ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ: Οι ένοικοι της ματαιότητας…

Μήνες αυταπάτης και τυχοδιωκτισμού κατέληξαν σε εσαεί μνημόνια και απόλυτη υποταγή. Μέτρα, τέλη, φόροι, ΦΠΑ, ΕΝΦΙΑ κ.ο.κ. Υπερταμείο υπό τον ουσιαστικό έλεγχο των πιστωτών στο διηνεκές. Αυτόματος μηχανισμός περικοπής δαπανών (κόφτης) που θα λειτουργεί ερήμην της Βουλής. Παρουσία του ΝΑΤΟ μονίμως πλέον στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο και αναζωπύρωση των μονομερών και απαράδεκτων τουρκικών διεκδικήσεων με έλεγχο της στρόφιγγας για το προσφυγικό προς διαπραγμάτευση.

Δυστυχώς με τον εφαρμοσμένο μαρξισμό αλά ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ οδεύουμε σε κατάσταση χώρας υπό αίρεση οικονομικά, θεσμικά, κοινωνικά, πολιτικά, εθνικά.
Οι ένοικοι της ματαιότητας με τα μεγάλα λόγια και τα μεγάλα όνειρα της νιότης τους βρίσκονται στην εξουσία ήδη δεκαεπτά μήνες και, αφού δεν αξιώθηκαν να κάνουν την “έφοδο στον ουρανό”, εξελίχθηκαν σε μικροδιεκπεραιωτές αναγκών των συν αυτώ. Μία αληθινή πολιτική πραγματεία ανεπάρκειας…

Την πρώτη φορά δραπέτευαν διαρκώς μέσα στις λέξεις, ύστερα ήθελαν να αυτοκτονήσουμε και μάλιστα ομαδικά, τελικά το ανέβαλαν από το φόβο μήπως και δούμε όλοι ως το βάθος την ψυχή τους…

Τη δεύτερη φορά τελικά αγάπησαν τις λέξεις που τους ταπείνωσαν και μαζί όλη τη χώρα. Οι εμμονές τους ένας απελπισμένος τρόπος να υπάρξουν ξανά.
Μιλάνε πάντοτε με λόγια απλά, για να επιδέχονται όλες τις ερμηνείες. Οι ωραιότερες σκέψεις τους ήταν το μερίδιο από τη ζωή που στέρεψαν.
Η πολιτική ματαίωση και ματαιότητα που βιώνουν έγινε ο κήπος όπου παίζουν τους δικαιωμένους και τους αθάνατους της Ιστορίας. “Nα ’σαι τόσο πρόσκαιρος και να κάνεις όνειρα τόσο αιώνια!”.

Ήθελαν να πάρουν τους μεγάλους δρόμους που δεν βγάζουν πουθενά και θα σβήσουν σιγά σιγά στερημένοι σε έναν παράδεισο από λέξεις. Άραγε αναλογίζονται πόσο ανυποψίαστα πορεύτηκαν;

Μιλούσαν για ελπίδα κι άλλες τέτοιες βλασφήμιες. “Aύριο”, έλεγαν και μέσα σε αυτή τη μικρή αναβολή παραμόνευε ολόκληρο το πελώριο ποτέ.

Ύποπτοι θαυματοποιοί πυροβολούσαν με λέξεις που γίνονταν πουλιά. Αστόχαστες λέξεις και πράξεις που αράδιασαν μήνες και μήνες αργά ή γρήγορα θα φτάσουν στο τέλος τους και θα είναι η μοναδική διαθήκη τους, γράμμα με παραλήπτη ανύπαρκτο. Όταν το βρουν να ξεθωριάζει ανυπόληπτο, τότε θα πάρει όλο το νόημά του.

Τι θα απομείνει από τόσες προσδοκίες, τόσους στεναγμούς;

Ίσως ένα όνομα και δύο χρονολογίες.

Στο τέλος θα καταλήξουν να φορέσουν γραβάτα με τέτοιο τρόπο που να καταλάβουν κι αυτοί κι εμείς επιτέλους ότι είναι από καιρό κρεμασμένοι.

Οι αναμνήσεις που αφήνουν δεν θα έχουν οίκτο και η σιωπή τους θα είναι η μόνη. Όμως εμείς, εσείς, πάντως πολλοί, είναι που δώσαμε, δώσατε αυτό το βάθος στη ματαιότητά τους. Tόσο φοβισμένοι, που, όταν μετάλλαξαν τα πάντα, τους ευγνωμονούσαμε που άφηναν τουλάχιστον την ανάμνησή τους.

Πολίτες και κόμματα σε λίγο θα σέρνονται από το μεγαλείο όλων αυτών που δεν έπραξαν. Η προτροπή “Κάποτε πρέπει να αλλάξω / αρκεί να ορίσω αυτό το κάποτε” αφορά πλέον όλους στο εδώ και τώρα.

“Γι’ αυτό σου λέω, μην κοιμάσαι: είναι επικίνδυνο. Mην ξυπνάς: θα μετανιώσεις”.

Ο καθένας ας κάνει την επιλογή του και από αυτήν θα κριθεί κατά μόνας και εν συνόλω. Η χώρα δεν μπορεί να συνεχίσει μισοζώντανη ή μισοπεθαμένη. Είτε θα αγωνιστούμε να υπάρξει ξανά ισότιμα διεκδικώντας έλεγχο του μέλλοντός της στο παρόν είτε θα γίνει έρμαιο πειραμάτων για απροσδιόριστα χρόνια.

Γρηγόρης Σαρίδης
Μακεδονία

Υ.Γ. Το κείμενο, όπως είναι φανερό, περιλαμβάνει στίχους του Τάσου Λειβαδίτη, τους οποίους ενέταξα σε νέα συμφραζόμενα, άλλους αυτούσιους και άλλους όχι. Ελπίζω να μην τους κακοποίησα, όπως και να μου συγχωρεθεί η ιεροσυλία. Έστω κι έτσι πιστεύω ότι αναδεικνύεται η διαχρονική δύναμη των στίχων του.