Κι όμως ο Αλέξης θα πετύχει...

Σταδιακά όσο προχωρούσε η μεταπολίτευση, η κοινωνική κατηγορία που αποκτούσε όλο και μεγαλύτερη ισχύ ήταν οι συνδικαλιστές του δημοσίου και των συντεχνιών όπως π.χ. οι δημοσιογράφοι. Κάθε σχετικός νόμος του κράτους "κοβόταν και ραβόταν" στα μέτρα αυτής της κατηγορίας, έτσι ώστε να ελέγχουν τα συνδικάτα με πελατειακού χαρακτήρα ανταλλάγματα και να λειτουργούν ως ιμάντες μεταβίβασης επιρροής στην κεντρική πολιτική σκηνή.

Επί της ουσίας τα πρόσωπα της κεντρικής πολιτικής σκηνής λειτουργούσαν σαν μαριονέτες των παρασιτικών συνδικάτων του δημοσίου και των εκλεκτών συντεχνιών.

Τα προνόμια ήταν τέτοια που στην Ελλάδα συνέφερε τα τελευταία τριάντα χρόνια να κάνει κάποιος καριέρα σαν συνδικαλιστής παρά σαν επιχειρηματίας ή επιστήμονας. Η διαπλοκή και διαφθορά της δημόσιας διοίκησης εξόντωσε τους σοβαρούς επιχειρηματίες του ιδιωτικού τομέα και άφησε να επιβιώσουν μόνο όσοι συναλλάσσονταν μαζί της και ας παραβίαζαν τους νόμους...

Πάγια οι φορολογικές ρυθμίσεις δικαίωναν εκ των υστέρων όσους δεν πλήρωναν στην ώρα τους ή και ποτέ. Το μοντέλο υψηλοί φόροι που δεν τους πληρώνουν όλοι και εκ των υστέρων επιβράβευση όσων δεν  πληρώνουν ήταν μοντέλο τριτοκοσμικής χώρας που από σπόντα βρέθηκε στην ΕΕ και την Ευρωζώνη.

Την ανάδειξη των συνδικάτων σε βασικό πόλο εξουσίας την εγκαθίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου μετά το 1981. Σε όλη αυτήν την περίοδο δεν είχε καμιά σημασία ποιους όριζε η εκάστοτε κυβέρνηση σαν διοίκηση μιας ΔΕΚΟ. Διοίκηση επί της ουσίας ασκούσε διαχρονικά και διακομματικά το συνδικάτο της επιχείρησης ή της δημόσιας υπηρεσίας.

Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ αντιπροσωπεύει τη γενίκευση αυτού του "σοβιετικού" στυλ μοντέλου διοίκησης. Επί ΣΥΡΙΖΑ οι συνδικαλιστές βγήκαν από το παρασκήνιο από το οποίο επηρέαζαν τις εξελίξεις και ανέλαβαν θέσεις υπουργών, διοικητών και γενικά όλων των θέσεων ευθύνης.

Όλα αυτά χωρίς ανοιχτές διαδικασίες, διαγωνισμούς και γενικά διαδικασίες που έστω  και κατ’ επίφαση θα νομιμοποιούσαν τη λειτουργία αυτή ηθικά και θα εξασφάλιζαν στοιχειώδη αποτελεσματικότητα.

Τα λάθη που έπραξαν τα τελευταία χρόνια το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ, που εκτός από την οικονομική χρεοκοπία αποσάρθρωσαν τις  όποιες κοινωνικές και πολιτικές αξίες, ο ΣΥΡΙΖΑ τα επαναλαμβάνει σε πολλαπλάσια δόση.

Υπό αυτήν την έννοια ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί "θετική" εξέλιξη καθώς οδηγεί το μοντέλο της χρεοκοπίας της μεταπολίτευσης στα άκρα και επιταχύνει την κατάρρευσή του. Μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ που κάθε μέρα που περνά επιβεβαιώνει πως μετρά μέρες (μήνες) στην εξουσία, το ίδιο προσμετρά και το μοντέλο της μεταπολίτευσης. Το τελευταίο "σοβιετικού" τύπου μοντέλο στην Ευρώπη τρίζει. Στα σοβιετικά μοντέλα για να κάνει κάποιος καριέρα έπρεπε να είναι είτε συνδικαλιστής, είτε μέλος του κόμματος. Εδώ απλά δεν είχαμε ένα αλλά δυο - τρία κόμματα που εναλλάσσονταν στην εξουσία και τα μέλη τους νέμονταν τα προνόμια.

Κατ’ αυτήν την έννοια η διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ συνιστά μια μεγάλη ευκαιρία αποσοβιετοποίησης της Ελλάδας και αντιστροφής της μετακίνησης του εκκρεμούς προς τα αριστερά που δρομολόγησε η Χούντα.

Η Ελλάδα είναι μια κοινωνία με ιδιαίτερα αριστερό κέντρο βάρους μετά τη μεταπολίτευση. Για την ακρίβεια, έτσι ξεκίνησε η μεταπολίτευση. Ήταν ίσως η κυριαρχία αυτών των πεποιθήσεων που οδήγησε τον Καραμανλή τον πρεσβύτερο στις μεγάλες εθνικοποιήσεις αμέσως μετά τη μεταπολίτευση.

Σε έρευνα της κοινής γνώμης του 1981 στην ερώτηση αν επιθυμούν "μεγαλύτερη παρέμβαση του κράτους στην οικονομία με αντίστοιχο περιορισμό της ιδιωτικής πρωτοβουλίας", το 45,6% απαντούσε ναι και το 29,6% όχι. Στην ερώτηση "αν επιθυμούν περισσότερες κρατικοποιήσεις στην οικονομία", το 60% απαντούσε ναι και μόνο το 24,5% όχι.

Το 1974 ο Κ. Καραμανλής είχε βγάλει την Ελλάδα από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ. Λίγα χρόνια αργότερα και πριν την επαναφέρει σ’ αυτό, μόνο το 8% της κοινής γνώμης επιθυμούσε επιστροφή στο στρατιωτικό σκέλος. Το 21% πίστευε στην παραμονή μόνο στο πολιτικό σκέλος και το 45% ήθελε την πλήρη αποχώρηση. Τα ποσοστά αυτά δείχνουν πως και μια μερίδα της δεξιάς παράταξης κινούνταν εντός της κυρίαρχης αριστερής ιδεολογίας.

Το 1980 οι υποστηρικτές της ένταξης της Ελλάδας στην ΕΟΚ οριακά υπερίσχυαν. Αντίθετα σήμερα ακόμη και τώρα τα δυο τρίτα τάσσονται υπέρ του Ευρώ. Η μεταστροφή υπέρ της ΕΟΚ έλαβε χώρα με την ανάλογη "κυβίστηση" του Ανδρέα Παπανδρέου.

Το 1980 το 47% της κοινής γνώμης αυτοπροσδιορίζονταν σαν Αριστεροί, κεντροαριστεροί και κεντρώοι. Σαν κεντροδεξιοί και δεξιοί αυτοπροσδιορίζονταν το 27%. Τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης το κέντρο ιδεολογικά ήταν ιδιαίτερα αριστερόστροφο.

Σήμερα σύμφωνα με έρευνα της "Διανέοσις" το Φεβρουάριο του 2016 η κοινή γνώμη αυτοπροσδιορίζεται πολιτικά ως εξής: φιλελεύθερο δημοκρατικό κέντρο 23,6%, σοσιαλδημοκρατία 19,3%, δημοκρατικός σοσιαλισμός 14,3%, νεοφιλελευθερισμός 10,9%, συντηρητισμός 4,7%, οικολογία 4,8%, εθνικισμός 8%, κομμουνισμός 6,3%.

Τα παραπάνω στοιχεία αποδεικνύουν πως βασικό χαρακτηριστικό της μεταπολίτευσης ήταν η σαφής ιδεολογική και πολιτική κυριαρχία της αριστεράς. Μιας αριστεράς όμως που είχε περισσότερα κοινά χαρακτηριστικά με λαϊκίστικα κόμματα της Λατινικής Αμερικής παρά με την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία.

Με αυτά τα δεδομένα αποτελεί έκπληξη πως η χώρα παρέμεινε στο ΝΑΤΟ, εισήλθε στην ΕΟΚ και έγινε μέλος της Ευρωζώνης.  Η απάντηση στην έκπληξη αυτή είναι η γεωγραφική θέση και η οικονομική και αμυντική εξάρτηση από τη Δύση.

Το κόστος του μεταπολιτευτικού παρασιτικού μοντέλου που χρησιμοποίησε σαν μανδύα την αριστερή ιδεολογία, είναι η διάλυση του μεταπολεμικού παραγωγικού ιστού και η μη αντικατάστασή του επαρκώς από ένα νέο, ανταγωνιστικό και προσαρμοσμένο στις απαιτήσεις της παγκοσμιοποίησης. Αυτό το κόστος θα πληρώσουμε τα επόμενα χρόνια με την περαιτέρω κατάρρευση μισθών και συντάξεων, μόλις εξαντληθούν οι καταθέσεις.

Η χρεοκοπία του μοντέλου της μεταπολίτευσης στα χέρια του ΣΥΡΙΖΑ που αποτελεί μετάσταση του βαθέως  ΠΑΣΟΚ είναι πολύ πιθανό να μετακινήσει το κέντρο βάρους των αντιλήψεων της κοινωνίας εκτός της κυριαρχίας της αριστεράς.

Τόσο ο Ανδρέας Παπανδρέου όσο και ο Αλέξης Τσίπρας έχουν συνεισφέρει στην αναίμακτη αυτή ολοκλήρωση της αριστερής μεταπολιτευτικής περιπέτειας της Ελλάδας.

Τα στοιχεία των ερευνών της κοινής γνώμης παλαιότερων εποχών είναι της MRB για λογαριασμό του ΚΠΕΕ και υπάρχουν στο βιβλίο του Γιάννη Λούλη: "Πολιτική Κυριαρχία-Πώς κερδίζεται και πώς χάνεται".

Κώστας Στούπας

Capital.gr