Ενας φίλος μου έκανε την εξής απλή ερώτηση.
«Αλήθεια τι είναι αυτό που συνδέει τον Τσίπρα και τον Καμμένο»; Και θέλοντας να
προλάβει την απάντηση, πρόσθεσε: «Μη μου πεις η καρέκλα της εξουσίας. Θέλω να
καταλάβω τι πραγματικά τους συνδέει για να κάνουν ακόμη και παρέα μεταξύ τους».
Ομολογώ ήταν η πρώτη φορά που μπήκα στη βάσανο να εντοπίσω τα κοινά του
χαρακτήρα τους και χωρίς δεύτερη σκέψη κατέληξα στο απύθμενο θράσος τους.
Αν το σκεφτείτε, δεν έχει προηγούμενο η χώρα να
κυβερνάται από δύο ανθρώπους που δεν δίνουν δεκάρα για τις αυτοδιαψεύσεις τους.
Και καθώς υποψιάζομαι τι σκέφτεστε, όχι, δεν ήταν το ίδιο ο Ανδρέας Παπανδρέου.
Και εκείνος έκανε εν γνώσει του το άσπρο-μαύρο, αλλά πρώτον ήταν άλλου
διαμετρήματος πολιτικός και δεύτερον είχε ένα σαφές σχέδιο στο μυαλό του…
Ο Θ. Πάγκαλος το έχει εξομολογηθεί και δημοσίως.
«Βρε Θόδωρε, δεν περίμενα ότι θα πίστευες κι εσύ αυτά που λέω στα μπαλκόνια»
φέρεται να του είχε πει ο Ανδρέας την εποχή του «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο»
υπονοώντας ότι ήταν απλά μέρος του σχεδίου του για να καταλάβει την εξουσία.
Δεν είναι το ίδιο λοιπόν. Οι σημερινοί είναι πια προφανές ότι κυβερνούν day by day. Oύτε σχέδιο έχουν, ούτε μοιάζουν να τους πολυαπασχολεί τι θα συμβεί σε 1-2 χρόνια. Απλά χαίρονται την εξουσία, και δεν το κρύβουν, χωρίς να τους καίγεται καρφί ακόμη και για τα βίντεο που τους δείχνουν να δεσμεύονται ακριβώς για τα αντίθετα απ όσα πράττουν. «Οποιος θέλει την ιδιωτικοποίηση του Ελληνικού ας ψηφίσει Ν.Δ.» είχε πει ο Αλέξης, ενώ ο Πάνος έφτασε στο σημείο να υποσχεθεί προ διμήνου την έξοδο της χώρας από το μνημόνιο, έχοντας προ οκταμήνου απειλήσει ότι αν το υπέγραφε θα αποχωρούσε από την πολιτική!
Ειλικρινά, κάποιες φορές τους θαυμάζω στο βήμα της Βουλής. Λέω μέσα μου «δεν μπορεί να μη συνειδητοποιούν ότι κάποιοι μένουμε ενεοί από το θράσος τους να βαφτίζουν το ψάρι, κρέας». Και καταλήγω στο συμπέρασμα ότι ανήκουν στη σπάνια κατηγορία των ανθρώπων που δεν συναισθάνονται καμία ντροπή ακόμη κι αν ξέρουν ότι η πλειονότητα αντιλαμβάνεται την κραυγαλέα ασυνέπειά τους. Αλλά ούτε αυτό τους νοιάζει. Ο στόχος τους δεν είναι καν να πείσουν τους βουλευτές τους που προφανώς διακρίνουν τις ανακολουθίες τους, αλλά ένα τμήμα του πληθυσμού που δεν έχει ούτε τα κριτήρια ούτε και τα εφόδια να αντιληφθεί την απάτη τους.
Ο μεν Αλέξης ακόμη και την ώρα της κωλοτούμπας εκπέμπει μια τρομακτική πειθώ σαν να μη σηκώνει μύγα στο σπαθί του, ο δε Πάνος ακολουθεί συστηματικά και μια άλλη τακτική. Οταν αμφισβητείται, αλλάζει αμέσως θέμα και αρχίζει τις προσωπικές επιθέσεις ακόμη και με κατηγορίες που έχουν καταπέσει στη Δικαιοσύνη. Η στρατηγική του είναι «ρίχνω λάσπη αδιακρίτως και καθίσταμαι από υπόλογος κατήγορος». Το κάνει δε πάντα με δραματικούς τόνους και ενίοτε με ένα σπαρακτικό λυγμό στη φωνή, σαν τάχα να τον πνίγει το δίκιο του. Και έχει πετύχει έτσι κάτι πραγματικά απίστευτο. Να αποφεύγουν οι αντίπαλοί του ακόμη και να ασχοληθούν μαζί του, φοβούμενοι τον κανιβαλισμό των απαντήσεών του. «Πού να μπλέκεις με τον Καμμένο» σκέφτονται.
Γι’ αυτό επιμένω. Το θράσος και η αναισχυντία είναι αυτό που τους συνδέει, όπως βέβαια και η σπάνια υποκριτική τους δεινότητα. Αν το σκεφτείτε, θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι ηθοποιοί. Κάτι ανάμεσα σε Μάρθα Βούρτση και έναν μεταλλαγμένο Νίκο Ξανθόπουλο.
Θα αναρωτιέστε τι νόημα έχει η ψυχογραφική προσέγγιση των δύο ανδρών. Είναι γιατί μόνος μου μπήκα στον πειρασμό να απαντήσω και σε ένα μάλλον κρισιμότερο ερώτημα: Πώς άραγε αντιμετωπίζονται δύο αδίστακτοι πολιτικοί Μινχάουζεν; Νομίζω ότι το μεγαλύτερο λάθος είναι με το ίδιο όπλο. Οσο η Ν.Δ. ωραιοποιεί την κατάσταση με ασαφή ευχολόγια ότι θα κυβερνούσε λιγότερο επώδυνα, τόσο χαμένη θα βγαίνει στον διαγωνισμό της υποκρισίας. Σε πιάνει θλίψη όταν ακούς τους βουλευτές της να διαβεβαιώνουν π.χ. ότι δεν θα κάνουν απολύσεις στο Δημόσιο ή να χαϊδεύουν όλους τους συνταξιούχους, τη στιγμή που το 30% εξ αυτών είναι κάτω των 65 ετών και κοστίζουν 6,9 δισ. τον χρόνο. Οσοι πληρώνουμε τους ληστρικούς φόρους, εξοργιζόμαστε και μόνον να τους ακούμε να υπερασπίζονται το τέρας που δημιούργησαν, ενώ όλοι πια ξέρουμε ότι τα νούμερα δεν βγαίνουν.
Εν ολίγοις, αποκλειστικός στόχος της Ν.Δ. είναι να πείσει για τη σοβαρότητά της το 38% των πολιτών που επέδειξαν προ έτους μια πρωτόγνωρη υπευθυνότητα, ψηφίζοντας «Ναι» στο Δημοψήφισμα. Οι άλλοι θα καταλάβουν με τον καιρό, γιατί το ψέμα έχει πάντα κοντά ποδάρια.
Δεν είναι το ίδιο λοιπόν. Οι σημερινοί είναι πια προφανές ότι κυβερνούν day by day. Oύτε σχέδιο έχουν, ούτε μοιάζουν να τους πολυαπασχολεί τι θα συμβεί σε 1-2 χρόνια. Απλά χαίρονται την εξουσία, και δεν το κρύβουν, χωρίς να τους καίγεται καρφί ακόμη και για τα βίντεο που τους δείχνουν να δεσμεύονται ακριβώς για τα αντίθετα απ όσα πράττουν. «Οποιος θέλει την ιδιωτικοποίηση του Ελληνικού ας ψηφίσει Ν.Δ.» είχε πει ο Αλέξης, ενώ ο Πάνος έφτασε στο σημείο να υποσχεθεί προ διμήνου την έξοδο της χώρας από το μνημόνιο, έχοντας προ οκταμήνου απειλήσει ότι αν το υπέγραφε θα αποχωρούσε από την πολιτική!
Ειλικρινά, κάποιες φορές τους θαυμάζω στο βήμα της Βουλής. Λέω μέσα μου «δεν μπορεί να μη συνειδητοποιούν ότι κάποιοι μένουμε ενεοί από το θράσος τους να βαφτίζουν το ψάρι, κρέας». Και καταλήγω στο συμπέρασμα ότι ανήκουν στη σπάνια κατηγορία των ανθρώπων που δεν συναισθάνονται καμία ντροπή ακόμη κι αν ξέρουν ότι η πλειονότητα αντιλαμβάνεται την κραυγαλέα ασυνέπειά τους. Αλλά ούτε αυτό τους νοιάζει. Ο στόχος τους δεν είναι καν να πείσουν τους βουλευτές τους που προφανώς διακρίνουν τις ανακολουθίες τους, αλλά ένα τμήμα του πληθυσμού που δεν έχει ούτε τα κριτήρια ούτε και τα εφόδια να αντιληφθεί την απάτη τους.
 |
| Βεντουζιασμένος στα 4! |
Ο μεν Αλέξης ακόμη και την ώρα της κωλοτούμπας εκπέμπει μια τρομακτική πειθώ σαν να μη σηκώνει μύγα στο σπαθί του, ο δε Πάνος ακολουθεί συστηματικά και μια άλλη τακτική. Οταν αμφισβητείται, αλλάζει αμέσως θέμα και αρχίζει τις προσωπικές επιθέσεις ακόμη και με κατηγορίες που έχουν καταπέσει στη Δικαιοσύνη. Η στρατηγική του είναι «ρίχνω λάσπη αδιακρίτως και καθίσταμαι από υπόλογος κατήγορος». Το κάνει δε πάντα με δραματικούς τόνους και ενίοτε με ένα σπαρακτικό λυγμό στη φωνή, σαν τάχα να τον πνίγει το δίκιο του. Και έχει πετύχει έτσι κάτι πραγματικά απίστευτο. Να αποφεύγουν οι αντίπαλοί του ακόμη και να ασχοληθούν μαζί του, φοβούμενοι τον κανιβαλισμό των απαντήσεών του. «Πού να μπλέκεις με τον Καμμένο» σκέφτονται.
Γι’ αυτό επιμένω. Το θράσος και η αναισχυντία είναι αυτό που τους συνδέει, όπως βέβαια και η σπάνια υποκριτική τους δεινότητα. Αν το σκεφτείτε, θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι ηθοποιοί. Κάτι ανάμεσα σε Μάρθα Βούρτση και έναν μεταλλαγμένο Νίκο Ξανθόπουλο.
Θα αναρωτιέστε τι νόημα έχει η ψυχογραφική προσέγγιση των δύο ανδρών. Είναι γιατί μόνος μου μπήκα στον πειρασμό να απαντήσω και σε ένα μάλλον κρισιμότερο ερώτημα: Πώς άραγε αντιμετωπίζονται δύο αδίστακτοι πολιτικοί Μινχάουζεν; Νομίζω ότι το μεγαλύτερο λάθος είναι με το ίδιο όπλο. Οσο η Ν.Δ. ωραιοποιεί την κατάσταση με ασαφή ευχολόγια ότι θα κυβερνούσε λιγότερο επώδυνα, τόσο χαμένη θα βγαίνει στον διαγωνισμό της υποκρισίας. Σε πιάνει θλίψη όταν ακούς τους βουλευτές της να διαβεβαιώνουν π.χ. ότι δεν θα κάνουν απολύσεις στο Δημόσιο ή να χαϊδεύουν όλους τους συνταξιούχους, τη στιγμή που το 30% εξ αυτών είναι κάτω των 65 ετών και κοστίζουν 6,9 δισ. τον χρόνο. Οσοι πληρώνουμε τους ληστρικούς φόρους, εξοργιζόμαστε και μόνον να τους ακούμε να υπερασπίζονται το τέρας που δημιούργησαν, ενώ όλοι πια ξέρουμε ότι τα νούμερα δεν βγαίνουν.
Εν ολίγοις, αποκλειστικός στόχος της Ν.Δ. είναι να πείσει για τη σοβαρότητά της το 38% των πολιτών που επέδειξαν προ έτους μια πρωτόγνωρη υπευθυνότητα, ψηφίζοντας «Ναι» στο Δημοψήφισμα. Οι άλλοι θα καταλάβουν με τον καιρό, γιατί το ψέμα έχει πάντα κοντά ποδάρια.
Κωνσταντίνος Ζούλας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου