Ενας Μεσσίας α λα γκρέκα…

Η αυταπάτη είναι ένα από τα κεντρικά θέματα της ελληνικής γραμματείας. Στην αρχή της «Ιλιάδας», ο Δίας στέλνει στον Αγαμέμνονα τον «ούλο όνειρο», για να τον εξαπατήσει, πείθοντάς τον πως ήρθε η ώρα για να πέσει η Τροία. Στην πρώτη σωζόμενη αθηναϊκή τραγωδία, στους «Πέρσες» του Αισχύλου, ήρωας είναι ο Ξέρξης και οι αυταπάτες του. Νόμισε πως θα κατακτήσει την Ελλάδα και κατέστρεψε τον μεγαλύτερο στρατό του κόσμου του.

Ο Αισχύλος δεν κατηγορεί τους Πέρσες για βαρβαρότητα – ο ελληνικός πολιτισμός είχε αρκετή αυτοπεποίθηση για να μην υποτιμά τους αντιπάλους του. Του αποδίδει τις αυταπάτες που τον οδήγησαν στην ύβρη, με συνέπεια την τιμωρία του. Στην τελευταία σωζόμενη τραγωδία, στις «Βάκχες» του Ευριπίδη, το θέμα είναι η αυταπάτη του βασιλιά Πενθέα, που πίστεψε πως μπορεί να αψηφήσει έναν θεό, τον Διόνυσο...

«Αλλ’ όταν σπεύδη τις, χω θεός συνάπτεται», λέει κάπου ο Αισχύλος. «Οταν κάποιος βιάζεται να πετύχει τον στόχο του, τον βοηθάει κι ο θεός» – απόδοση πρόχειρη, εννοείται. Κοινώς βάζει κι ο θεός το χέρι του, για να τον σπρώξει ακόμη πιο βαθιά στον δρόμο της αυταπάτης και της ύβρης. Και τώρα βουτιά στα ρηχά τής σήμερον – προσοχή μη σπάσετε το κεφάλι σας, διότι είναι πολύ ρηχά. Παρακάμπτω τα προφανή. Προκειμένου να αθωώσει εαυτόν ο κ. Τσίπρας, ζήτησε να μην του αποδοθεί η κατηγορία του ψεύδους, αλλά η αγαθή πρόθεση της αυταπάτης. Δεν λέει ότι εξαπατήθηκε, θα ήταν πολύ χοντρό για τον ναρκισσισμό του. Λέει ότι αυταπατήθηκε. Θα μπορούσε κανείς να πει πως εκεί έγκειται η ουσιαστική διαφορά από τον μέντορά του, τον Ανδρέα. Ο Ανδρέας έλεγε ψέματα, αλλά δεν είχε αυταπάτες. Ηταν πολιτικός. Το ερώτημα είναι τι είναι ο κ. Τσίπρας.

Ο καθείς και οι εμμονές του.

Και μία από τις δικές μου, θα το έχετε ήδη αντιληφθεί, είναι ότι ο ορυκτός πλούτος της ελληνικής γραμματείας δεν έχει μόνον φιλολογική αξία. Οπως λέει και ο Καστοριάδης, εκεί μέσα βρίσκονται τα σπέρματα της δικής μας σκέψης. Και από προχθές που άκουσα την ομολογία του κ. Τσίπρα περί αυταπάτης, σκέφτομαι πως υπήρξε και η συμβολή του θεού στην όλη παραπλάνηση. Και δεν εννοώ τον κ. Φλαμπουράρη. Εννοώ τον περιούσιο ελληνικό λαό, τον καθαγιασμένο από την αριστερή ρητορεία της δημοκρατίας μας.

Ο κ. Τσίπρας δεν σταδιοδρόμησε ως πολιτικός. Σταδιοδρόμησε ως Μεσσίας, προβάλλοντας λόγο χιλιαστικό, σχεδόν αποκαλυπτικό. Ολα θα άλλαζαν, απ’ τον δέκατο τρίτο μισθό ώς την Ευρώπη και τον κόσμο. Και ο λαός, στον ρόλο του θεού, τον έσπρωξε ακόμη πιο βαθιά στις αυταπάτες του. Ενας Μεσσίας α λα γκρέκα, που προφήτευε, αντί να πολιτεύεται, κοινώς ήξερε να συνομιλεί με το αίσθημα του ποιμνίου του.

Θα μου πείτε στη δημοκρατία μας ο λαός είναι κατ’ εξοχήν ανεύθυνος. Ποιος θα τολμήσει να ζητήσει ευθύνες από τον θεό; Ισως ο περίφημος «ιστορικός του μέλλοντος», αν υπάρξει μέλλον και Ιστορία. Κι όμως, όσο ευθύνονται οι αυταπάτες του Μεσσία για την πανωλεθρία της χώρας, άλλο τόσο ευθύνονται τα ποσοστά των δύο εκλογικών αναμετρήσεων και του δημοψηφίσματος.

Η χειρότερη κυβέρνηση όλης της μεταπολίτευσης δεν προέκυψε από παρθενογένεση. Βγήκε από τις κάλπες.

Και τέλος κάτι εντελώς ανθρώπινο. Το περί «αυταπάτης» ήταν η κορυφαία στιγμή της απολογητικής παρουσίας του πρωθυπουργού στην Βουλή. Αν το πρόβλημά του είναι να τον συγχωρήσουμε, ας τον συγχωρήσουμε για να απαλλαγούμε μια ώρα αρχύτερα.

Τάκης Θεοδωρόπουλος

Καθημερινή