Και σοσιαλισμός και βαρβαρότητα…

Εξαρχής η κυβέρνηση αντιμετώπισε τους πρόσφυγες και τους μετανάστες σαν να ήσαν οι προλετάριοι του κόσμου τούτου. Η εξίσωση είναι απλή. Δεν είχαν να χάσουν τίποτε άλλο από τις αλυσίδες τους οι προλετάριοι, δεν έχουν να χάσουν τίποτε οι πρόσφυγες, άρα βρέχει επανάσταση κι ανατροπές.

Η εξίσωση γίνεται ακόμη απλούστερη, αν θεωρείς ότι ο σημερινός κόσμος δεν διαφέρει από τον κόσμο της βιομηχανικής επανάστασης, τον οποίον περιέγραψε ο Μαρξ. Αν πιστεύεις ότι ο τότε καπιταλισμός έχει μεταμορφωθεί στον σημερινό ιμπεριαλισμό, ότι όλα γίνονται για τα πετρέλαια και την εκμετάλλευση του ανθρώπου από τον άνθρωπο. Κοινώς αν έχεις απαλλάξει τη συνείδησή σου από την υποχρέωση να σκεφτεί για να αντιληφθεί τον κόσμο στον οποίον ζεις, αφού ό,τι ήταν να μάθεις το έμαθες στα νιάτα σου στα ΤΕΙ κομμουνιστικής τέχνης, όπου μαθήτευσαν οι υπουργοί και ο πρωθυπουργός τους…

Διαλεκτικά όλ’ αυτά, δεν λέω, πλην όμως, εκτός από τη διαλεκτική, υπάρχει και η λογική, και η πραγματικότητα. Και την πραγματικότητα την αποδίδει η εικόνα του πατέρα που ετοιμάζεται να πετάξει το μωρό σαν να ήταν μπάλα στους λιμενικούς. Εικόνα απελπισίας; Ή, για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, εικόνα βαρβαρότητας. Και μη μου πείτε ότι και η Μήδεια σκότωσε τα παιδιά της, διότι η Μήδεια και βάρβαρη ήταν, και μια ύπαρξη που ξέφευγε απ’ την ανθρώπινη συνθήκη, τουλάχιστον για τη σκέψη του Ευριπίδη.
Η κυβέρνηση μπορεί να χρησιμοποιεί τους πληθυσμούς αυτούς ως πολιτικό όπλο, εκτιμώντας πως αυτήν τη στιγμή τουλάχιστον η Ευρωπαϊκή Ενωση δεν αντέχει να αφήσει την Ελλάδα να καταρρεύσει. Χρησιμοποιεί όμως ως όπλο και την ελληνική κοινωνία, η οποία ανυπεράσπιστη παρακολουθεί την ελεύθερη διακίνηση μιας αγριότητας που διαχέεται από την Ειδομένη ώς τον Πειραιά. Συνελήφθη αυτός που πήγε να χρησιμοποιήσει το παιδί του για μπάλα; Συνελήφθησαν όσοι κατέλαβαν τη σιδηροδρομική γραμμή; Ή μήπως απεχώρησαν κατόπιν σκληρών διαπραγματεύσεων;

Οι περισσότεροι πιστέψαμε πως η διαχείριση του όλου θέματος οφειλόταν στην ανικανότητα της κ. Τασίας ή στις ιδεοληψίες του κ. Μουζάλα και των εντολοδόχων του. Εχω αρχίσει να πιστεύω πως πρόκειται για οργανωμένη πολιτική – παρακαλώ μη δώσετε ιδιαίτερη έμφαση στο οργανωμένη. Πρόκειται για την ίδια πολιτική που στοχεύει στην προλεταριοποίηση της ελληνικής κοινωνίας, στην εξουδετέρωση και των τελευταίων υπολειμμάτων αστικής ζωής, στην εξαθλίωση.

Γιατί; Οι άνθρωποι είναι κακοί; Οχι, μια χαρά άνθρωποι είναι, και καλοί οικογενειάρχες είναι, και αγαπούν τα παιδιά τους, και φαίνεται ότι κάνουν ό,τι μπορούν να εξασφαλίσουν το μέλλον τους. Απλώς ζουν ακόμη στον δέκατο ένατο αιώνα. Ελλείψει δε Σοβιετικής Ενώσεως, στα χρόνια της Πρώτης Διεθνούς του Μαρξ. Και πιστεύουν ότι όσο περισσότερη εξαθλίωση επιτύχουν τόσο περισσότερη εκλογική πελατεία θα προσελκύσουν. Λάθος εκτίμηση; Ελάτε τώρα, αν πέσουν έξω, ως συνήθως θα φταίει η πραγματικότητα.

Και σοσιαλισμός και βαρβαρότητα, για να παραφράσω τον τίτλο του ιστορικού περιοδικού του Κορνήλιου Καστοριάδη. Και μια εξαθλιωμένη κοινωνία, αλλά και μια εξαθλίωση εισαγωγής που τη μεταφέρουν πληθυσμοί με άλλα ήθη, άλλον Θεό, και έναν πολιτισμό που τους απαγορεύει να καταλάβουν τον δικό μας. Και θα συνυπάρξουν υποτίθεται μαζί μας.

Τάκης Θοδωρόπουλος

Καθημερινή