Η Ευρώπη βρίσκεται σε πόλεμο… Με τον εαυτό της!

Αν Ευρώπη βρίσκεται σε πόλεμο, τότε πολεμάει με τον εαυτό της.

Η άποψη ότι οι τρομοκρατικές επιθέσεις μπορούν να αποφευχθούν με στρατιωτική δράση κερδίζει όλο και περισσότερο έδαφος, ακόμη κι ανάμεσα σε αυτούς που θα έπρεπε να ξέρουν καλύτερα. Ο πρόεδρος Ολάντ έχει πει ότι η Γαλλία είναι σε πόλεμο, ενώ και άλλοι ηγέτες κάνουν παρόμοιες δηλώσεις μετά την επίθεση στις Βρυξέλλες.

Αν όμως η Ευρώπη είναι σε πόλεμο, τότε με ποιον πολεμάει; Ποιος είναι ο εχθρός; Σχεδόν όλοι οι δράστες των επιθέσεων στο Παρίσι και στις Βρυξέλλες ήταν Γάλλοι και Βέλγοι πολίτες. Αν λοιπόν η Ευρώπη είναι σε πόλεμο, τότε μάλλον πολεμάει τον εαυτό της…

Πως έγινε αυτό; Βασικά οφείλεται στην αδυναμία της Ευρώπης να ενσωματώσει τον συνεχώς αυξανόμενο μουσουλμανικό πληθυσμό της, και αυτό είναι ένα πρόβλημα που υπάρχει εδώ και έναν σχεδόν ολόκληρο αιώνα.

Ξεκινώντας απ την δεκαετία του 1920, οι απανταχού Μουσουλμάνοι, σχεδόν όλοι κάτω από την αποικιοκρατική μπότα των Ευρωπαίων, άρχισαν να αναρωτιούνται πως και γιατί η μουσουλμανική κοινωνία που κάποτε ήταν η πλέον προχωρημένη στις επιστήμες και στη λογοτεχνία, ξέπεσε τόσο χαμηλά.

Άρχισαν να βλέπουν «τον εκφυλισμένο κόσμο δίπλα τους, τις άγριες πολιτείες, τις σοκαριστικές πολιτιστικές τάσεις, τους ξένους με τις εξωγήινες συνήθειές τους, και την υποταγή τους σε αυτούς, έναν κόσμο δηλαδή που έδειχνε να βρίσκεται πάντα σε κρίση, με τους νέους και τις νέες να έχουν απομακρυνθεί από τις παραδοσιακές αξίες, και έτσι τους ήρθε η όρεξη να αποσυρθούν, και σε κάποιους εξ αυτών η όρεξη να καταστρέψουν». Αυτό περιγράφει ο Fouad Ajami του πανεπιστημίου Johns Hopkins.

Αμέσως μετά τον Β’ΠΠ, οι ευρωπαϊκές αποικιοκρατικές δυνάμεις άρχισαν να αποσύρονται ή να διώχνονται από τις αυτοκρατορίες τους. Την ίδια εποχή χρειάστηκαν να συμπληρώσουν τα μεγάλα κενά στο εργατικό δυναμικό των χωρών τους. Οι Άγγλοι έφεραν Πακιστανούς για να δουλέψουν στους μύλους τους. Οι Γάλλοι έφεραν Βορειοαφρικανούς. Οι Γερμανοί, έχοντας χάσει τις αποικίες τους το 1919 «στρατολόγησαν» Τούρκους. Συνήθως, αυτά τα κενά καλύπτονταν από Μουσουλμάνους προερχόμενους από τις πιο φτωχές περιοχές, ανθρώπους που δυσκολεύονταν να προσαρμοστούν στις συνθήκες ζωής του Ισλαμαμπάντ, του Αλγερίου, ή και της Κωνσταντινούπολης, πόσο δε μάλλον σε αυτές του Μάντσεστερ, του Παρισιού, και του Αμβούργου.

Σύντομα, ολόκληρη η Ευρώπη άρχισε να απασχολείται με την ενσωμάτωση των Μουσουλμάνων, σε μια ήπειρο που σε αντίθεση με την Αμερική ουδέποτε θεωρούνταν τελικός προορισμός μεταναστών. Πράγματι, από την εποχή της ανακάλυψης της Αμερικής ως το τέλος του Β’ΠΠ, σχεδόν 100 εκατομμύρια Ευρωπαίοι μετανάστευσαν στην Αμερική, στην Αυστραλία, και ακόμη πιο πέρα. Σήμερα αυτή η τάση έχει αναστραφεί, με τους μετανάστες από τις πρώην αποικίες της να ξεχύνονται στην Ευρώπη, κάτι  το οποίο η ήπειρος αυτή δεν μπορεί ακόμη να αφομοιώσει.

Είθισται η πρώτη γενιά μεταναστών να θέλει να εργαστεί σκληρά και να τα βγάλει πέρα σε μια ξένη χώρα. Η δεύτερη και η τρίτη γενιά έχουν κόψει τους δεσμούς με τις πατρίδες των γονιών και των παππούδων τους, αλλά παράλληλα δεν έχουν γίνει αποδεκτές από τους Ευρωπαίους οικοδεσπότες τους. Αυτό συνήθως οδηγεί σε αποξένωση και μικροεγκληματικότητα. Κάποιοι βρίσκουν καταφύγιο στα τεμένη, και μια μικρή μειοψηφία στις τρομοκρατικές οργανώσεις όπως είναι η Αλ Κάιντα και το Ισλαμικό Κράτος. Εκεί βρίσκουν μια αίσθηση σκοπού, και αισθάνονται ότι ανήκουν κάπου. Γίνονται δηλαδή μέλη ενός κινήματος μεγαλύτερου από τον εαυτό τους. Ταυτόχρονα, υπάρχει ο ενθουσιασμός του να ανήκεις σε μια μυστική οργάνωση, μια συγκίνηση που συνδέει όλες τις τρομοκρατικές ομάδες παντού στον κόσμο, άσχετα αν είναι ισλαμικές ή κοσμικές.

Το πρόβλημα λοιπόν της Ευρώπης είναι το πώς θα μπορέσει να απορροφήσει έναν μουσουλμανικό πληθυσμό που δεν θέλει να απορροφηθεί. Ακόμη και κάποιοι που θέλουν, διαπιστώνουν ότι δεν μπορούν. Ακόμη με κατατρύχει η μνήμη ενός Μουσουλμάνου γιατρού στο Παρίσι που μου είχε πει «Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφοσύνη… δεν υπάρχει ισότητα αφού όσο ταλέντο κι αν έχει ο νεοφερμένος δεν έχει ίσες ευκαιρίες. Αν έχεις βορειοαφρικάνικο όνομα, δεν προσλαμβάνεσαι. Δεν υπάρχει αδελφοσύνη, αφού αν δεν υπάρχει ισότητα, τότε τι σόι αδέλφια είμαστε; Και όσο για την ελευθερία, δεν υπάρχει όσο σημαίνει διαφορετικά πράγματα για τον καθένα».

Ο πόλεμος δεν μπορεί να λύσει τέτοιου είδους προβλήματα.

H.D.S. Greenway

Boston Globe

Απόδοση: S.A.