Κάποια υποχρέωση μήπως;

Απορώ με τη γενική κατάπληξη που προξενεί η αποκάλυψη της επιστολής Τσίπρα προς «σύντροφο Νικολάς» (Μαδούρο). Τόση σεμνοτυφία πια; Μας σοκάρει ξαφνικά ότι ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ έλαβε μέριμνα προσωπικώς για τη συγκάλυψη της δράσης του Βενεζουελανού Στρος-Καν, ονόματι Φρανκλίν Ραμόν Γκονσάλες. Τόσο γρήγορα λησμονήσαμε ότι ο συγκεκριμένος πολιτικός χώρος δικαιολογούσε τη χειροδικία εις βάρος πολιτικών αντιπάλων, ακόμη και την τρομοκρατική βία;

 

Ενάμισης χρόνος διακυβέρνησης από τον ΣΥΡΙΖΑ ήταν λοιπόν αρκετός για να ξεχάσουμε ότι αυτοί οι άνθρωποι χωρίζουν τη βία σε κακή (δεξιά) βία και την... άλλη βία. Ξέρετε ποια, αυτήν που δεν τολμούν να την πουν ευθέως «καλή», ούτε όμως και να την καταδικάσουν συγκεκριμένα, επειδή ασκείται για έναν δήθεν καλό σκοπό. Τη βία που εμπίπτει στη γενική καταδίκη της βίας και δεν απαιτεί ειδική καταδίκη, επειδή κατά κάποιο τρόπο ασκείται για έναν δήθεν καλό σκοπό. Αυτή είναι η Αριστερά, ας το χωνέψουμε επιτέλους...

Κάτι άλλο, όμως, στην επιστολή Τσίπρα τράβηξε την προσοχή μου. Το ύφος της παραγράφου που αναφέρεται στο επίμαχο θέμα: «Τέλος, εφιστώ την προσοχή σου σε ένα ευαίσθητο θέμα στο οποίο περιμένω τη συμβολή σου και την παρέμβασή σου με τον καλύτερο τρόπο, το ήδη γνωστό σε εσάς ζήτημα που έχει προκύψει με τον νέο πρέσβη στην Αθήνα. Μέχρι στιγμής, το προσωπικό της πρεσβείας έχει επιδείξει πολιτική ωριμότητα και δεν θα λάβει μέτρα εντός της Ελλάδας, που θα δημοσιοποιούσαν το πρόβλημα, γεγονός που θα το εκμεταλλεύονταν στο έπακρο τα συστημικά μέσα ενημέρωσης για να βλάψουν την Αριστερά τόσο στη Βενεζουέλα όσο και στην Ελλάδα».

Γιατί τόση προσπάθεια επίδειξης των καλών προθέσεων του Αλέξη Τσίπρα; Γιατί τέτοια προθυμία προσφοράς καλών υπηρεσιών και μάλιστα σε ένα θέμα άκρως απόρρητο, για το οποίο όσο λιγότερα λέγονται τόσο καλύτερα; Αυτά τα ερωτήματα με οδηγούν σε ένα άλλο: μήπως ο ΣΥΡΙΖΑ αισθανόταν ότι είχε κάποια υποχρέωση προς την κυβέρνηση του συντρόφου Νικολάς;
Ας μείνουμε σε αυτόν τον υπέροχο όρο του μαρξιστικού Newspeak, για να τον ορίσουμε μέσω ενός ιστορικού παραδείγματος. Ο Λαβρέντι Μπέρια (ο Χίμλερ του Στάλιν...) έστελνε έξω στους δρόμους τους ανθρώπους του με ένα αυτοκίνητο, βουτούσαν ένα ή δυο κορίτσια, του τα πήγαιναν και δεν τα έβλεπε ξανά κανείς – εκτός από τον εκτελεστή, προφανώς. Αυτή η εγκληματική συμπεριφορά ήταν γνωστή στους κύκλους των υψηλά ισταμένων κομματικών. Γιατί κανείς τους δεν το κατήγγειλε στον Στάλιν; Από πολιτική ωριμότητα...
Με αφορμή την υπόθεση του πρώην πρεσβευτή της Μπολιβαριανής Δημοκρατίας, έκαναν την εμφάνισή τους ξανά –όπως οι αλλεργίες την άνοιξη– τα αηδιαστικά δημοσιογραφικά στερεότυπα, με χειρότερο όλων το «αρρωστημένες ορέξεις». Ε, λοιπόν, όχι. Οι ορέξεις του πρεσβευτή δεν ήταν αρρωστημένες. Αρρωστημένο ήταν ότι δεν τις χαλιναγωγούσε. Αυτός ο αυτοέλεγχος είναι η ουσία του πολιτισμού, αυτό διαχωρίζει τον πολιτισμένο άνθρωπο από το ζώο. Ο περί ου ο λόγος ήταν ζώο – και παραμένει, θέλω να ελπίζω, διότι αγαπάμε ακόμη και τα ζώα που σιχαινόμαστε, όχι μόνο τα σκυλάκια και τα γατάκια...

Στέφανος Κασιμάτης

Καθημερινή