Τι θα απογίνουν οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ;

Στις εκλογές του προηγούμενου Σεπτεμβρίου, συμμετείχε το 56% των εγγεγραμμένων ψηφοφόρων. Περίπου ένας στους δύο ψηφοφόρους δεν πήγε να στηρίξει καμία από τις επιλογές που διέθετε για να διοικήσει τη χώρα. Από αυτούς που πήγαν, περίπου δύο εκατομμύρια Έλληνες, αν και έβλεπαν μπροστά τους τις απαιτήσεις που είχε το τρίτο Μνημόνιο, εμπιστεύτηκαν  τον ΣΥΡΙΖΑ.

Οι λόγοι που το έκαναν ήταν δύο: ο ένας είχε να κάνει με την συσσωρευμένη οργή για τους προηγούμενους και ο άλλος, ο βασικότερος, με την ελπίδα ότι μία κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ θα κάνει καλύτερο «αντάρτικο» στους δανειστές από ότι θα έκανε η Νέα Δημοκρατία!

Είναι σαφές ότι ένας στους πέντε Έλληνες που εξέλεξε την σημερινή κυβέρνηση (συνταξιούχοι, δημόσιοι υπάλληλοι, αγρότες) είχε εντελώς ιδιοτελή και συντεχνιακά κίνητρα που καθόρισαν την επιλογή του: ο συνταξιούχος ήθελε να προφυλάξει την σύνταξή του, ο δημόσιος υπάλληλος να συντηρήσει τον μισθό του και να αποφύγει την αξιολόγηση και ο αγρότης να γλυτώσει  την φορολογία.

Και τις τρεις περιπτώσεις διέκρινε πρωτοφανής ανωριμότητα, άγνοια και καταστροφική διάθεση για τους άλλους: ο συνταξιούχος παρέμενε αδιάφορος για τον άνεργο εγγονό του, ο δημόσιος υπάλληλος τελείως απρόθυμος για τις μεταρρυθμίσεις  στο δημόσιο και ο αγρότης χωρίς καμία διάθεση να διευρύνει την παραγωγική ή επιχειρηματική του βάση, πέρα από τις επιδοτήσεις.

Όλοι αυτοί λοιπόν, ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ και πάλι, πιστεύοντας ότι θα σώσουν την προσωπική τους περίπτωση, δια μέσου του κρατισμού. Τους υποσχέθηκε αντίσταση στο Μνημόνιο δια της «πειρατείας», του «αντάρτικου» και του «παρασιτισμού» και τον πίστεψαν. Και μερικοί ακόμα τον πιστεύουν, βλέποντας τον αγώνα που δίνει να παραμείνει η χώρα στο «ασάλευτο παρόν»!

Οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ δεν ψήφισαν κυβέρνηση  για τη χώρα τους. Έναν καλό «πειρατή» ψήφισαν να διασφαλίσει την «λεία» και τα «λάφυρα» με εγγυητή το κράτος.

Έλα όμως που τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν ακριβώς έτσι. Ο «πειρατής» δεν φαίνεται να μπορεί να καταφέρει πολλά εν όψει του κλεισίματος της αξιολόγησης. Οι δανειστές αντιστέκονται, η Μέρκελ μάλλον δεν μπορεί να τον στηρίξει όσο ήλπιζε και τα παλιά του κόλπα άρχισαν να κουράζουν τους πάντες. Είναι διάχυτη πια η κόπωση πολλών να περιμένουν εγγυήσεις για τα «κεκτημένα» τους και ακόμα πιο φανερή η απειλή που έρχεται με την φορολογία, τις μειώσεις και ίσως ακόμα και τις απολύσεις.

Οι  ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι πια ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ! Στην πραγματικότητα δεν υπήρξαν και ποτέ τους. Απλά είδαν το «πειρατικό» να μπαίνει απότομα στο λιμάνι τους και βγήκαν να το προϋπαντήσουν. Από δω και πέρα όμως, αφήνουν πίσω την προσποιητή τους «αφέλεια» - αφελείς είναι μόνο όσοι ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ και δεν ανήκουν στις τρεις παραπάνω κατηγορίες, δηλαδή το παλιό 3%!- και σταδιακά μεταβάλλουν την ελπίδα σε οργή.

Σε κάθε περίπτωση, το πόσο γρήγορα θα εγκαταλείψουν εντελώς τη στήριξή τους θα φανεί από τη αξιολόγηση. Και το ερώτημα είναι που θα πάνε μετά. Οι περισσότεροι από αυτούς δύσκολα θα ψηφίσουν  Νέα Δημοκρατία, γιατί ξέρουν καλά τι τους περιμένει. Ο μεγάλος όγκος που θα απαρνηθεί την καρικατούρα της Αριστεράς θα πρέπει να στεγαστεί σε ένα νέο σχήμα που θα εγκαταλείψει τον λαϊκισμό και θα επιλέξει τον δρόμο μιας έλλογης σοσιαλδημοκρατίας.

Όπως και να ΄χει, το να πιστεύει κανείς ότι θα συνεχίσει για πάντα να διατηρεί τα συντεχνιακά του συμφέροντα,, εις βάρος άλλων και να ταυτίζεται με θρασύτατους λαϊκιστες για να δικαιολογήσει την κουτοπονηριά του είναι κάτι που η ίδια η πραγματικότητα κάποτε θα το τιμωρήσει.

Αναμένουμε λοιπόν, με αγωνία τις αντιδράσεις αυτού του περήφανου και αξιοπρεπούς «λαού» που λάτρεψε Βαρουφάκηδες, που αγάπησε Τσίπρες, που συμπάθησε Καμμένους και δικαιολόγησε την πιο απίθανη ανοησία στην πολιτική ζωή. Περιμένουμε να δούμε την δημόσια ομολογία τους, όταν τα είδωλά τους θα φεύγουν με ελικόπτερο ή με το κεφάλι σκυμμένο στα πόδια.

Κάποιοι από αυτούς είναι βέβαιο ότι ζουν μόνο με το ψέμα και θα αναζητήσουν έναν νέο Τσίπρα. Ελπίζω όμως, να μη τον βρουν ούτε στα αριστερά ούτε στα δεξιά αυτή τη φορά. Ελπίζω ακόμα, αυτοί που παρουσιάζονται ως λογικοί τώρα, να μην μεθύσουν κι οι ίδιοι από τον λαϊκισμό και καταφύγουν πάλι στην πειρατεία. Αν και  δεν υπάρχουν πολλά περιθώρια πλέον.

Ανδρέας Ζαμπούκας

Liberal