύπαρξη στη χώρα ελίτ, ή έστω την επιθυμία κάποιων να
παρεισφρύσουν σε αυτήν και άρα πρέπει να σαρωθεί.
Η επίθεση στην
ιδιωτική εκπαίδευση δεν συνιστά μόνο εμμονή και ιδεοληπτικό δογματισμό. Εξυπηρετεί παράλληλα
μια επικοινωνιακή σκοπιμότητα, στο πλαίσιο ενός κοινωνικού και ταξικού αυτοματισμού.
Το περίφημο «εμείς και οι άλλοι». Τα δημόσια σχολεία του λαού από τη μία, «το
κοινό του ΣΥΡΙΖΑ» όπως κυνικά θεωρούν κάποια στελέχη του, και τα σχολεία της
πλουτοκρατίας από την άλλη.
Σε αυτόν τον τόπο όπου όλοι είμαστε τόσο
τραγικά αυτοδίδακτοι,
όπως έγραφε ο Σεφέρης, μια καθεστωτική ισοπεδωτική νοοτροπία τραβάει τη χώρα
προς τα κάτω, στο όνομα δήθεν της προστασίας των φτωχών και των αδύναμων.
Μόνο που το σκοτάδι, ο ασφυκτικός έλεγχος και η
ομοιομορφία δεν προστάτευσαν ποτέ τους αδύναμους, στην πορεία του χρόνου τους
εξαθλίωσαν ακόμη περισσότερο.
Μιλένα Αποστολάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου