Η καταστροφή της πατρίδας μας και η αποσύνθεση
της ελληνικής κοινωνίας συνεχίζονται. Επί επτά συναπτά έτη, οι Ελληνες πολίτες
αδυνατούν να βρουν τον προσανατολισμό τους, με αποτέλεσμα να άγονται και να
φέρονται από ανίκανους λαϊκιστές πολιτικούς και να κάνουν οι ίδιοι καταστροφικές
επιλογές στις αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις.
Από τη μία πλευρά, υπάρχει μια αστική τάξη που
δεν κατόρθωσε να δημιουργήσει έναν υγιή εθνικό παραγωγικό κορμό και πρότυπο,
που θα ήταν δυνατόν να αντεπεξέλθει στις αναταράξεις οι οποίες προκλήθηκαν από
την τραπεζική κρίση του 2007-2008, ίσως γιατί ήταν απασχολημένη με τη λεηλασία
του εθνικού πλούτου, μέσω παρασιτικών επιχειρηματικών δράσεων και όχι δράσεων
που παράγουν πλούτο…
Την ίδια στιγμή, αυτή η αστική τάξη και τα
κόμματα εξουσίας, στα οποία, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, είχε τη δυνατότητα
να ασκήσει επιρροή, κράτησαν την Ελλάδα στην οπισθοδρόμηση, αφού επιχειρηματίες
και πολιτικοί δεν είχαν το ηθικό ανάστημα να εμπνευστούν ένα εθνικό σχέδιο, που
όχι μόνο θα ήταν η κινητήρια δύναμη αλλά θα λειτουργούσε και ως δίχτυ ασφαλείας
σε όποιους κινδύνους, όπως για παράδειγμα η καταστροφή που υφιστάμεθα τα
τελευταία επτά χρόνια.
Ουραγός η Ελλάδα στην ποιότητα του πολιτικού λόγου, ουραγός στην ανάπτυξη ενός υγιούς επιχειρηματικού και παραγωγικού μοντέλου, ουραγός στον ουσιαστικό και πραγματικό εκσυγχρονισμό του κράτους, ουραγός στις μεταρρυθμίσεις, ουραγός στην Παιδεία.
Από την άλλη πλευρά, ο λεγόμενος «πνευματικός κόσμος», αλλά και ο κόσμος της τέχνης και του πολιτισμού, αντί να παίξουν τον ρόλο του «αντιβιοτικού» στα φαινόμενα παρακμής και σήψης, άλλοτε γίνονταν συμμέτοχοι, παίρνοντας ψίχουλα ή και παχυλές αμοιβές για τις «υπηρεσίες» τους, και άλλοτε, με την ιδεοληπτική και καταστροφική στάση τους, λειτουργούσαν εξ αντικειμένου σαν πολλαπλασιαστές ισχύος στη διαδικασία καταστροφής της πατρίδας.
Δεν ήταν μόνο οι συνδικαλιστές που λειτούργησαν ως τροχοπέδη στις προσπάθειες εκσυγχρονισμού του ασφαλιστικού συστήματος, το οποίο αποτελεί μία από τις βασικές αιτίες για την κατάσταση όπου βρίσκεται σήμερα η οικονομία της χώρας. Ηταν και ο πνευματικός κόσμος, οι καλλιτέχνες και οι δημοσιογράφοι, που έκαναν εξαιρετικά εύκολο το έργο των λαϊκιστών.
Ηταν το καθηγητικό κατεστημένο στα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα της χώρας, που μαζί με τους «αριστερούς» οι οποίοι είναι φυτεμένοι στα κόμματα δεν επέτρεψαν τη λειτουργία μη κερδοσκοπικών πανεπιστημίων στην Ελλάδα, κάτι που θα μπορούσε να καταστήσει την πατρίδα μας περιφερειακό εκπαιδευτικό και πνευματικό κέντρο, με σοβαρή συμβολή στην οικονομία αυτής της τώρα κατεστραμμένης χώρας.
Ολοι αυτοί -που στέλνουν τα δικά τους παιδιά σε ξένα πανεπιστήμια- δεν έχουν καν τη δυνατότητα να αναλύσουν το φαινόμενο της εκροής εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ τον χρόνο για σπουδές Ελληνοπαίδων στο εξωτερικό, δεν έχουν καν τη δυνατότητα να αναλύσουν το όφελος της οικονομίας της Κύπρου από τη λειτουργία τέτοιων πανεπιστημίων, όπως το Πανεπιστήμιο Νεάπολις της Πάφου, όπου βρέθηκα πρόσφατα για μια ομιλία και διαπίστωσα ιδίοις όμμασι το επίπεδο σπουδών που παρέχεται στο εν λόγω πανεπιστήμιο, καθώς και την αδικία που υφίστανται τα Ελληνόπουλα, τα οποία αναγκάζονται να σπουδάσουν υποχρεωτικά σε κρατικά πανεπιστήμια και, αν όχι, να εκπατριστούν και να πληρώσουν τεράστιο κόστος.
Αλήθεια, όλοι αυτοί που κρατούν την Ελλάδα σε εκπαιδευτικό καθεστώς τύπου Βόρειας Κορέας δεν αναρωτιούνται πόσο συνάλλαγμα αφήνουν οι 70.000 φοιτητές που φοιτούν σε ιδιωτικά πανεπιστήμια στα Κατεχόμενα, συμβάλλοντας στην αναβάθμιση της διεθνούς προσωπικότητας των Κατεχομένων;
Στις ευθύνες της αστικής τάξης και των κομμάτων εξουσίας κάναμε αναφορά.
Οσον αφορά τις ευθύνες της τροχοπέδης που ακούει στα ονόματα «συνδικαλισμός», «δημοσιογραφία», «πνευματικός και καλλιτεχνικός κόσμος», εκεί πρέπει να τις αναζητήσουμε στις μαγικές λέξεις «Αριστερά» και «αριστεροσύνη».
Στο εξωτερικό, και κυρίως στην Τουρκία, το να είσαι αριστερός σημαίνει ότι πληρώνεις κόστος, και μάλιστα μεγάλο.
Στην Ελλάδα, μετά το 1974, η αριστεροσύνη έγινε επάγγελμα και εργαλείο ανόδου στην τέχνη, στον πολιτισμό, στο πανεπιστήμιο, στη δημοσιογραφία...
Αυτό οδήγησε ό,τι πιο ανέντιμο, ανήθικο και οπορτουνιστικό υπήρχε στην ελληνική κοινωνία στο να αναζητήσει καταφύγιο στην αριστεροσύνη, για να είναι ανοιχτός ο εύκολος δρόμος της ανέλιξης.
Ετσι, με μια αστική τάξη του παρασιτισμού και της λεηλασίας του εθνικού πλούτου, με κόμματα εξουσίας του ίδιου φυράματος, με ένα κομματικοποιημένο κράτος ανίκανο να υπηρετήσει και να προστατέψει τον πολίτη και έναν πνευματικό, δημοσιογραφικό και καλλιτεχνικό κόσμο βουτηγμένους στην υποκρισία της κίβδηλης και ωφελιμιστικής αριστεροσύνης, οδηγήσαμε την πατρίδα μας στην καταστροφή, χωρίς καν να καλλιεργούμε την ελπίδα για την Ανάσταση.
Ουραγός η Ελλάδα στην ποιότητα του πολιτικού λόγου, ουραγός στην ανάπτυξη ενός υγιούς επιχειρηματικού και παραγωγικού μοντέλου, ουραγός στον ουσιαστικό και πραγματικό εκσυγχρονισμό του κράτους, ουραγός στις μεταρρυθμίσεις, ουραγός στην Παιδεία.
Από την άλλη πλευρά, ο λεγόμενος «πνευματικός κόσμος», αλλά και ο κόσμος της τέχνης και του πολιτισμού, αντί να παίξουν τον ρόλο του «αντιβιοτικού» στα φαινόμενα παρακμής και σήψης, άλλοτε γίνονταν συμμέτοχοι, παίρνοντας ψίχουλα ή και παχυλές αμοιβές για τις «υπηρεσίες» τους, και άλλοτε, με την ιδεοληπτική και καταστροφική στάση τους, λειτουργούσαν εξ αντικειμένου σαν πολλαπλασιαστές ισχύος στη διαδικασία καταστροφής της πατρίδας.
Δεν ήταν μόνο οι συνδικαλιστές που λειτούργησαν ως τροχοπέδη στις προσπάθειες εκσυγχρονισμού του ασφαλιστικού συστήματος, το οποίο αποτελεί μία από τις βασικές αιτίες για την κατάσταση όπου βρίσκεται σήμερα η οικονομία της χώρας. Ηταν και ο πνευματικός κόσμος, οι καλλιτέχνες και οι δημοσιογράφοι, που έκαναν εξαιρετικά εύκολο το έργο των λαϊκιστών.
Ηταν το καθηγητικό κατεστημένο στα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα της χώρας, που μαζί με τους «αριστερούς» οι οποίοι είναι φυτεμένοι στα κόμματα δεν επέτρεψαν τη λειτουργία μη κερδοσκοπικών πανεπιστημίων στην Ελλάδα, κάτι που θα μπορούσε να καταστήσει την πατρίδα μας περιφερειακό εκπαιδευτικό και πνευματικό κέντρο, με σοβαρή συμβολή στην οικονομία αυτής της τώρα κατεστραμμένης χώρας.
Ολοι αυτοί -που στέλνουν τα δικά τους παιδιά σε ξένα πανεπιστήμια- δεν έχουν καν τη δυνατότητα να αναλύσουν το φαινόμενο της εκροής εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ τον χρόνο για σπουδές Ελληνοπαίδων στο εξωτερικό, δεν έχουν καν τη δυνατότητα να αναλύσουν το όφελος της οικονομίας της Κύπρου από τη λειτουργία τέτοιων πανεπιστημίων, όπως το Πανεπιστήμιο Νεάπολις της Πάφου, όπου βρέθηκα πρόσφατα για μια ομιλία και διαπίστωσα ιδίοις όμμασι το επίπεδο σπουδών που παρέχεται στο εν λόγω πανεπιστήμιο, καθώς και την αδικία που υφίστανται τα Ελληνόπουλα, τα οποία αναγκάζονται να σπουδάσουν υποχρεωτικά σε κρατικά πανεπιστήμια και, αν όχι, να εκπατριστούν και να πληρώσουν τεράστιο κόστος.
Αλήθεια, όλοι αυτοί που κρατούν την Ελλάδα σε εκπαιδευτικό καθεστώς τύπου Βόρειας Κορέας δεν αναρωτιούνται πόσο συνάλλαγμα αφήνουν οι 70.000 φοιτητές που φοιτούν σε ιδιωτικά πανεπιστήμια στα Κατεχόμενα, συμβάλλοντας στην αναβάθμιση της διεθνούς προσωπικότητας των Κατεχομένων;
Στις ευθύνες της αστικής τάξης και των κομμάτων εξουσίας κάναμε αναφορά.
Οσον αφορά τις ευθύνες της τροχοπέδης που ακούει στα ονόματα «συνδικαλισμός», «δημοσιογραφία», «πνευματικός και καλλιτεχνικός κόσμος», εκεί πρέπει να τις αναζητήσουμε στις μαγικές λέξεις «Αριστερά» και «αριστεροσύνη».
Στο εξωτερικό, και κυρίως στην Τουρκία, το να είσαι αριστερός σημαίνει ότι πληρώνεις κόστος, και μάλιστα μεγάλο.
Στην Ελλάδα, μετά το 1974, η αριστεροσύνη έγινε επάγγελμα και εργαλείο ανόδου στην τέχνη, στον πολιτισμό, στο πανεπιστήμιο, στη δημοσιογραφία...
Αυτό οδήγησε ό,τι πιο ανέντιμο, ανήθικο και οπορτουνιστικό υπήρχε στην ελληνική κοινωνία στο να αναζητήσει καταφύγιο στην αριστεροσύνη, για να είναι ανοιχτός ο εύκολος δρόμος της ανέλιξης.
Ετσι, με μια αστική τάξη του παρασιτισμού και της λεηλασίας του εθνικού πλούτου, με κόμματα εξουσίας του ίδιου φυράματος, με ένα κομματικοποιημένο κράτος ανίκανο να υπηρετήσει και να προστατέψει τον πολίτη και έναν πνευματικό, δημοσιογραφικό και καλλιτεχνικό κόσμο βουτηγμένους στην υποκρισία της κίβδηλης και ωφελιμιστικής αριστεροσύνης, οδηγήσαμε την πατρίδα μας στην καταστροφή, χωρίς καν να καλλιεργούμε την ελπίδα για την Ανάσταση.
Σάββας Καλεντερίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου