Δίχτυ ασφαλείας αναζητά τώρα η κυβέρνηση…

Αυτή την περίοδο η κυβέρνηση μοιάζει όλο και περισσότερο με αυτόν που έπεσε από τον 30^ο όροφο και καθώς περνάει από τον 15^ο  λέει: «ως εδώ καλά πάμε». Μια τυπική έκθεση της  Κομισιόν – που δεν φημίζεται και για την ακρίβεια των προβλέψεών της,-  έκανε την κυβερνητική εκπρόσωπο να μιλάει για ανάκαμψη χάρη στην…κοινωνική πολιτική της κυβέρνησης.

 

Φιλάκια... χαϊβάνια μου!

Προφανώς οι δημόσιες τοποθετήσεις των κυβερνητικών παραγόντων δεν παρακολουθούν την πραγματικότητα. Ή οι ίδιοι  δεν αισθάνονται την ανάγκη να τη λαμβάνουν υπόψη τους. Στην περίπτωση της αξιολόγησης αυτό βγάζει μάτι. Μια υπόθεση που έπρεπε να έχει κλείσει από τον περασμένο Νοέμβριο σέρνεται για  έξι μήνες  και το μόνο που αλλάζει, εν τω μεταξύ, είναι ότι ο λογαριασμός των μέτρων αυξάνει, καθώς προστίθεται και ο χαμένος χρόνος.

Με άλλα λόγια, η κυβέρνηση αντί να κλείσει εγκαίρως την αξιολόγηση και να προχωρήσει στα επόμενα βήματα, όπως είναι η κατάθεση του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος, προτίμησε το άλμα στο κενό.

Αν παρακολουθήσει κανείς τις διαδοχικές δηλώσεις του Κατρούγκαλου για το ασφαλιστικό,που είναι το μεγάλο αγκάθι, αλλά και του ίδιου του Πρωθυπουργού θα διαπιστώσει ότι το έκανε περισσότερο από άγνοια κινδύνου παρά από πολιτικό σχεδιασμό.

Απόδειξη ότι ακόμη και τώρα που βαδίζει με ταχύτητα για πρόσκρουση στο έδαφος συνεχίζει να χρησιμοποιεί παραπλανητικές θεωρίες για να εξηγήσει δύο εντελώς  διαφορετικά ενδεχόμενα: γιατί τελικά θα υπογράψει, αλλά και γιατί μπορεί  να …μην υπογράψει.

Με το πρώτο το πολύ να πέσει στη Βουλή και να προκύψουν εκλογές. Με το δεύτερο όμως το αποτέλεσμα θα είναι η άμεση χρεοκοπία της χώρας. Αν οι αρμόδιοι δεν μπορούν να διακρίνουν τη διαφορά ανάμεσα σ’  αυτά τα δύο ενδεχόμενα ασφαλώς δεν μπορούν και να διακρίνουν πιο σύνθετα πράγματα. Όπως π.χ. με ποιες προϋποθέσεις μπορεί να περάσει η ελληνική οικονομία στην περιοχή της ανάπτυξης.

Τα τελευταία 24ωρα οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι προβάλλουν τη θεωρία ότι η ανάπτυξη θα προκύψει σαν φυσική συνέχεια της αξιολόγησης. Θεωρούν ότι αν αρχίσει μια συζήτηση για ελληνικό χρέος  πλήθος επενδυτών θα σπεύσουν στην Ελλάδα για να καταθέσουν τις προτάσεις τους. Σα να πρόκειται για τη λήξη μιας περιόδου με  δυσκολίες και την έναρξη μιας άλλης στην οποία η Ελλάδα θα μεταμορφώνεται ως επενδυτικό Ελντοράντο.

Φυσικά η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Το ζητούμενο αυτή τη στιγμή είναι να μην σκάσει στο έδαφος με δύναμη η χώρα και διαλυθεί εντελώς η κοινωνία της. Το άλμα από τον 30^ο όροφο έτσι κι αλλιώς έγινε από τη στιγμή που ο Τσίπρας αποφάσισε να επιστρέψει στις  διαπραγματευτικές -ο Θεός να τις κάνει- μεθόδους του 2015.  Το θέμα είναι να βρεθεί έστω την τελευταία στιγμή δίχτυ ασφάλειας, ώστε η πρόσκρουση να είναι όσο το δυνατόν  ηπιότερη. Η κυβέρνηση αρχίζει  να το ψάχνει, αλλά και σ’ αυτό είναι καθυστερημένη.

Αυτό το δίχτυ μόνο οι εταίροι μπορούν να προσφέρουν και δεν το κρύβουν ότι έχουν διάθεση να το κάνουν. Η κυβέρνηση όμως δεν τους διευκολύνει με την εσωτερική ρητορική που την εμποδίζει να παραδεχθεί την αλήθεια- και μαζί  τις ευθύνες της και να αλλάξει γραμμή πλεύσης στο χειρισμό των κρίσιμων υποθέσεων .

Όσο δεν αποφασίζει ο ίδιος ο Πρωθυπουργό, ως φορέας της λαϊκής εντολής να απαλλαγεί από το πολιτικό προσωπικό της σειράς που διαχειρίζεται τα πράγματα και να αναζητήσει νέους και ικανούς ανθρώπους για την κυβέρνησή του, η κατάσταση θα επιδεινώνεται. Οι μεγαλοστομίες της Όλγας Γεροβασίλη και οι κομπασμοί του Πρωθυπουργού δίπλα τον Καμμένο απλώς επιταχύνουν τη φθορά και τη αποδιάρθρωση.

Γ. Λακόπουλος

Ανοιχτό Παράθυρο